เราจะเล่าแบบรวบรัด อาจจะงงๆหน่อยนะคะ 
คือเรา  มีช่วงๆหนึ่ง ตอนอายุ 15 มันมีเรื่องให้เราเศร้ามาก มากจริง เราถูกเพื่อนทิ้งเพราะสาเหตุที่ว่า เราออกจากชุมนุมหนึ่ง เพื่อนสนิทเราสนิทกันมาตั้งแต่ 3 ขวบ
เหมือนแบบใจสลายมากเลย ทั้งเพื่อนทั้งคนในชุมนุมเกลียดเรา เพราะเหตุผลที่ว่าเราออกจากชุมนุมนั้น ซึ้งเรายอมรับเลยว่าตอนนั้นเราคิดสั้นเอง เราเลยย้ายร.ร ไปร.ร ใหม่พบกับเพื่อนใหม่ แต่เหมือนมันจะดีขึ้นแต่ไม่ใช่ เราโดนเพื่อนบูลี่ื เราโดนตบเราโดนถีบเพราะพวกนั้นไม่ชอบหร้าเรา เราทนมาตลอดจนวันหนึ่ง เพื่อนทำสมุดหาย แล้วครูที่ร.ร พูดกับเพื่อนเราว่า เธอนะไม่น่ามาเป็นเพื่อนกับ...(ชื่อเรา)เลย นี่คือคำพูดของคุณครูในร.ร เราโดนเพื่อนกระชากคอเสื้อในร.ร จนเกือบถูกไล่ออก พอวันหนึ่งเราทนไม่ไหวเลยไปคุยกับแม่ แม่เราเลยพอดรอปเรียนแล้วพาไปอยู่กับแม่ตอนอายุ 15 เราอยู่กับแม่ไปเรื่อยๆจนอายุ 17
  เอาตรงๆเราเคยคิดอยากตาย เพราะบางครั้งก็ทะเลาะกับพี่ชาย เราเครียดมากแล้วก็เศร้าด้วย เรากรีดแขนตัวเองให้เจ็บมันรู้สึกดีนะ ยิ่งเวลาหงุดหงิดนี่เป็นวิธีทำให้เราหายหงุดหงิดเลย บ้างก็เอาหัวโขกกำแพง ยิ่งเราหงุดหงิดเรายิ่งทำให้ตัวเองเจ็บ เราทำแบบนี้ตั้งแต่อายุ 15 จนตอนนี้อายุ 17  สภาพตอนนี้คือเราจับใจความประโยคบางประโยคไม่ออกแล้วต้องอ่านซ้ำๆถึงจะเข้าใจ แล้วเราก็เศร้าบ่อยมากๆ บางวันถึงกับร้องให้แล้วกรี้ดออกมา 
คือเป็นแบบนี้เกือบทุกวัน บางครั้งก็หงุดหงิดแบบไม่มีสาเหตุ จนวันหนึ่งแม่ถามว่า อยากได้เบอร์จิตเวชมั้ย?
เราเหมือนคนบ้าขนาดนั้นเลยหรอ? 
 บางคืนเราฝันว่าเราบีบคอคนตาย พอเราไปปรึกษาเพื่อน เพื่อนบอกเราเบียว แล้วก็หัวเราะสนุกเลย
     
  ตอนนี้เราพยายามควบคุมตัวเองอยู่ หงุดหงิดทีเราต้องเอาเล็บจิกแขนตัวเองให้มันเจ็บ เราปกติใช่มั้ย หรือเบียวไปเองแบบที่เพื่อนพูด จะร้องอีกแล้ว 55555 

อาจจะงงๆหน่อยนะคะ เพราะความรู้สึกพวกนี้เป็นมาตั้งแต่เราอายุ15 จนตอนนี้17 ปี แล้วถ้างงๆก็ขอโทษนะคะบางความรู้สึกเราเขียนออกมาเป็นคำพูดไม่ได้