คืออาจเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจของผมด้วยแหละ จึงอยากจะตั้งประเด็นหัวข้อนี้ขึ้นมาอีกครั้ง คือว่าการที่เราให้เพื่อนยืมเงินอ่ะครับ ในวันที่มันเคยมาอ้อนร้องขอให้เราช่วยเหลืออย่างน่าสงสาร เล่าปัญหาชีวิตที่ต้องใช้เงินสารพัดสารเพ สุดท้ายก็จบประโยคขอบคุณสวยๆที่ว่า นายมันเพื่อนแท้ว่ะ เราจะไม่ลืมนายเลย แล้วเป็นไงครับ ได้เงินไปก็เงียบหายไป.. ไอ้เราคนให้ยืมก็นึกว่า เห้ย เราเองก็ดูมีบุญคุณกับมันนี่หว่า ทำไมมันไม่เคยนึกถึงเราบ้างวะ เช่น ชวนคุย ชวนไปทำอะไรด้วยกันบ้าง แบบว่าเวลามันสุขก็นึกถึงบ้างไรบ้างงี้ แต่ก็อย่างว่าครับเราไม่ได้อยู่ในสารบบในหัวมันอีกต่อไป มีความสำคัญเพียงแค่ตอนคืนเงินให้เท่านั้นจบ มันก็เกิดความน้อยใจนิดๆน่ะครับ เพื่อนๆคิดเห็นอย่างไร