สวัสดีค่ะ เราชื่อพิมพ์ อายุ 20 ปี เป็นนักศึกษาชั้นปีที่2 คือเราก็เป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึงที่เกิดในครอบครัวที่หวงลูกสาวนิดนึง เราถูกห้ามไม่ให้มีแฟนค่ะ จนกว่าเราจะโต ไอ้คำว่าโตในที่นี้ต้องโตขนาดไหนเหรอคะ ในตอนมัธยมเรามีแฟนและครอบครัวไม่โอเค เราก็ต้องเลิกรากันไป จนมาถึงจะเข้าปีที่1 เราได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง เป็นสุภาพบุรุษ นิสัยนี่คือน่ารักเลย เราก็คุยกันมาตลอดแต่เมื่อครอบครัวรู้ก็ออกแนวต่อต้าน ทำให้สุดท้ายเราก็เลือกที่จะหยุดทุกอย่างลง มันเป็นแบบนี้มาตลอด ในทุก ๆ ครั้งที่จบความสัมพันธ์ มันเป็นเพราะครอบครัวเราไม่ชอบ ครอบครัวเราไม่โอเค เราจึงเลือกที่จะตัดปัญหา ไม่อยากทำให้คนในครอบครัวหนักใจเพราะเรา แต่ในครั้งนี้เราได้เจอกับผู้ชายคนนึง เขาเป็นคนที่น่ารัก อบอุ่น ดูโตเป็นผู้ใหญ่ เราคุยกับพี่เขามาตลอด ทุกครั้งที่เราจบความสัมพันธ์กับคนที่เราคบด้วย ก็มีพี่คนนี้นี่แหละคอยปลอบและอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าเราจะไม่น่ารัก และทำตัวแย่แค่ไหน ไม่เห็นคุณค่าของตัวเองแค่ไหน พี่เขาก็ยังคงมีความศรัทธาในตัวเรามากกว่าตัวเราเองซะอีก จนสุดท้ายเราก็เลยตัดสินใจคบหากับพี่คนนี้ แต่เมื่อครอบครัวรู้ ก็เป็นแบบเดิม ต่อต้านแบบเดิม แต่ครั้งนี้จะหนักกว่าทุกครั้งเพราะพี่คนนี้เป็นมุสลิม และหน้าตาไม่ได้หล่อเหลาอะไร เราไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้เพราะในครั้งนี้เราก็โตมากแล้ว เราเรียนปี2 แล้ว การที่จะคบกับใคร มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรือ พี่ชายเราบอกเราว่ายังไม่ถึงเวลา เราก็ถามว่าแล้วเวลาไหนล่ะถึงจะเหมาะสม เมื่อไหร่จะถึงเวลา พี่เขาตอบกลับมาว่า เมื่อเราทำงานได้แล้ว เมื่อเราเรียนจบแล้ว มันใช่เหรอคะเรารู้สึกแย่มาก ๆ มันเป็นความรู้สึกที่ว่าเราเหมือนเป็นตัวปัญหา
ทุกครั้งที่มีความรักมักจะเป็นแบบนี้ตลอด มักจบลงด้วยการเลิกราเพราะครอบครัวไม่ชอบ แล้วความรู้สึกเราล่ะ มันควรจะเป็นยังไงตอนนี้