ก็คือเรื่องของเรื่อง วันนี้แม่เราผัดข้าวผัดให้ตาแล้วข้าวมันแฉะเลยติดกะทะแม่เราเลยเคาะตะหลิวกับกะทะแรงๆ(ร้านข้าวร้านอื่นก็มีทำแบบนี้ซึ่งเป็นเรื่องปกติ)ยายเราได้ยินจึงด่าแม่เราแรงมากทุกคำที่หยาบคาย จนแม่เราร้องอ่ะ เราเลยถามเขาว่าทำไมเขาด่าแรงขนาดนี้แค่เคาะตะหลิวเอง แม่ก็บอกว่า เมื่อกี้เขาหงุดหงิดหลานคนหนึ่งแต่ด่าไม่ได้เลยมาลงที่แม่เรา(เพราะเขารักหลานคนนี้มาก) สักพักแทนที่เขาจะเงียบ เขากลับด่าแรงขึ้นๆจนเราไม่ไหว เขาจะเอาที่ตักถ่อนมาตีแม่เรา เราเลยไปขวางแล้วเราก็บอกให้ตีเราตีให้ตายเลยเราไม่อยากจะเรียนแล้ว แล้วเขาก็มองเราแรงเราก็มองกลับนะ เขาจะมาตีเราแต่แม่มากั้นอีกเราเลยกำหมัด(เราแค้นอ่ะแต่ทำไรไม่ได้)แล้วเขาก็หาว่าเราจะตบเขา เราก็งงว่าเราแค่กำหมัดคือคิดว่าเราจะตบเขาแล้วหรอ เขาก็แช่งเราขอให้เราไม่เจริญเรียนไปก็ไม่เจริญ แล้วก็ด่าแม่เราสารพัดเลย
เหตุการณ์ครั้งนี้คือครั้งที่สอง เพราะเมื่อตอนเด็กเขาจะเอากระป๋องนมข้นปาดหน้าเราตอนเราขวางแม่
เรื่องนี้คนในบ้านทั้งบ้านพ่อและบ้านแม่ไม่มีใครรู้นอกจากแม่เราและเขา เขารักแต่เด็กผู้ชายหรือเพราะว่าเขาเกลียดแม่และเรากันแน่ เขาด่าแต่เรากับแม่ตั้งแต่เด็ก ในบรรดาหลานๆเขาไม่เคยด่าใครและจะลงมือแบบนี้เลยมีแต่กับเรา ส่วนแม่เราก็เหมือนที่รองรับอารมณ์เขาตลอดทั้งๆที่เขาก็มีลูกชายคนโตแต่กลับไม่ด่าไม่อะไรเลย…
เรารู้ว่าเราก็ผิดที่ไปเถียงเขา แต่เราก็อดทนมาตลอดเราไม่อยากให้แม่เราโดนแต่แบบนี้
เราไม่รู้ว่าจะเข้าใจเราไหม แต่เราอึดอัดมากเลย เรากลัวเราเก็บกดจนจะบ้าอ่ะ