จากความไม่พร้อมของเรา ถึงวันนี้เราก็พร้อมทุกอย่าง แม้จะมีบาดแผลจากชีวิตคู่มาครั้งนึง
แม่ม่าย วัย 31 ปี มีลูกติด 2 คน เมื่อปี 8 ปีที่แล้วชีวิตล้มเหลวมาก ไม่มีงาน ไม่มีเงินเก็บก้อนโต
แม่เรามักจะไม่พอใจที่เราจะออกไปข้างนอกกับผู้ชาย เลยทำให้ไม่มีใครสามารถมาที่บ้านได้
เราเจอกับผู้ชายคนนึง ณ ตอนนั้น เรามองว่าเค้ามีความเป็นผู้ใหญ่ คอยช่วยเหลือเราในทุกปัญหา
เค้ารู้เรื่องเราทั้งหมด เราเคยผ่านการมีครอบครัวมาแล้ว มีลูกติด เล่าตั้งแต่แรกแล้ว เค้ายอมรับได้
ตัดสินใจคบกัน เราอยากไปเจอที่บ้านเค้าบ้าง แต่เค้าบอกว่าอยากให้มีโปรไฟล์ที่ดีกว่าก่อน 
เค้าอยากให้ที่บ้านเค้ายอมรับเราแม้เราเคยมีครอบครัวมาก่อน เรายอมรับในสิ่งที่เค้าคิดและไม่พูดถึงอีก

หน้าที่การงาน เราว่างงาน แต่มีเงินเก็บอยู่บ้าง เค้าเป็นหุ้นส่วนบริษัทเอกชนขนาดกลางแห่งหนึ่ง
1 ปีต่อมา เค้าติดต่อฝากงานให้เรา เราเริ่มมีงาน เค้าก็คอยเป็นที่ปรึกษางานให้เรา สายงานเดียวกัน
จนเค้าแยกตัวจากเปิดบริษัทเอง เค้าหายไปประมาณปีกว่าๆ ไม่ติดต่อเรากลับมา หายไปเลย
ในบางครั้งเรามีปัญหา เราโทรไปหาเค้า สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ ให้เราแก้ปัญหาเองไปก่อนละกัน
เราก็เข้าใจว่าเค้ากำลังตั้งหลักกับบริษัมที่เค้าเพิ่งเปิด ในความรู้สึกเราก็โกรธนะที่ทิ้งขว้างกันชัดขนาดนี้
ระหว่างนี้ต่างคนก็ทำงาน เราก็เริ่มโอเคกับการอยู่โดยไม่มีเค้า วันนึงเค้าโทรมาบอกว่าจะมาเราที่บ้าน
เวลานั้นบริษัทเค้าเริ่มโอเคในระดับนึงแล้ว

ทางบ้านโอเคกับเค้ามาตลอด เค้ามาหาเราที่บ้านได้ตลอดอยู่แล้ว แต่เค้าไม่เคยพาเราไปบ้านเค้าเลย
ทุกครั้งที่เจอกัน คือวันเสาร์จะมารับเราที่บ้าน แล้วไปต่างจังหวัดใกล้ๆ กลับวันอาทิตย์ เป็นแบบนี้ตลอด

เค้า เรา พ่อแม่เรา ลูกติดของเรา 2 คน หากว่างตรงกัน จะมีไปเที่ยวต่างจังหวัดกันนานๆ ครั้ง ทุกคนดีต่อกัน
ค่าใช้จ่ายของลูกเราและส่วนตัวเรา  เราก็รับผิดชอบเองมาตลอด จนถึงตอนนี้ระยะเวลาที่คบกันมา 6 ปีแล้ว

เรามีความมั่นคงมากขึ้นจากเดิมมาก เปิดบริษัทเล็กๆ เป็นของตัวเอง ขายชิ้นส่วนอุตสาหกรรมเข้าโรงงาน
ทุนและค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เราออกเองทั้งหมด จนถึงตอนนี้เรามีโปรไฟล์ที่ดีหรือยัง เราถามตัวเองมาตลอด
เค้าคบเราแบบไหนกันแน่ จันทร์ถึงศุกร์ถ้าไม่ใช่การถามงาน เราแทบไม่ติดต่อเค้าเลย ไม่อยากรบกวนเวลางาน 
นั่นคือ เราจะเจอกันแค่วันเสาร์ อยู่ด้วยกันคืนนึง วันอาทิตย์เค้ามาส่งเราที่บ้าน เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เริ่มต้น
แต่ก็ไม่ทุกวันเสาร์ เสาร์ไหนที่เค้าติดงานจริงๆ ก็ไม่สามารถมาได้ ซึ่งเราก็ไม่ได้ติดใจอะไร เราไว้ใจ

ถึงวันนี้เราว่าเราพร้อมที่จะอยู่กันเป็นครอบครัวแล้ว เค้าอายุ 40 ต้นๆ เราอายุ 30 ปลายๆ คบกันมา 8 ปี
เราไม่เคยไปบ้านเค้า ไม่เคยเจอแม่เค้า ญาติเค้า เพื่อนเค้า ไม่เคยไปเป็นส่วนนึงในกิจวัตรของเค้า
นอกจากวันเสาร์ ที่เค้าจะมารับเราที่บ้าน เรารับรู้เฉพาะที่เค้ามารับเราวันเสาร์แค่นั้นจริงๆ 
เราเป็นฝ่ายเริ่มถามถึงอนาคตของความสัมพันธ์ ถามถึงการอยู่เป็นครอบครัว ถามถึงทะเบียนสมรส  
ในขณะที่เค้าไม่เคยพูดถึงเรื่องเหล่านี้เลย เค้าตอบเรากลับมาว่า ยังไงๆ เค้าก็ไม่จดทะเบียนสมรสแน่นอน
รักกัน อยู่กันได้ ไม่จำเป็นต้องจดทะเบียนก็ได้ มันเจ็บนะที่เค้าตอบกลับมาแบบนั้น แล้วเราเป็นอะไรกัน
พอเราถามบ่อยๆ เข้า ก็กลายเป็นทะเลาะกัน หนักขึ้นเรื่อยๆ จนคุยกันเฉพาะแค่เรื่องงาน เราไม่พอใจกับสิ่งที่เป็น
เราด่าเค้าหยาบคายมากมาย สิ่งที่เป็นอยู่มันกระทบความรู้สึกเรามาก ซึ่งในบางวันที่เราโทรไปเค้าก็คุยกับเรา
อธิบายเรื่องที่เราถามถึง แต่บางทีก็ไม่รับสายเลยหลายวัน  ความรู้สึกเรา มันไม่มีอะไรเคลียร์สักอย่าง 

ที่ผ่านมา...
เรื่องเวลา จะเจอกันแค่วันเสาร์ อยู่ด้วยกันคืนนึง มาส่งเราที่บ้านวันอาทิตย์ ซึ่งหลาเดือนแล้วที่เริ่มห่างกัน
เรื่องค่าใช้จ่าย คนละกระเป๋ากัน ถ้าไปไปไหนด้วยกัน 2 คน ส่วนมากเค้าจะจ่าย  น้อยครั้งที่เราจะจ่าย เค้าจ่ายแค่นี้จริงๆ
ไม่มีทรัพย์สินอะไรที่บ่งบอกว่าความร่วมกันเลยแม้แต่อย่างเดียว

ความสัมพันธ์แบบนี้ เราอยู่ในสถานะอะไร มันคืออะไร 
ควรถอยออกมาจากความสัมพันธ์แบบนี้ได้แล้วใช่มั้ย