หลังจากโสดมานาน(แสนนาน) ที่ไม่เคยมีคนเข้ามาในชีวิตเลย
อยู่ดีๆ ก็มีคนเข้ามาในชีวิตผมครับ ซึ่งความรัสึกตอนนั้นมันคือ (ใช่เลยแหละ)

ต่างคนต่างคิดว่ามันใช่แหละ เค้าพาผมไปเปิดตัวกับที่ทำงาน กับคนรอบตัว
จนเรามั่นใจแล้ว ว่ามันใช่แล้วแหละ จะเป็นแฟนกันแน่ๆ (ทั้งๆ ที่พึ่งเจอกันได้แค่ 2-3 ครั้ง คุยกันได้แค่เดือนกว่าๆ)

อยู่ดีๆ วันนึงเค้าก็มีปัญหาครับ 2-3 วันก่อนเกิดเรื่อง
เราแอบเดินห้างด้วยกันแล้วไปเจอที่บ้านผมเข้าจังๆ (ที่บ้านผมรู้ว่าผมชอบผู้ชายนะ)
แม่ผมโทรมา ว่า "แกมาเดินกับใครน่ะ" แล้วก็วางสายไป (อารมแกล้งๆ)

ผมก็บอกคนคุยผมไปว่า "เธอๆ แม่เราเจอเราเดินกับเธออ่ะ"
เค้าอยากเข้าไปสวัสดีแม่ผม แต่ผมเป็นคนเบรกเอง
"เธอ เราว่ามันยังไม่ถึงเวลา พึ่งคุยกันมา แปปเดียวเอง เดวเธอต้องตอบคำถามอีกนะ ว่าทำงานอะไร ที่บ้านทำอะไร ฯลฯ "

พื้นฐานของผมกับคนๆนั้น ค่อนข้างแตกต่างพอสมควรครับ การงานก็ต่างกันพอสมควร

พอหลังจากนั้น 2 วัน เค้าก็พูดกับผมว่า " พี่ ไปหาคนคุยใหม่ที่ดีกว่าหนูมั้ย "  (ฮั่นแน่ ใช่ครับผมชอบสาวๆ ตุ๊ดๆ หน่อยครับ ใช่ครับ)
ผมก็บอกว่า "บ้า ทำไมหรอ คิดมาก"

หลังจากนั้นอีกวันนึงผมก็ได้ยินคำที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน
" พี่ หนูขอโทษ หนูยังไม่แน่ใจว่าจะรับใครเข้ามาในชีวิตได้อีกมั้ย หนูยังสับสนกับตัวเอง"

...  "พี่ หนูขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ"

นั่นคือคำสุดท้าย ที่เราได้คุยกันตัวเป็นๆ ก่อนผมจะเก็บของออกมาจากคอนโดเค้า
แล้วก็เค้าก็เริ่มเฟดๆ ตัวออกไป อีก 1-2 อาทิตย์ต่อมา เราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย

ปล. เค้ายังไม่มีคนใหม่ครับ เหตุการณ์ผ่านมา 2 เดือนได้แล้วครับ
แต่ผมยังมูฟออนไม่ค่อยจะไปเลย
จริงๆเรื่องราวมันมีอีกมากมายครับ ที่บางทีก็เหมือนเราต่างกันมากกก แต่ผมไม่เคยคิดเลย ว่ามันต้างกัน มีแต่เค้าเท่านั้นที่คิดไปเอง : ))

ขอบคุณครับ ที่เป็นที่ระบายเหมือนเดิม   ^ ^"