ผมรับราชการเป็นนายทหารหน่วยหนึ่ง คบกับแฟนมารวมเวลาแต่งงาน ก็17 ปี จากผมทำงานโรงงานเขาเรียนครู พอเขาจบ ป.ตรี ผมก็พยายามสอบรับราชการเพื่อเขาจนบรรจุเป็นนายสิบ จากนั้นแต่งงานกันชีวิตก็ปกติมีความน่ารักมีชีวิตที่โอเคมาก จนชวนเขามาอยู่ กทม.และสอบบรรจุได้ ต่อมาผมเรียนต่อและ สอบเป็นนายทหารพระธรรมนูญ ทีนี้ชีวิตคู่เริ่มเปลี่ยนผมย้ายไปต่างจังหวัดเขาอยู่ที่เดิมและพยายามหาทางให้เขาย้ายติดตามสามีไปอยู่ด้วยกัน เวลาผ่านไป 5 เดือน ผมกลับมาเรียน กทม.อยู่ด้วยกัน เขาบอกว่าหมดรักแล้วให้ผมเดินจากไปได้เลย เขาอึกอัด เขาเบื่อความมีระเบียบ ความชอบวางแผน  
  ชีวิตเหมือนหายไปเลยครึ่งหนึ่ง มันไม่ใช่ว่าโอเคเดินออกไปเรามีคนใหม่ได้อันนี้จริงไม่เถียง แต่จะมีสักคนไหมที่รับเราได้แบบเขา มีไหมที่จะอดทนด้วยกันเราลำบากมาด้วยกันมาก แต่ทำไมวันที่เราสบายแล้วเขากลับทิ้งเราไป ผมเสียใจมากตรงที่เราพยามจนถึงความฝันแล้วแต่กลับเหลือแค่ตัวคนเดียว  
   สาเหตุที่เลิกกันคือเขาอึดอัด ผมไม่มีเวลา ผมชอบวางแผนชีวิตเขา อันนี้ก็จริงแต่ผมก็แค่อยากให้เขารู้ว่าอนาคตเราจะทำอะไร เช่นเขาจะทำ คศ.2 ผมก็บอกว่าเริ่มเก็บงาน ซื้อแฟ้มมาไว้ สรุปผมไปกดดันเพราะเขายังไม่อยากทำ เขาอยากอยู่เฉยๆ  เราเลิกกันแบบไม่ได้ทะเลาะอะไรเลย ผมยอมรับการตัดสินใจเขาแต่ใจยังคงรัก และมองอนาคตที่หายไปของผม 
คำถาม
    เราจะใช้ชีวิตยังไงต่อครับ จะมีไหมคนที่อยู่ด้วยกันและยอมรับกันและกัน 
    แล้วอายุ 36 ปีแล้วไหนจะต้องย้ายที่ทำงานบ่อย ๆ จะมีคนยอมรับไหม 
    เศร้า  ใจหาย กลัว ปนกันไปทุกอยา่งเลยครับ