ขอคำแนะนำด้วยครับ
พึ่งหย่ากับแฟนสักพัก ทำไงดี จะเอาตัวเองออกจากหลุมดำได้(ความเสียใจ) และก้าวไปข้างหน้าเริ่มชีวิตใหม่ได้อีกครั้ง?
*คบกัน 4 ปี(อยู่ใกล้กัน+เก็บเงินแต่งงาน)
*แต่งกัน 4 ปี(ปีที่ 3-4 มีปัญหา หลายๆเรื่อง หลักๆเรื่องความเข้าใจกันที่น้อยลงเนื่องจากแฟนย้ายที่ทำงาน ห่างกันหลายร้อยกิโล)
*พยายามหลายอย่างแล้ว จากสภาพเศรษฐกิจและหลายๆเหตุผล ทำให้ย้ายงานตามไปไม่สำเร็จ
*เมื่อต้นปี ตัดสินใจหย่าให้(ไม่ได้ทะเลาะกัน คุยกันดีๆ รู้สึกเสียใจมาก แต่ไม่อยากให้น้องเสียใจ ไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว และน้องยืนยันที่อยากอย่า ในเมื่อพยายามแล้วไม่สำเร็จ สุดท้ายจำเป็นต้องยอมรับ ไม่อยากดื้อดึงให้เจ็บทั้งสองฝ่าย)
***ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงเลย รู้สึกแย่มาก คิดถึง เป็นห่วง อยากรู้สารทุกข์สุกดิบ คุยด้วยก็ไม่ได้ อยากตัดใจมากๆ แต่ทำไม่ได้เลย(ในเมื่อหย่าแล้ว ผมรู้ว่าผมต้องตัดใจให้ได้ครับ)
*เมื่อก่อนเคยบอกหลายๆคน ว่าเจอปัญหา อย่าท้อ อย่าถอย เด่วมันก็ผ่านไป
พอเจอกับตัวเองเข้า ทำไมทำยากจัง(บางเสี้ยว เข้าใจความรู้สึกของคนที่ทำร้ายตัวเองดีเลย ความรู้สึกที่รู้ว่าไม่รู้จะอยู่ต่อได้ยังไง)
*ผมอยากทำให้ได้ จะได้ใช้ชีวิตเดินหน้าได้เป็นปกติเสียที ไม่อยากอยู่ในสภาพการใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย ไม่มีจุดหมาย ไม่มีกำลังกายกำลังใจที่จะมีพลังพอให้ดึงตัวเองออกมาจากจุดนี้เลย
.กินข้าวก็คิดถึง เพราะปกติกินด้วยกัน หรืออย่างน้อยก็ถามไถ่กัน "กินข้าวยัง?"
.ดูหนังก็คิดถึง เพราะปกติดูด้วยกัน ไอดีดูหนังเดียวกัน
.ฟังเพลงก็ยิ่งคิดถึง เพราะปกติ เสียงที่เกิดขึ้นในบ้าน ในรถ ถ้าไม่ใช่คุยกัน ก็คือเสียงเพลงนี่แหละ
.ไปทำงานก็คิดถึง เพราะเมื่อก่อนไปด้วยกัน ถึงย้ายงานไปแล้ว มีอะไรก็โทรปรึกษากัน
.บลาๆ เยอะมาก ทั้งชีวิตของคนสองคนที่แทบเป็นปลาท่องโก๋ล่ะครับ
...
หมายเหตุ : สิ่งที่พยายามไปแล้ว และ พยายามอยู่
1 ย้ายมาอยู่บ้านเช่า บ้านที่เคยอยู่กัน อยู่ไม่ไหวจริงๆ มองมุมไหน ก็คิดถึง โชคดีมีคนเช่าที่ดูแลบ้านให้ดีมาก
2 เก็บของที่จะทำให้คิดถึงให้ไกลตามากที่สุด
3 ทำงานเยอะๆ หาอะไรทำที่ทำให้ไม่ต้องฟุ้งซ่าน
4 หาอ่านโพส อ่าน หนังสือ เพื่อหาคำแนะนำดีๆมาปรับใช้(หนึ่งในนั้นคือ pantip นี่แหละ)
...
*ส่วนเรื่องอื่นๆ ยิ่งทำยิ่งคิดถึง เพราะเป็นสิ่งที่เราชอบทำร่วมกัน(ไปเที่ยว, ไปวิ่ง, ถ่ายรูป, หาไรกิน, ปลูกต้นไม้, ปั่นจักรยาน, เดินทาง, ดูคอนเสิร์ต, เดินตลาดนัด, ซื้อของ, ดูหนัง, ฟังเพลง บลาๆ...คนใช้ชีวิตร่วมกัน 8 ปี ความทรงจำมันมีเยอะแน่ๆครับ ผมว่าส่วนนึงมันยากตรงนี้แหละ)
*ผมรู้ว่ามันต้องมีวิธี และวันนึงผมต้องทำให้ได้แหละ(ถ้าไม่ล้มเลิกความพยายามหรือเหนื่อยจนไม่ไหวจริงๆซะก่อน)
*ถ้าโควิดดีขึ้น และ ยังทำไม่สำเร็จ ตั้งใจว่าจะไปหาหมอหรือนักจิตวิทยาล่ะครับ กลัวความรู้สึกมันจะแย่จนเอาตัวเองไม่อยู่ เผลอทำอะไรด้วยความคิดชั่ววูบ คนอื่นจะลำบากเอา จริงๆคิดว่าคนที่รักเราก็มีอยู่เยอะ
*ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้
รบกวนขอคำแนะนำด้วยครับ เป็นลิ้งค์ เป็นประสพการณ์ตรงที่ทำได้สำเร็จก็ได้ ผมอยากผ่านสถานการณ์นี้ไปได้เร็วที่สุดจริงๆ
#ขอให้บุญกุศลจากทุกๆคำแนะนำ
ส่งผลให้ทุกๆท่านมีสุขภาพแข็งแรง
ผ่านสถานการณ์โควิดไปได้ด้วยกันนะครับ
พึ่งหย่ากับแฟนสักพัก ทำไงดี จะเอาตัวเองออกจากหลุมดำได้ เดินหน้าชีวิตใหม่ให้ได้?
พึ่งหย่ากับแฟนสักพัก ทำไงดี จะเอาตัวเองออกจากหลุมดำได้(ความเสียใจ) และก้าวไปข้างหน้าเริ่มชีวิตใหม่ได้อีกครั้ง?
*คบกัน 4 ปี(อยู่ใกล้กัน+เก็บเงินแต่งงาน)
*แต่งกัน 4 ปี(ปีที่ 3-4 มีปัญหา หลายๆเรื่อง หลักๆเรื่องความเข้าใจกันที่น้อยลงเนื่องจากแฟนย้ายที่ทำงาน ห่างกันหลายร้อยกิโล)
*พยายามหลายอย่างแล้ว จากสภาพเศรษฐกิจและหลายๆเหตุผล ทำให้ย้ายงานตามไปไม่สำเร็จ
*เมื่อต้นปี ตัดสินใจหย่าให้(ไม่ได้ทะเลาะกัน คุยกันดีๆ รู้สึกเสียใจมาก แต่ไม่อยากให้น้องเสียใจ ไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว และน้องยืนยันที่อยากอย่า ในเมื่อพยายามแล้วไม่สำเร็จ สุดท้ายจำเป็นต้องยอมรับ ไม่อยากดื้อดึงให้เจ็บทั้งสองฝ่าย)
***ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงเลย รู้สึกแย่มาก คิดถึง เป็นห่วง อยากรู้สารทุกข์สุกดิบ คุยด้วยก็ไม่ได้ อยากตัดใจมากๆ แต่ทำไม่ได้เลย(ในเมื่อหย่าแล้ว ผมรู้ว่าผมต้องตัดใจให้ได้ครับ)
*เมื่อก่อนเคยบอกหลายๆคน ว่าเจอปัญหา อย่าท้อ อย่าถอย เด่วมันก็ผ่านไป
พอเจอกับตัวเองเข้า ทำไมทำยากจัง(บางเสี้ยว เข้าใจความรู้สึกของคนที่ทำร้ายตัวเองดีเลย ความรู้สึกที่รู้ว่าไม่รู้จะอยู่ต่อได้ยังไง)
*ผมอยากทำให้ได้ จะได้ใช้ชีวิตเดินหน้าได้เป็นปกติเสียที ไม่อยากอยู่ในสภาพการใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย ไม่มีจุดหมาย ไม่มีกำลังกายกำลังใจที่จะมีพลังพอให้ดึงตัวเองออกมาจากจุดนี้เลย
.กินข้าวก็คิดถึง เพราะปกติกินด้วยกัน หรืออย่างน้อยก็ถามไถ่กัน "กินข้าวยัง?"
.ดูหนังก็คิดถึง เพราะปกติดูด้วยกัน ไอดีดูหนังเดียวกัน
.ฟังเพลงก็ยิ่งคิดถึง เพราะปกติ เสียงที่เกิดขึ้นในบ้าน ในรถ ถ้าไม่ใช่คุยกัน ก็คือเสียงเพลงนี่แหละ
.ไปทำงานก็คิดถึง เพราะเมื่อก่อนไปด้วยกัน ถึงย้ายงานไปแล้ว มีอะไรก็โทรปรึกษากัน
.บลาๆ เยอะมาก ทั้งชีวิตของคนสองคนที่แทบเป็นปลาท่องโก๋ล่ะครับ
...
หมายเหตุ : สิ่งที่พยายามไปแล้ว และ พยายามอยู่
1 ย้ายมาอยู่บ้านเช่า บ้านที่เคยอยู่กัน อยู่ไม่ไหวจริงๆ มองมุมไหน ก็คิดถึง โชคดีมีคนเช่าที่ดูแลบ้านให้ดีมาก
2 เก็บของที่จะทำให้คิดถึงให้ไกลตามากที่สุด
3 ทำงานเยอะๆ หาอะไรทำที่ทำให้ไม่ต้องฟุ้งซ่าน
4 หาอ่านโพส อ่าน หนังสือ เพื่อหาคำแนะนำดีๆมาปรับใช้(หนึ่งในนั้นคือ pantip นี่แหละ)
...
*ส่วนเรื่องอื่นๆ ยิ่งทำยิ่งคิดถึง เพราะเป็นสิ่งที่เราชอบทำร่วมกัน(ไปเที่ยว, ไปวิ่ง, ถ่ายรูป, หาไรกิน, ปลูกต้นไม้, ปั่นจักรยาน, เดินทาง, ดูคอนเสิร์ต, เดินตลาดนัด, ซื้อของ, ดูหนัง, ฟังเพลง บลาๆ...คนใช้ชีวิตร่วมกัน 8 ปี ความทรงจำมันมีเยอะแน่ๆครับ ผมว่าส่วนนึงมันยากตรงนี้แหละ)
*ผมรู้ว่ามันต้องมีวิธี และวันนึงผมต้องทำให้ได้แหละ(ถ้าไม่ล้มเลิกความพยายามหรือเหนื่อยจนไม่ไหวจริงๆซะก่อน)
*ถ้าโควิดดีขึ้น และ ยังทำไม่สำเร็จ ตั้งใจว่าจะไปหาหมอหรือนักจิตวิทยาล่ะครับ กลัวความรู้สึกมันจะแย่จนเอาตัวเองไม่อยู่ เผลอทำอะไรด้วยความคิดชั่ววูบ คนอื่นจะลำบากเอา จริงๆคิดว่าคนที่รักเราก็มีอยู่เยอะ
*ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้
รบกวนขอคำแนะนำด้วยครับ เป็นลิ้งค์ เป็นประสพการณ์ตรงที่ทำได้สำเร็จก็ได้ ผมอยากผ่านสถานการณ์นี้ไปได้เร็วที่สุดจริงๆ
#ขอให้บุญกุศลจากทุกๆคำแนะนำ
ส่งผลให้ทุกๆท่านมีสุขภาพแข็งแรง
ผ่านสถานการณ์โควิดไปได้ด้วยกันนะครับ