อยากถามทุกคนว่า เราควรจะดำเนินชีวิตต่อไปแบบไหนดี
:
:
เราแต่งงานปีนี้ เข้าปีที่ 3แล้ว แต่คุณเชื่อมั้ยเราถูก นอกใจ หลังจากเราแต่งงานได้แค่ "1เดือน"

เรากับแฟนใช้ชีวิตอาจไม่เหมือนคู่รักทั่วไป เพราะเราทำงานอยู่ไทยแฟนทำงานตปท. เจอกัน2-3เดือนครั้ง ตอนนั้นก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร
ปัจจุบันเรากับแฟนไม่ได้เจอกันมา1ปีเพราะcovid คุยกับผ่านโทรศัพท์

 จนวันนั้นวันที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับเรา ตอนนั้นเคว้งมาก ร้องไห้หนักมาก ตอนที่ผู้หญิงอีกคน ทักมามาบอกว่าดูแลแฟนให้ดีดี แฟนคุณทักมาหาเราทุกวัน พร้อมกับภาพแชตสนทนาของแฟนเรากะผู้หญิงคนนั้น 
คือเราเพิ่งแต่งงาน แต่งได้1เดือน ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะเจอเรื่องแบบนี้ ตอนนั้นเราจะขออย่าให้ได้ คือเราคิดว่าชีวิตของเรา
เราควรที่จะมีความสุข เราต้องเป็นคนเลือกเองซิ แต่เราทำแบบนั้นไม่ได้ เรื่องนี้มีแค่พี่สาวแบะน้องชายเขาเราที่รู้ พี่สาวเราบอกว่า
เพิ่งแต่งงานเอง ใจเย็นๆ อย่าทำตัวเป็นเด็ก แต่คือมันไม่เกี่ยวว่าเด็กหรือไม่เด็กมั้ยทุกคน มันคือการนอกใจ
นอกใจเลยนะ อีกอย่างตอนแต่งงานเราอายุ25แล้ว พี่สาวเราบอกว่าทำอะไรให้นึกถึง ญาติ สังคมที่อยู่รอบตัวเราบลาๆ
เพราะเราเพิ่งแต่งงาน คนรอบตัวจะคิดยังไง  สรุปคือเราต้องแคร์สังคมรอบตัว มากกว่าตัวเอง การนอกใจของแฟนเราในครั้งนั้น ไม่มีใครรู้นอกจากพี่สาวเรา และน้องชายเขา วันนี้เราโทรไปร้องไห้กับเขา คุณเชื่อมั้ย เราไม่เคยได้ยินคำว่าขอโทษจากปากเขาสักคำ ไม่เคยมีการแสดงใดใดถึงการขอโทษจากการกระทำนั้น เขาปล่อยเบลอปล่อยไปตามเวลา ไม่เคยมีคำอธิบายใดใด  จนเราหายร้องไห้ หายโกรธเขาไปเอง แต่คุณรู้มั้ย เรายังเจ็บจนถึงทุกวันนี้เลย ทุกครั้งที่พ่อแม่ชมเขาว่าดี คนดีแบบนั้นแบบนี้ แต่มันเหมือนมีดบาดลงมาที่ใจทุกครั้ง เรื่องราวเมื่อ3ปีก่อนย้อยกลับมาทุกครั้ง ทุกวันนี้เรายังนอนร้องไห้ทุกครั้งที่เรานึกถึง เราไม่มีความสุขเลยไม่มีเลยกับการใช้ชีวิตคู่กับเขา เขาเป็นคนที่เวลามีปัญหาเขาจะปล่อยเบลอทุกครั้งทำเหมือนไม่มีอะไร พอเราคุยจริงจัง ก็พรานหาเรื่องกลายเป็นทะเลาะ สุดท้ายแล้วคือเราเป็ยฝ่ายผิดทุกครั้ง เวลามีปัญหาพ่อแม่เราดูออกนะ แต่เรารู้สึกว่าเค้ามักจะบอกว่าเราชอบทำตัวเป็นเด็ก ให้ยอมพี่เขาไปทุกเรื่อง พี่เขาเป็นดี พี่เขาเป็ผู้ใหญ่นะ  กลายเป็นเราเองที่เสียใจเก็บเรื่องราวทุกอย่างไว้กับตัวเองไม่กล้าที่จะเล่าให้แม้กระทั่งครอบครัวฟังอีกแล้ว รู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียว เป็นการอยู่แบบทรมานในทุกทุกๆวัน 
จากเชื่อในตัวเขาเต็มร้อย ตั้งแต่วันนั้นไม่เคยเชื่อในตัวเขาอีกเลย หลังจากเหตุการณ์นั้น เขาทำตัวปกติเหมือนกับว่าไม่มีการนอกใจเกิดขึ้น กับกลายเป็นเราที่อยู่ด้วยความหวาดระแวง แต่เราไม่เคยไปยุ่งวุ่นวายกะเขานะ คุณปล่อยผ่านเราก็จะปล่อยผ่านเหมือนกัน แด่ชีวิตแต่งงาน3ปี ที่ไม่เคยมีความสุขจริงจริงสักที 
 

ทำไมเราต้องแคร์คนรอบตัว มากกว่าตัวเราเอง
ทำไมครอบครัวไม่เป็นคนที่เข้าใจเราที่สุด
หวังว่าคงมีสักวัน ที่จะไม่นอนร้องไห้อีกแล้ว  
3ปี ที่เรารอคำขอโทษ อย่างจริงใจ  (คงไม่มี)