สวัสดีค่ะ เจ้าของกระทู้มาฝึกงานโรงงานแห่งหนึ่งแถวบางพลี สมุทรปราการค่ะ ตอนแรกที่มาก็รู้สึกเกร็งๆเพราะมาคนเดียว ไม่ค่อยรู้จักหรือได้พูดคุยกับใคร แต่พออยู่มานานๆก็เริ่มสนิทกับพี่เลี้ยงมากขึ้นรวมถึงพี่ๆในแผนกด้วย เจ้าของกระทู้เป็นผู้หญิงแต่มาฝึกงานเกี่ยวกับการซ่อมบำรุงเครื่องจักรและระบบไฟในโรงงาน จึงได้สนิทกับเหล่าช่างในโรงงานรวมถึงพี่ๆน้าๆที่ดูแลเครื่องจักร นับได้ว่าเจ้าของกระทู้เป็นผู้หญิงคนเดียวในบรรดา 40-50คน ในโซนหลังโรงงาน คือโซนซ่อมบำรุง ทุกคนเอ็นดูเหมือนน้อง เหมือนลูกเหมือนหลาน ไม่มีเรื่องชู้สาวแน่นอน และเราก็ให้ความเคารพทุกๆคนเหมือนพี่  เหมือนลุง เหมือนน้าและสนิทกันมากๆขึ้นทุกวัน

จนวันนี้ทางมหาลัยเเจ้งให้ขอกลับด่วนเนื่องจากการระบาดของโควิท ก็คืออาจจะกลับพรุ่งนี้ ซึ่งยังไม่ถึงกำหนดการฝึกงานเสร็จ รู้สึกใจหายมากๆ บ่ายทั้งวันจึงนั่งซึมอยู่ที่ OFFICE  รู้สึกไม่อยากไปเจอใครเลย นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เจ้าของกระทู้ได้ออกจากสังคมวัยเด็กแล้วมาเจอการทำงานของจริง มาเจอสังคมการทำงานในวัยผู้ใหญ่ ได้เรียนรู้ความสุขความทุกข์จริงๆ ซึ่งที่นี่ได้ให้และสอนอะไรไว้เยอะมาก เจ้าของกระทู้รู้สึกไม่อยากจากแบบกะทันหันเลยค่ะ

มีวิธีไหนที่ช่วยลดความใจหายได้บ้างคะ

ตอนแรกคุยกับนายช่างไว้ว่าก่อนกลับอาจจะกินเลี้ยงอะไรเล็กๆน้อยๆแต่ตอนนี้คือถ้ากลับก็อาจจะกลับบ้านเกิดไปเลยค่ะ เศร้ามากแงงง ยังไม่ทันได้ร่ำลากับพี่ๆเลย

ชีวิตวัยผู้ใหญี่นี่มีอะไรให้ตื่นเต้นเสมอเลยนะคะ เพิ่งได้เรียนรู้รสชาติชีวิตจริงๆก็ตอนนี้ค่ะ^^

แล้วแต่ละคนเมื่อพบเจอเหตุการณ์แบบนี้ ทุกคนรู้สึกใจหายกันบ้างมั้ยคะ