เราเป็นคนหนึ่งที่รักเเฟนมาก ยอมทุกอย่าง เพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องของการทะเลาะ เพราะเรารู้จักตัวเองดีพอ เพราะถ้าทะเลาะมันจะเป็นเรื่องใหญ่ ส่วนใหญ่เลือกที่จะเงียบเเละเป็นฝ่ายยอม เเฟนเราทำงานเงินเดือนก็ถือว่าปานกลาง (เเต่ก็ถือว่าดีในสถานะการณ์เเบบนี้) เเต่ทุกครั้งกับจากที่ทำงานมา หรือเลิกโอทีมา ไม่ทำอะไรเลย ไม่หยิบจับอะไรเลย กินข้าวเเทบไม่เคยล้างจานด้วยมั้ง เราเป็นคนทำหมด กลับมาเปลี่ยนชุด นอนเล่นโทรศัพท์ ใช้เราหยิบโน้นหยิบนี่ ทั้งที่ตัวเองก็สามารถหยิบได้ ส่วนเราเองก็ทำงาน เงินเดือนเยอะกว่า ทำงานพิเศษ เพื่อหาเงินเลี้ยงดูครอบครัวเเละลูก กลับจากที่ทำงานต้องทำงานบ้าน เสร็จก็จะทำงานพิเศษต่อ เเต่งานพิเศษเรามันค่อนข้างใช้ความคิด บางอาจจะต้องทำถึงดึกๆ  ซึ่งถ้าเเฟนเราจะต้องการนอนเราก็ต้องปิดไฟเเละเปิดโคมไฟ ทำงานในมุมของเรา เเต่อาการเเฟนก็จะฟึดฟัด เหมือนไม่อยากให้เราทำงาน บางทีก็เครียด เงินก็ต้องหาให้ได้มากกว่ารายได้ เขาไม่ช่วยอะไรเลย พอมีปัญหาในส่วนของเขา เขาก็จะมาปรึกษาเราพอเราให้ความเห็นไม่ตรงกับเขาคิดเขาก็จะไม่พอใจเราเราช่วยเขาทุกเรื่องเเละอย่างเต็มใจ เเต่พอเรามีปัญหาเขาเหมือนเขาไม่อยากรับรู้ สีหน้า ท่าทาง เขาเหมือนไม่เต็มใจช่วยหรือ ปัดๆ ปัญหาไป เเล้วชอบอ้างว่าปัญหาเขามีหนักมากพอเเล้ว จนเราต้องเก็บปัญหาของเรา คิดเเละเเก้ปัญหาเอง บางทีมันก็ท้อ เราเคยพูดตรงๆกับเขาหลายรอบเเล้วสุดท้ายก็บอกกับเราว่าเขาไม่ดี ให้เลิกกับเขาไปเลย เขาบอกเขาปรับไม่ได้ เราเองก็หมดคำที่จะพูด เหนื่อยมากกว่าไม่เคย บ่น ทำมากว่าไม่เคยบ่น อยากได้อะไรพยายามหาให้ได้ เเต่ทำไมเขาไม่เคยเห็นใจเราเลย ว่าตัวเราเองเสียสละให้เขามากเเค่ไหน หรือเรากำลังหลอกตัวเองอยู่วะ ว่าเขารักเรา ทั้งๆที่การกระทำมันไม่ใช่เลย