ผมเป็นคนหนึ่งที่อ่านบีสเทพมรณะมาตั้งแต่เล่มแรกยันเล่มสุดท้าย..คำว่าอ่านเล่มแรกยันเล่มสุดท้าย คือซื้อมาอ่านจริงๆ ไม่ได้อ่านออนไลน์เลย ถึงแม้จะอ่านอ่านออนไลน์บ้าง แต่ก็ต้องซื้อสะสมด้วยความชอบ...โดยการ์ตูนเรื่องนี้ มีหลายอารมณ์สุดๆ

การทดลอง
ผมว่าการ์ตูนเรื่องนี้ในยุคแรกๆ เล่มแรกๆ คือการทดลองเขียน เขียนแบบไม่มีแพลนในหัว ต้องการให้ตัวเองหรืออิจิโก๊ะต่อสู้กับดวงวิญญาณพวกฮอโลนทั่วๆ ไป โดยจะมีพ่อหมอเวทมนต์ชื่อดัง แต่ฝีมีถ่มมากในตอนแรกๆ เป็นคู่ตลกกันอะไรแบบนั้น คือดูแล้วมันก็แทบไม่มีอะไร มีเหตุให้จบเป็นตอนๆ ช่วงๆ ไป แต่พอการเขียนให้ตัวเบียคุยะ กับเรนจิปรากฏขึ้นมา มันก็เหมือนกำลังจะนำพาไปสู่เหตุการณ์ที่เหนือกว่า ผมจึงมองว่า ช่วงต้นๆ เรื่อง เป็นอะไรที่ใสๆ และคนเขียนก็คงไม่ได้คิดแพลนยาวๆ ไว้ตั้งแต่แรกแน่ๆ
การทดลองเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ที่ทดลองอะไรไว้แล้วก็แบบไม่ได้สานต่อ หรือทำแล้วมันไม่น่าจดจำเลย อย่างพ่อของอิจิโกะ ทำเหมือนบ้าๆ บอๆ แต่อยู่ๆ ก็มาบอกว่าพ่ออิจิโกะเก่งมากจนหาตัวทาบได้ยาก...แต่ก็ยังไม่เห็นฉายแสงอะไรเลย หรือในภาคฟูบริงค์ ที่แบบเหมือนจะหลุดคอนเซปเทพมรณะไปไกลมากๆ เพราะตอนที่อิจิโกะแปลงร่างขั้นสุด ไปสู้กับไอเซน โคตรเท่ห์.. แต่ตอนแปลงร่างขั้นสุดในภาคปริ้ง เหมือนพวกพาวเวอร์เรนเจอร์อะไรพวกนั้นอ่ะ คือมันดูแล้วคนละแนวกันเลย.. แลดูกระจอกกว่าตอนสู้กับไอเซนด้วยซ้ำ หรือหน่วย 0 ความหวังสูงสุดของเหล่าพระเอก เอาจริงๆ ก็กากมาก ไม่ได้เก่งกว่าอย่างที่ตั้งกันขึ้นมา เหมือนทดลองสร้างขึ้นมาแล้วก็ให้ตายไปง่ายๆ พอ

ความสำเร็จ
ผมว่าความสำเร็จสูงสุดของบีส น่าจะเป็นช่วงบุคโฮมุควัน (ใช่ป่ะวะ) ที่ต้องไปไล่เจอพวกเอสปาด้าทั้ง 10 ผมว่าแต่ละตัวที่ปรากฏออกมามันน่าสนุกและน่าจดจำได้มากกว่า คิดเอาง่ายๆ ทั้งหนัง ทั้งเกมส์ หลายๆ เกมส์มักเอาสกิลหรือตัวละครในช่วงเอสปาด้ามาเล่นกันซะเยอะ ไม่เห็นเอาตอนฟูบริ้ง หรือตอนสงครามเลือดพันปีมาเล่นบ้างเลย ดังนั้นการบุกและเจอพวกเอสปาด้าแต่ละครั้ง มันสนุกจริงๆ

ความล้มเหลว
ก็คงจะต้องยกให้ความสามารถในแต่ละตัว อย่างเคปาจิเก่ง อึด สายแทงค์ สู้ได้หมดยกเว้นอิจิโกะ เบียคุยะเจ้าหนูอัจฉริยะในรอบพันปี ก็ต้องมาแพ้ให้อิจิโกะที่พึ่งจับดาบได้ไม่ถึงปี ไอเซนผู้ปล่อยสกิลหลอกคนได้ทั้งหมด แต่ทำอะไรอิจิโกะไม่ได้ โดยเฉพาะคนอ่านจะรู้กันว่า..เวลาที่พวกมันต่อสู้กัน..ใครเผยเล่าความสามารถตัวเอง..ที่ฟังแล้วเหมือนเก่ง มันจะโดนฆ่าทันที บางไฟว์นี่เกทับไปเกทับมายืดเยื้อมาก พอจะฆ่าได้..ก็ฟื้นมาเกทับกันอีก ยืดจนน่าลำคาญ

ความแตกตื่น
อันนี้บ่อยมาก และฮือฮาได้ค่อนข้างดี แต่ความแตกตื่นมันก็แปลกๆ ไม่ใช่น้อย เช่น เอสปาด้าเบอร์ 10 ที่โดนอิจิโกะฟันแขนขาดตั้งแต่แรก ที่ไหนได้ เป็นตัวที่เก่งที่สุด และมันไม่เคยมีเบอร์ 10 มาก่อน มันมีแต่ 0-9 พอเบ่งพลังแล้วเลข 1 หายกลายเป็นเบอร์ 0 แต่กลับโดนเบียคุยะกับเคมปาจิอัดยับ หรือการปรากฏตัวของเด็กเลี้ยงของไอเซน ที่เหมือนบ้าๆ บอๆ จนทำให้ลุงเทนมะปล่อยบังไคได้...แต่กลับต้องมาตายอะไรแบบเนี้ย

ความสิ้นศรัทธา
หากใครติดตามบีสมาตลอด จนมีครั้งนึงที่แฟนคลับอยากจะเผาหนังสือทิ้ง เหตุเพราะตัดจบกันดื้อๆ พอกำลังจะบวกกันก็กลายเป็นเรื่องเล่า แถมอิจิโกะมีลูกเป็นยมทูต คือแบบเละเทะมากตอนท้ายๆ และตัวโกงที่น่าเบื่อที่สุดในเรื่องนี้ ก็คือลูกน้องของท่านผู้นำในภาคสงครามเลือดพันปี ที่ใส่หมวกถือโล่ห์คล้ายๆ นักรบจากโรมจากเอสการ์ด อะไรเนี้ย ล้มแล้วล้มอีก ล้มแล้วล้มเล่า ล้มทีนึงอัพเกรดตัวเองไปอีกขั้นนึง ล้มทีก็อัพทีนึง อัพๆ จนยืดดดด จนน่าเบื่อ อัพจนแบบอยากจะขอร้องว่าตายสักทีเหอะ เก่งขนาดนี้ มันเหนือกว่าตัวโกงสุดท้ายอีกมั้ง 

ปล....หิวข้าว