นั่งอดนอนเชียร์ฟุตบอลด้วยความเซ็ง ไม่น่าเชื่อว่ามันจะห่วยอย่างนี้ เล่นไม่เข้าขากัน ไม่รู้เรื่องกันเลย เป็นอย่างนี้มาตลอด นานๆถึงจะมีเล่นดีๆสักครั้ง  

นึกถึงสมัยซิโก้คุม มันดูสนุกกว่านี้มากๆดชเลย  แพ้ก็แพ้อย่างน่าเสียดาย ชนะก็ชนะอย่างน่าดูน่าเชียร์  และส่วนใหญ่ชนะ กดทีมอาเซียนอยู่หมด จนแฟนบอลบางส่วนเพ้อไปว่านักฟุตบอลเราคือเก่งสุดแล้ว ไม่มีใครเกิน

ความจริงมันไม่ใช่อะไรหรอก นอกจากมันจะต้องมีการฝึกซ้อมที่นานพอ มีพละกำลังที่จะทำได้อย่างใจ มีแผนการเล่นที่ไม่เปลี่ยนบ่อยๆ เพื่อให้เด็กๆชิน พอเก่งแผนหนึ่งแล้วค่อยหัดแผนต่อไป  ค่อยๆเพิ่ม ไม่ใช่เปลี่ยนแผน เปลี่ยนตัวกันทุกนัด เป็นไงล่ะ มืออาชีพ เล่นเมื่อไหร่กํบใครก็เล่นได้ เห็นกันแล้วหรือยังว่าวิธีที่หลายๆคนคิดไว้นั้นมันไม่ใช่หรอก

นักเตะเราไม่ได้เก่งมากมายเป็นเทวดา แต่เมื่อเขาได้ซ้อมกันจนรู้ใจ  ได้ฝึกหนักพอนานพอจนกำลังอยู่ตัว เขาก็สามารถทำได้ดีกว่า และเมื่อมีการให้กำลังใจที่ดีเขาก็สู้แบบลืมตาย คนดูก็เชียร์กันสนุก และในที่สุดผลลัพท์ที่ดีก็เกิดขึ้นอย่างที่เราเห็น

แต่มันก็แค่นั้นแหละ มันมีขีดจำกัด ที่จะต้องอาศัยเวลาพัฒนากันไป สร้างรุ่นหลังๆให้เก่งกว่าเดิม "มันต้องต่อยอดจากของเดิม" ไม่ใช่"พังของเดิมแล้วสร้างใหม่" สิ่งนี้ต้องการความเข้าใจจากแฟนบอล และต้องการความอดทนที่จะรอเวลา และพัฒนากันไปเรื่อยๆ  

บอลแพ้หนนี้หลายๆคนคงตาสว่างขึ้นว่านักเตะของเราอยู่ในระดับธรรมดานี่แหละ ก็คงต้องให้กำลังใจกันไปต่อ ไม่ต้องไปไล่โค้ชเหมือนตอนซิโก้อีก