สวัสดีครับ วันนี้ก็อยากจะมาแชร์หรืออาจจะมาระบายเพื่อให้ตัวผมได้สบายใจขึ้นกับสิ่งที่อัดอั้นมานาน
ก่อนอื่นเลยผมชื่อพลนะครับ ตอนนี้อายุ24ปีแล้ว คือตามหัวข้อเลยครับ ผมรู้สึกเสียดายผญ.คนนึง ซึ่งเอาจริงๆเค้าเป็นรุ่นน้องผมประมาณ7ปี เธอชื่อปลา เป็นสาวสวยน่ารักในหมู่บ้าน ผมเริ่มที่จะจีบน้องเค้าตอนน้องเค้าอยู่ม.2 ซึ่งตอนนั้นผมก็เรียนมหาลัยปี2แล้ว กำลังอยู่ในช่วงที่เริ่มอยากจะรู้จักน้องเค้ามากขึ้น ถ้าถามว่าตอนนั้นรู้สึกกับน้องเค้ามากแค่ไหน ผมก็คงรู้สึกแค่ลองๆคุยไปก่อน ถ้ามันใช่จริงๆผมก็จะตัดสินใจขอน้องเขาเป็นแฟน แต่ด้วยความที่ว่าเรียนมหาลัยเราอาจจะไม่มีเวลา ก็เลยทำให้ไม่ค่อยได้คุยกับน้องเขาบ้างสักพักนึง จนในที่สุดเราก็ไม่ได้ติดต่อกันประมาณ 2 ปีได้ จนเราต่างแยกกันไปมีแฟน แล้วก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ทั้งๆที่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน จนมาเมื่อปีที่แล้ว ผมก็ได้มีโอกาสคุยกับน้องเขาอีกครั้ง คุยกันอยู่ประมาณเดือนกว่าๆ เราก็เริ่มรู้สึกกับเขาว่าเรารักเขาจริงๆ อยากจะคบกับเขา แต่มันทำไม่ได้เพราะว่าเรามีแฟนอยู่แล้ว แต่น้องเค้ายังไม่มี เหมือนเราไปให้ความหวังเค้าเลย ผมนี่มันโคตรเชี่ยเลย5555 จากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆก็มีบ้างที่ไม่ค่อยได้คุยกัน เพราะว่าผมอยู่กับแฟนเป็นส่วนใหญ่ส่วนน้องเขาก็อยู่ที่บ้าน จนมาเมื่อต้นปีที่ผ่านมานี้ น้องเขาก็ไปมีแฟนใหม่ แล้วอยู่ดีๆมันก็รู้สึกเหมือนแบบ เหมือนเราสูญเสียความรักดีๆไป ความรักที่เขาเป็นคนยื่นให้เราตลอด กลับกันเราไม่เคยสนใจเขาเลย ผมรู้สึกเหมือนอกหัก ทั้งๆที่ผมมีแฟนอยู่แล้ว เป็นความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้ ผมยอมรับว่าผมเลว ที่ทำกับแฟนแบบนี้ จนได้กลับมาอยู่บ้านอีกครั้ง ผมก็ได้มีโอกาสคุยกับน้องเขาอีกครั้งซึ่งมันก็ไม่เหมือนเดิม เพราะเราต่างก็มีแฟน แต่ว่าสถานะผมมันเปลี่ยนไปแล้ว ผมห่างกับแฟนได้สักพักใหญ่ๆแล้วแหละ เมื่อหลายปีก่อน น้องอาจจะเป็นคนรอเราแต่ตอนนี้กลับกันผมกลายเป็นคนที่รอของน้องเขา ผมจะพยายามทำหน้าที่คนรอ ผมจะรอน้องเขาเหมือนที่น้องเขาเคยทำ ให้มันเข้าใจความรู้สึกของคนรอ ว่าเป็นยังไง ขอบคุณครับ ที่เข้ามาอ่าน ด่าได้ไม่ว่ากัน