สวัสดีค่ะ วันนี้จะมาเล่าเรื่องราวที่รู้สึกบั่นทอนจิตใจของเด็กที่มีอายุมาแล้ว13ปี
'เราไม่เคยได้รับควารักจากพ่อแม่เลย โดนพ่อแม่ทิ้งให้อยู่กับยายตา แต่ก่อนเราได้รับความรักจากตายายไม่มากไม่น้อย เราเลยไม่รู้สึกขาดพ่อแม่ ตั้งแต่ที่จำความได้ตั้งแต่ปี.3ยายเริ่มดุเรา ด่าเราด้วยคำพูดแรงๆเกินกว่าเด็กป.3จะรับไหว โดนด่าบ่อยๆ ใช้คำพูดแรงไปใส่ เราเลยไม่อยากกลับบ้าน เลยกลับบ้านเย็นพอกลับบ้านมาก็โดนยายตีด้วยไม้แขวนเสื้อเหล็กบ้าง ก้านมะยมบ้าง ไม้กวาดบ้าง เราก็เริ่มรู้สึกคิดว่ายายไม่ชอบเราหรอ พอป.4 เราก็โดนใช้คำพูดแรงๆกว่าเดิม ดู ด่า ว่า ตี ลำเอียงให้เราทำงานบ้าน(ล้างจาน ถูพื้น กวาดบ้าน ตากผ้า)แต่น้องเราไม่ต้องทำอะไรเลยทั้งๆที่อายุห่างกันแค่3เดือน เราโดนใช้ไปช่วยทำงาน(กวาดถนน1สายเมน+2ซอยเต็มๆ)อยู่เป็นประจำ พอการโดนด่าโดนตีสะสมขึ้นเรื่อยไป เราก็แอบร้องไห้ในห้องน้ำบ่อยๆ มีวันนึงรู้สึกไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้วเลยไปหยิบมีดหลังบ้านจะแทงเข้าหาตัวเองแต่ก็ทำไม่ลง ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจปั่นจักรยานไปหน้าปากซอย ให้โดนรถชนแต่ว่าส่งโรงพยาบาลทัน ปัจจุบันก็ยังแอบร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆเหมือนเดิม เมื่อเดือนก่อนก็โดนยายด่าเราทนไม่ไหวเลยตะเลงเสียงใส่ยายเราด่ายาย(ด้วยคำหยาบ)ยายตบหน้าเราเฟี้ยงของใส่หน้าเราใส่หัวเราเค้าไล่เราไปตายเราเลยขู่เค้าว่าจะเอามีดปาดคอ ในขณะที่มีดจ่ออยูที่คอยายรีบวิ่งมากระชากมีดออกจากมือเรา แล้วปลอบเรา เรามีความสุขมากที่ในใจยายยังคิดถึงเรา ตั้งแต่นั้นยายก็ดีกับเรามากขึ้น อาจมีด่าบ้างแต่ก็ไม่แรงเท่าแต่ก่อน ไม่ตีเราแล้วด้วย แต่ยายยังลำเอียงเหมือนเดิม เราอยู่บ้านทำทุกอย่าง ทำงานบ้าน ขายของออนไลน์ ได้กำไรมากินหนมบ้าง ต่อยอดต่อ ให้ยายจ่ายค่าบ้าน แต่เวลาจะออกไปไหนจะโดนด่าตลอด ออกไปไหนไม่ได้เลย แต่น้องเราไม่ต้องทำอะไรเลย กินๆนอนๆ ขอเงิน ออกไปกับเพื่อน กลับบ้าน4-5ทุ่มยายไม่ด่า แต่เราแค่ไปกินข้าวตอนเช้าที่ปากซอย โดยไม่บอก ยายโทรจิกเราถามว่าอยู่ไหน เราก็ตอบตามตรง ยายจึงตามมาที่ร้าน ด่าเราสารพัด เราเลยต้องรีบกินรีบกลับ วันนี้เราสั่งของให้ยายผิดยายก็ด่าเราโง่ ทีตอแ*ลสั่งของตัวเองยังสั่งถูก เราจึงเถียงกันไปมาก็เงียบ พอตาจะไปทำงานตาหาของไม่เจอตาก็รื้อของเตะของแล้วก็ไม่เก็บคนในบ้านก็ไม่เก็บ เราจึงต้องเก็บเอง พอเราไม่กอกน้ำก็ไม่มีใครกอก พอเราไม่ล้างจานก็ไม่มีใครบ้าง
##เราควรทำยังไงกับชีวิตตอนนี้ดีเราพยามทำให้ดีแล้ว สรุปก็เหมือนเดิม
ปัญหาครอบครัว
'เราไม่เคยได้รับควารักจากพ่อแม่เลย โดนพ่อแม่ทิ้งให้อยู่กับยายตา แต่ก่อนเราได้รับความรักจากตายายไม่มากไม่น้อย เราเลยไม่รู้สึกขาดพ่อแม่ ตั้งแต่ที่จำความได้ตั้งแต่ปี.3ยายเริ่มดุเรา ด่าเราด้วยคำพูดแรงๆเกินกว่าเด็กป.3จะรับไหว โดนด่าบ่อยๆ ใช้คำพูดแรงไปใส่ เราเลยไม่อยากกลับบ้าน เลยกลับบ้านเย็นพอกลับบ้านมาก็โดนยายตีด้วยไม้แขวนเสื้อเหล็กบ้าง ก้านมะยมบ้าง ไม้กวาดบ้าง เราก็เริ่มรู้สึกคิดว่ายายไม่ชอบเราหรอ พอป.4 เราก็โดนใช้คำพูดแรงๆกว่าเดิม ดู ด่า ว่า ตี ลำเอียงให้เราทำงานบ้าน(ล้างจาน ถูพื้น กวาดบ้าน ตากผ้า)แต่น้องเราไม่ต้องทำอะไรเลยทั้งๆที่อายุห่างกันแค่3เดือน เราโดนใช้ไปช่วยทำงาน(กวาดถนน1สายเมน+2ซอยเต็มๆ)อยู่เป็นประจำ พอการโดนด่าโดนตีสะสมขึ้นเรื่อยไป เราก็แอบร้องไห้ในห้องน้ำบ่อยๆ มีวันนึงรู้สึกไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้วเลยไปหยิบมีดหลังบ้านจะแทงเข้าหาตัวเองแต่ก็ทำไม่ลง ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจปั่นจักรยานไปหน้าปากซอย ให้โดนรถชนแต่ว่าส่งโรงพยาบาลทัน ปัจจุบันก็ยังแอบร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆเหมือนเดิม เมื่อเดือนก่อนก็โดนยายด่าเราทนไม่ไหวเลยตะเลงเสียงใส่ยายเราด่ายาย(ด้วยคำหยาบ)ยายตบหน้าเราเฟี้ยงของใส่หน้าเราใส่หัวเราเค้าไล่เราไปตายเราเลยขู่เค้าว่าจะเอามีดปาดคอ ในขณะที่มีดจ่ออยูที่คอยายรีบวิ่งมากระชากมีดออกจากมือเรา แล้วปลอบเรา เรามีความสุขมากที่ในใจยายยังคิดถึงเรา ตั้งแต่นั้นยายก็ดีกับเรามากขึ้น อาจมีด่าบ้างแต่ก็ไม่แรงเท่าแต่ก่อน ไม่ตีเราแล้วด้วย แต่ยายยังลำเอียงเหมือนเดิม เราอยู่บ้านทำทุกอย่าง ทำงานบ้าน ขายของออนไลน์ ได้กำไรมากินหนมบ้าง ต่อยอดต่อ ให้ยายจ่ายค่าบ้าน แต่เวลาจะออกไปไหนจะโดนด่าตลอด ออกไปไหนไม่ได้เลย แต่น้องเราไม่ต้องทำอะไรเลย กินๆนอนๆ ขอเงิน ออกไปกับเพื่อน กลับบ้าน4-5ทุ่มยายไม่ด่า แต่เราแค่ไปกินข้าวตอนเช้าที่ปากซอย โดยไม่บอก ยายโทรจิกเราถามว่าอยู่ไหน เราก็ตอบตามตรง ยายจึงตามมาที่ร้าน ด่าเราสารพัด เราเลยต้องรีบกินรีบกลับ วันนี้เราสั่งของให้ยายผิดยายก็ด่าเราโง่ ทีตอแ*ลสั่งของตัวเองยังสั่งถูก เราจึงเถียงกันไปมาก็เงียบ พอตาจะไปทำงานตาหาของไม่เจอตาก็รื้อของเตะของแล้วก็ไม่เก็บคนในบ้านก็ไม่เก็บ เราจึงต้องเก็บเอง พอเราไม่กอกน้ำก็ไม่มีใครกอก พอเราไม่ล้างจานก็ไม่มีใครบ้าง
##เราควรทำยังไงกับชีวิตตอนนี้ดีเราพยามทำให้ดีแล้ว สรุปก็เหมือนเดิม