คือตอนนี้ผมเป็นเด็ก 64 นี่แหละครับ ซึ่งผมสอบติดที่คณะสถาปัตย์ ม.ศิลปากรไปแล้ว
เป้าหมายของผมตอนนี้คืออยากจะไปเรียนต่อ โท ที่ต่างประเทศครับ(ม.อะไรค่อยว่ากันอีกที)
ซึ่งสิ่งที่ผมอยากจะถามคือ แนวทางการเรียนการสอน สภาพสังคม การแข่งขัน รวมถึงการแนะแนวเรื่องการเรียนต่อต่างๆของศิลปากรเมื่อเทียบกับจุฬาแล้วเป็นยังไงครับ เพราะถ้าผมตัดสินใจเรียนต่อที่ศิลปากรแต่เรื่องของแรงกระตุ้นและแรงขับเคลื่อนในด้านนี้ยังน้อยกว่าจุฬามาก ก็อาจจทำให้ผมพลาดโอกาสที่จะได้เรียนต่อ หรือ เข้าใน ม.topๆ ในสาขานี้ได้ แต่ถ้าหากว่าที่ศิลปากรไม่ได้มี่ความแตกต่างกับจุฬามาก การที่จะต้องซิ่วออกมาก็ดูจะเป็นการเสียเวลามากกว่า
ที่ผมต้องเลือกก็เพราะ สถานที่แต่ละแห่งที่แตกต่างกันมีผลต่อผมมากจริงๆ ผมลองสังเกตตัวเองมาแล้วว่าถ้าผมเห็นใครที่มีความสามารถมากๆ ผมจะพยายามขับเคลื่อนตัวเองให้ไปยังจุดที่เทียมเคียงเขาให้ได้ หรือ เกินไปกว่านั้นก็ยิ่งดี คล้ายๆว่าผมจะชอบการแข่งขันนั่นแหละครับ แต่ผมว่ามันเป็นสิ่งที่ดีนะครับ มันเป็นการที่เราได้วัดว่าตอนนี้ศักยภาพของเราอยู่ตรงไหนและจะได้พัฒนามันเพิ่มขึ้นไปอีกยังไงจากการสังเกตคนที่เก่งกว่าเรา
ผมขอยกตัวอย่างเรื่องแรงกระตุ้นอีกนิดหน่อยนะครับ
ตอนที่ผมอยู่ม.ต้นผมเรียนอยู่โรงเรียน A ที่ชนบทในเชียงใหม่ ที่นี่การเรียนการสอนดูจะง่ายๆสบายๆ รวมถึงการแข่งขันที่มีน้อย เกรดที่ผมได้จากโรงเรียนนี้นั้นสูงแบบมากๆ พี่ม.6ที่จบออกไปจากที่นี่ใครสามารถต่อ มช ได้ถือว่าเก่งมากๆแล้ว ตอนนั้นผมเลยคิดว่าผมจะต้องต่อ มช ให้ได้เพราะที่นี่เหมือนจะเป็นม.ที่เด็กนักเรียนในโรงเรียน A แทบทุกคนไฝ่ฝันอยากจะไป แต่พอขึ้มมาอยู่ ม.ปลายผมได้ย้ายโรงเรียนมาอยู่ที่โรงเรียน B ในตัวเมืองเชียงใหม่ ตั้งแต่เทอม 1 ผมรู้สึกได้เลยว่าการเรียนการสอนที่นี่จะต้องยากมากแน่ๆ ยกตัวอย่างเช่นบางเรื่องที่เป็นเนื้อหาใน ม.ต้น ครูจะพูดและทำเหมือนเป็นว่าทุกคนเข้าใจและศึกษามาอย่างดีในตอนม.ต้นแล้ว ประมาณว่า "เรื่อง....นักเรียนทุกคนรู้กันมาหมดทุกคนแล้วเนอะ" แล้วก็จะข้ามไปสอนเรื่องถัดไปทันที ซึ่งจริงๆแล้วผมยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำ แล้วเกรดที่ผมได้จากโรงเรียนนี้ลดฮวบลงไปจากโรงเรียนเก่ามาก และนี่ก็เลยเป็นแรงกระตุ้นที่ทำให้ผมพัฒนาตัวเองมาขึ้นเรื่อย ถึงเกรดผมจะไม่ได้ดีมาก แต่ก็อยู่ในเกณฑ์ที่พอใช้ได้ ม.6 ที่จบจากที่นี่แทบทุกคนจะมีมาตรฐานอยู่ที่ มช แล้วอีกหลายคนก็จะไปต่อในม.อื่นในกรุงเทพเช่น จุฬา ธรรมศาสตร์ เกษตร เป็นต้น เพราะแบบนี้ผมเลยเข้าไปดูคะแนน สูง-ต่ำ ของคณะสถาปัตย์ในแต่ละปีแล้วได้ข้อสรุปว่า ม.ที่มีคะแนนคนสอบสูงสุดคือ จุฬา รองลงมาคือ ศิลปากร/ลาดกระบัง แล้ว มช ก็อยู่ใน rank ที่คะแนนค่อนข้างจะน้อย ผมเลยเปลี่ยนเป้าหมายจาก มช มาเป็นจุฬาและม.อื่นที่คะแนนสูงกว่าแทน (ที่ผมเทียบจากแค่คะแนนสอบเพราะผมรู้สึกว่าหากคนที่เข้าที่นี่ได้มีคะแนนสูงขนาดนี้แปลว่าจะต้องมีแต่คนเก่งๆให้ผมศึกษาแน่นอน) แต่ความสามารถผมอาจจะมีน้อยเกินไปเลยได้ ม.อันดับ 2 คือศิลปากรแทน
จากที่ผมเล่ามาทั้งหมดนี่ผมเลยอยากจะย้อนกลับไปถามอีกครั้งแบบง่ายๆว่า ระหว่างศิลปากรกับจุฬา แรงกระตุ้นที่ผมจะได้มีความแตกต่างกันมากแค่ไหน คุ้มค่ากับที่ผมอยากจะซิ่วรึปล่าว
ขอขอบคุณล่วงหน้านะครับ
เรียนสถาปัตย์ที่ศิลปากร หรือ ซิ่วไปจุฬาดี
เป้าหมายของผมตอนนี้คืออยากจะไปเรียนต่อ โท ที่ต่างประเทศครับ(ม.อะไรค่อยว่ากันอีกที)
ซึ่งสิ่งที่ผมอยากจะถามคือ แนวทางการเรียนการสอน สภาพสังคม การแข่งขัน รวมถึงการแนะแนวเรื่องการเรียนต่อต่างๆของศิลปากรเมื่อเทียบกับจุฬาแล้วเป็นยังไงครับ เพราะถ้าผมตัดสินใจเรียนต่อที่ศิลปากรแต่เรื่องของแรงกระตุ้นและแรงขับเคลื่อนในด้านนี้ยังน้อยกว่าจุฬามาก ก็อาจจทำให้ผมพลาดโอกาสที่จะได้เรียนต่อ หรือ เข้าใน ม.topๆ ในสาขานี้ได้ แต่ถ้าหากว่าที่ศิลปากรไม่ได้มี่ความแตกต่างกับจุฬามาก การที่จะต้องซิ่วออกมาก็ดูจะเป็นการเสียเวลามากกว่า
ที่ผมต้องเลือกก็เพราะ สถานที่แต่ละแห่งที่แตกต่างกันมีผลต่อผมมากจริงๆ ผมลองสังเกตตัวเองมาแล้วว่าถ้าผมเห็นใครที่มีความสามารถมากๆ ผมจะพยายามขับเคลื่อนตัวเองให้ไปยังจุดที่เทียมเคียงเขาให้ได้ หรือ เกินไปกว่านั้นก็ยิ่งดี คล้ายๆว่าผมจะชอบการแข่งขันนั่นแหละครับ แต่ผมว่ามันเป็นสิ่งที่ดีนะครับ มันเป็นการที่เราได้วัดว่าตอนนี้ศักยภาพของเราอยู่ตรงไหนและจะได้พัฒนามันเพิ่มขึ้นไปอีกยังไงจากการสังเกตคนที่เก่งกว่าเรา
ผมขอยกตัวอย่างเรื่องแรงกระตุ้นอีกนิดหน่อยนะครับ
ตอนที่ผมอยู่ม.ต้นผมเรียนอยู่โรงเรียน A ที่ชนบทในเชียงใหม่ ที่นี่การเรียนการสอนดูจะง่ายๆสบายๆ รวมถึงการแข่งขันที่มีน้อย เกรดที่ผมได้จากโรงเรียนนี้นั้นสูงแบบมากๆ พี่ม.6ที่จบออกไปจากที่นี่ใครสามารถต่อ มช ได้ถือว่าเก่งมากๆแล้ว ตอนนั้นผมเลยคิดว่าผมจะต้องต่อ มช ให้ได้เพราะที่นี่เหมือนจะเป็นม.ที่เด็กนักเรียนในโรงเรียน A แทบทุกคนไฝ่ฝันอยากจะไป แต่พอขึ้มมาอยู่ ม.ปลายผมได้ย้ายโรงเรียนมาอยู่ที่โรงเรียน B ในตัวเมืองเชียงใหม่ ตั้งแต่เทอม 1 ผมรู้สึกได้เลยว่าการเรียนการสอนที่นี่จะต้องยากมากแน่ๆ ยกตัวอย่างเช่นบางเรื่องที่เป็นเนื้อหาใน ม.ต้น ครูจะพูดและทำเหมือนเป็นว่าทุกคนเข้าใจและศึกษามาอย่างดีในตอนม.ต้นแล้ว ประมาณว่า "เรื่อง....นักเรียนทุกคนรู้กันมาหมดทุกคนแล้วเนอะ" แล้วก็จะข้ามไปสอนเรื่องถัดไปทันที ซึ่งจริงๆแล้วผมยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำ แล้วเกรดที่ผมได้จากโรงเรียนนี้ลดฮวบลงไปจากโรงเรียนเก่ามาก และนี่ก็เลยเป็นแรงกระตุ้นที่ทำให้ผมพัฒนาตัวเองมาขึ้นเรื่อย ถึงเกรดผมจะไม่ได้ดีมาก แต่ก็อยู่ในเกณฑ์ที่พอใช้ได้ ม.6 ที่จบจากที่นี่แทบทุกคนจะมีมาตรฐานอยู่ที่ มช แล้วอีกหลายคนก็จะไปต่อในม.อื่นในกรุงเทพเช่น จุฬา ธรรมศาสตร์ เกษตร เป็นต้น เพราะแบบนี้ผมเลยเข้าไปดูคะแนน สูง-ต่ำ ของคณะสถาปัตย์ในแต่ละปีแล้วได้ข้อสรุปว่า ม.ที่มีคะแนนคนสอบสูงสุดคือ จุฬา รองลงมาคือ ศิลปากร/ลาดกระบัง แล้ว มช ก็อยู่ใน rank ที่คะแนนค่อนข้างจะน้อย ผมเลยเปลี่ยนเป้าหมายจาก มช มาเป็นจุฬาและม.อื่นที่คะแนนสูงกว่าแทน (ที่ผมเทียบจากแค่คะแนนสอบเพราะผมรู้สึกว่าหากคนที่เข้าที่นี่ได้มีคะแนนสูงขนาดนี้แปลว่าจะต้องมีแต่คนเก่งๆให้ผมศึกษาแน่นอน) แต่ความสามารถผมอาจจะมีน้อยเกินไปเลยได้ ม.อันดับ 2 คือศิลปากรแทน
จากที่ผมเล่ามาทั้งหมดนี่ผมเลยอยากจะย้อนกลับไปถามอีกครั้งแบบง่ายๆว่า ระหว่างศิลปากรกับจุฬา แรงกระตุ้นที่ผมจะได้มีความแตกต่างกันมากแค่ไหน คุ้มค่ากับที่ผมอยากจะซิ่วรึปล่าว
ขอขอบคุณล่วงหน้านะครับ