"ช่วงชีวิตในมัธยมสนุกที่สุดเเล้ว "เชื่อว่าต้องมีคนเคยได้ยิน เเน่นอนครับ บางเวลาผมสนุก บางเวลาผมมีเวลาที่จะพักผ่อนหรือเล่นสนุก หรือมีความรักครับ เรื่องมันเกิดได้ประมาณ 2 ปี คือ ผมตามจีบผญ.คนหนึ่งอยู่ครับ จีบอยู่ประมาณ 3 เดือน ทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้เขาหันมามองครับ เเล้วก็คบกันครับ คบกันประมาณ 5 เดือน ตลอด 5 เดือนที่ผ่านมาผมรู้สึกเเค่ว่าเขาเป็นเพื่อนผม ไม่ใช่ในฐานะคนรักครับ ที่ผมรู้สึกอย่างนั้นก็เพราะว่า เขาทำตัวห่างเหินเกินคู่รักไปอีกครับ เขาไม่เคยเรียกชื่อผมเลย(ชื่อเล่น)เรียกเเทนกันว่าเเกกับเรา เขาบอกผมว่าไม่ชอบจับมือถือเเขนครับ ผมก็ไม่ทำเเต่เขาก็บอกว่ารักผมครับ ผมก็เลยยอมเขามาตลอดครับ จนกระทั่งมีเพื่อนสนิท(สนิทมาก)ผมคนหนึ่งครับเข้ามาทำตัวสนิทกับเเฟนผม ซึ่งมันก็เคยมีข่าวลือบอกว่าเพื่อนเราอ่ะชอบเเฟนเราน่ะอะไรงี้ เเต่มันก็นานเเล้วครับ ผมเลยไม่ได้สนใจ จนกระทั่งผมเกิดทะเลาะกับเเฟนขึ้นมา เเล้วเพื่อนผมก็เเอบไปเเชทคุยกับเเฟนผม(มารู้ทีหลังครับ) เเล้วทีนี้ก็เริ่มคุยกันเรื่อยๆครับ จนเพื่อนผมบอกว่าชอบ(ยังไม่รู้น่ะครับ) ผมกับเเฟนก็เริ่มห่างเหินเรื่อยๆ ขนาดผมเข้าไปนั่งด้วยยังลุกหนี เเต่กับเพื่อนผมทำตัวสนิทสนมพูดคุยทางเเบบจีบกัน เราก็เริ่มเอะใจเเต่ก็ไม่อะไรมากเพราะเป็นเพื่อนสนิท จนผมกับเเฟนทะเลาะกันอีกครั้งจนเขาบอกเลิก เขาบอกว่าเขาชอบคนอื่นเเล้ว หลังจากนั้นผมก็เห็นเพื่อนเเล้วก็เเฟนผมเดินด้วยกันตลอด นั่งข้างตลอด ถ่ายรูปกันบ่อยกว่ารูปผมที่มีเเค่รูปเดียวอีก ยอมรับว่าทำตัวเข้มเเข็งครับ ฝืนยิ้มตลอด เสียใจมาก เเต่ด้วยใจที่เรารักอยู่ก็เเชทไปหาเขาตลอดน่ะทั้งที่เขาก็บล็อค ติดต่อทุกช่องทางครับ ช่วงนี้นใกล้วาเลนไทน์ครับ ผมสั่งซื้อดอกไม้ ให้เอาไว้ก่อนเลิกครับ ผมก็ตัดสินใจจะเอาดอกไม้ไปให้ครับเเต่เพื่อนผมก็ชิงดอกไม้ผมไปให้ก่อนครับซึ่งผมก็อยู่ตรงนั้นพอดี ซึ่งถ้าไม่ใช่คนที่รักใครอย่างถึงที่สุดเเละจริงใจก็คงไม่มีวันเข้าใจครับ หลังจากนั้นก็ทะเลาะกับเพื่อนครับ(เพื่อนคนนั้นละครับ)ซึ่งเราเองก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเเต่เพื่อนของเพื่อนผมมีเพื่อนเกือบทั้งระดับชั้นเรียนครับ มันเชิงเป็นเเบบคนที่มีอำนาจในม.อ่ะครับ ประมาณนั้น ซึ่งหลังจากที่ทะเลาะกันก็โดนทั้งระดับชั้นเรียนบุลลี่มาตลอด ไม่มีคนคุยด้วย ไม่มีคนให้ระบาย เคยคิดจะฆ่าตัวตายน่ะครับ เพื่อเรียกร้องความสนใจ ถึงผมจะโดนทั้งโรงเรียนตราหน้าว่าไม่มีเพื่อนคบ ผมก็ยังทำเพื่อผญ.ที่รักน่ะครับ คนอ่านอาจจะมองว่าผมโง่เเต่ผมรักจริงๆน่ะครับ ผมทำทุกทางที่จะกลับมาเหมือนเดิม ทั้งฟิตหุ่น เรียนหนักๆ(ร.ร.เราเป็นร.ร.เด็กเก่งทั้งร.ร.)เพื่อจะได้เก่งกว่านี้ เล่นดนตรีเพราะเขาเคยบอกว่าชอบคนเล่นกีตาร์เเต่ตอนนั้นเราเล่นไม่เป็น สุดท้ายดเล้วเราก็ปล่อยเขาไปครับ ไม่ใช่ไม่รักเเบ้วร่ะครับ เเต่เราเจ็บเกินจนกว่าจะรับไหว เราจึงถอยออกมาให้เขาอยู่ด้วยกัน เเต่ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตปกติน่ะครับ ซึ่งผมก็พยายามเต็มที่เพื่อให้ได้วันปกติคืนมาไม่โดนใครล้อใครเเกล้ง มีเพื่อนที่เชื่อใจได้ มีเเฟนใหม่คนที่ดีกว่าเดิม ต้องขอบคุณในวันนั้นน่ะครับ ผมจึงมีคำว่าเป็นผู้ชายที่เข้มเเข็งขึ้นพอควร เชื่อเเหละว่าเวลาจะเยียวยาทุกสิ่งมันเป็นเรื่องจริงครับ ปล.ใครมีประสบการณ์ก็มาเล่าสู่กันฟังได้น่ะครับ