คือชีวิตผมนี่ครับ เรียนจบ ปวช.ปีการศึกษา2563 ครับ ผมเรียนช่างไฟฟ้ากำลัง ผมเรียนอาชีวแล้ว ปวช.แล้ว ผมจะไปต่อ ปวส.เทคนิค ครับ ผมก็ไปต่อ ปวส.ทวิภาคีเทคนิก ประเภทโคต้าพอดีติด ดีใจมากครับ มีที่เรียน รู้สึกมีความสุข ชีวิตกำลังจะได้ไปต่อ รู้สึกมีพลังยังไงบอกไม่ถูก แล้วผมก็ไปรายงานตัวลงทะเบียนเรียนจ่ายค่าเสื้อผ้าเรียบร้อย ผมคิดว่าผมกำลังมีอนาคต แล้วก็มีเรื่องร้ายเข้ามา ครูทางวิลัยอาชีวบอกว่าวุฒิการศึกษา ปวช.ผมไม่ออก จะออกอีกที ก็ปี2566ครับต้นปี ผมแทบหน้ามืด เกือบจะเป็นลมครับ ได้ยินแบบนั้น เพราะว่าผมส่งวุฒิทางวิทยาลัยช้าครับ ผมส่งวุฒิปี2563 ของเดือนมกราคม ผมได้ยินแบบนันผมเฟลมากครับกินช้าวกินน้ำไม่อร่อยผิดหวังในตนเองมากครับ รู้สึกแย่จากก่อนมีความสุข มีเป้าหมาย ละผมก็พยามทำใจ เห็นเพื่อนไป เรียนกันผมก็อยากเรียนบ้าง มันบันทรใจยังไงไม่รู้ครับ ไม่มีกำลังใจเลย แล้วผมก็ตัดสินใจ พยามทำใจ ลงมาทำงาน ในเมืองใหญ่ ทำได้ไม่นานครับ ผมออก เพราะผมยัง คิดถึงเรื่องที่ผมต้องรอวุฒิการศึกษาอีกผมเสียใจ ผมทำละท้อไม่มีความสุขไม่มีไฟเลยออกครับ ละก็ให้ป้ามารับ ตอนนี้ไม่มีรายได้ ไม่มีงานทำ อาศัยอยู่กับป้าผม ได้สักอาทิตละไม่ได้ทำอะไรเลย ผมรู้สึกตัวเองอ้างว่าง แบบไม่มีเป้าหมาย ผมอยากแยกออกจากป้าผมไม่อยากให้ป้ามาซื้อขาวซื้อน้ำมาให้กินครับ
ผมแกรงใจป้าครับ ผมว่าจะกลับบ้าน ทางบ้านก็กลัวผม ไม่ให้ผมกลับ ผมอายุ19 แค่อยากเดินตามฝัน แต่ทำไมผมต้องได้หยุด เพราะวุฒิการศึกษาไม่ออก ต้องรออีก2ปี ผมรู้สึกแย่ มากครับ ผมทำได้แต่โทษตัวเองทำไมตอนนันไม่รีบส่งวุฒิ เป็นความรู้สึกที่แน่มากครับ ผมทุ่มเทกับการเรียนมากถึงแม้ผมจะเรียนไม่เก่ง ผมอยากได้ความคิดใหม่ ไครก็ได้ครับแนะนำคงามคิดใหม่ให้ผมที ผมไม่อยากจ่มปลักอยู่กับความคิดแย่ๆนี้ต่อไปละครับ บางทีคิดไปคิดมาร้องไห้ก็มีครับ ขอบคุณที่อ่านจบน้ะครับ ขอบคุณครับ ถ้าไม่เข้าใจอะไรมายังไงเม้นถามได้น้ะครับ #กลัวการเริ่มงานใหม่ด้วยครับ