เรื่องราวชีวิตเราเล่าผ่านข้อความแค่นี้ก็คงไม่หมดหรอก เอาเป็นว่าย่อๆแล้วกัน เรากำพร้าแม่แต่เด็กแม่จากไปตอนขวบนึง ส่วนพ่อเราไม่เคยเห็นหน้าหรอกแกพึ่งจะโผล่มาตอนเราป.5 แต่ก็มีข่าวมาว่าแกก็แต่งงานใหม่ด้วย เมื่อก่อนก็อยู่กับตายาย และมีน้อง เรามีพี่3คนแค่คนล่ะพ่อกัน เขาต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่เขา เรากับน้องก็อยู่กับยาย,ตา  หลังจากนั้นไม่นานตาก็มาเสียชีวิต พอเสร็จงานศพตา แม่เลี้ยงโทรมาบอกว่าพ่อติดคุก คดีล่วงละเมิดทางเพศเด็ก  ตอนแรกเราก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรพวกนี้หรอก  อยู่มาวันนึง ร.10 ท่านเสด็จพระราชดำเนินมายังเรือนจำแล้วทรงให้ลดโทษ จนพ่อได้ออกมาจากคุก หลังจากวันนั้นแกเดินทางมาหาเรา(อยู่คนล่ะจว.กัน) คืนนั้นแกบอกให้เรานอนกับแก ยายเราก็บอกว่าให้นอนกับพ่อ  เราก็นอน ยายก็ไม่ได้คิดไร พอตกดึกเรายังนอนไม่หลับ เราเอามือถือพ่อมาเล่น แกก็หันมาแล้วกอด พยายามเอามือเข้ามาแล้วจะจับ.....แล้วเราปัดมือพ่อออก แล้วโทรศัพท์พ่อเข้า ปรากฏว่าแม่เลี้ยงโทรมาบอกให้พ่อรีบกลับเพราะได้งานทำแล้ว แกเลยกลับ พอพ่อกลับเราจึงวิ่งไปบอกยาย เหตุการณ์แบบนี้ เกิดขึ้นกับเราประมาณ6ครั้ง บางครั้งกอด บ้างก็พูดจาเชิงล่วงละเมิดทางวาจา  เราจำและฝังใจทุกๆครั้ง แต่ไม่มีใครทำอะไรได้เลย แล้วเมื่อพฤษภาคมปีที่แล้วยายเราเพิ่งจะเสียไป เราแทบจะไม่เหลือที่พึ่ง ป้าเราอยู่ใกล้ๆกันแกก็รับรู้แต่แกก็ไม่ได้ช่วยอะไร  เราไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นเรา  กับน้องพ่อไม่เคยจะยุ่งเลย หลังจากงานศพยายไม่นาน พ่อก็ทำอีกครั้ง แต่เราก็หนีมาได้ (ลืมบอกว่าพ่อมาสร้างบ้านใกล้ๆบ้านยายด้วย) วันนั้น ไม่มีใครอยู่บนบ้านพ่อมีแต่พ่ออยู่ พ่อเรียกเรา ให้ไปเอาของ เราก็คิดว่าคงจะไม่มีอะไรแล้ว เพราะพ่อ ไม่ได้ยุ่งกะเรานานล่ะ  แต่ผิดคาด พอเราไปเอาของแกก็ปิดประตูบ้าน แล้วแกจับมือเราแกบอกว่ามาให้พ่อกอดหน่อย เราพยายามผลัก แล้วแกก็ดึงเสื้อเรา เราตั้งของแล้วผลักพ่อ ล่ะวิ่งออกจากบ้าน กลับมาบ้านยาย หลังจากนั้นเวลาพ่อมาเราต้องให้น้องไปอยู่เป็นเพื่อนตลอดเพราะถ้ามีน้องพ่อไม่กล้าทำอะไร  
(เรากับน้องต้องพึ่งพาให้พ่อส่งเรียนจึงทำอะไรไม่ได้) ถึงตอนนี้เราก็คิดว่าพ่อคงไม่เลิกราหรอก แต่เราก็ไม่เข้าใกล้พ่ออีก ประเด็นคือบ้านที่เราอยู่ ยายยกให้พี่เราซึ่งคนล่ะพ่อกันและเขาก็ไม่ยอมรับว่าแม่เราเป็นแม่เขา แล้วเราก็มีเรืรองกับพี่เขาอีกด้วย เพราะว่าแฟนพี่เขาต้มน้ำกระท่อมในบ้านแล้วเราไม่ชอบเราเลยพูดจนทะเลาะเป็นเรื่องกันแล้วไม่ได้คุย กับอีกเลยแล้วเราะก็ไม่รู้ว่าพี่เขาจะไล่เราออกตอนไหนก็ได้เพราะเขามีสิทธิเป็นเจ้าบ้าน เราแค่คนอาศัย ตอนนี้เราอยู่ม.5แล้ว ส่วนน้องจะเข้าไปเรียนต่อในเมือง แต่เรายังไปไหนไม่ได้ เรากะว่าจะเรียนที่นี่ให้จบก่อน แค่พอมาเจอโควิดแบบนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างล่มสลาย  พ่อโทรมาบอกว่าที่ที่พ่ออยู่เขาปิดเมืองเจ้านายก็ไล่ออก ไม่มีงานไม่มีเงิน ส่วนทางเรา วันๆก็ได้แต่ไปกินข้าวบ้านป้า เป็นภาระเขา จริงๆเราก็ไม่ได้อยากเป็นภาระใคร แต่ไม่รู้ว่าจะทำไงเหมือนกัน ตอนรร.ปิดเราก็มีงานน่ะ ที่ทำงานเราเป็นร้านสกรีนเสื้อและขายอุปกรณ์กีฬา แต่เจ้าของร้านเขาบอกว่าร้านขายไม่ได้ เขาอยากให้เราหยุดงานก่อน เขาไม่มีลูกค้า อย่างว่าเศรษฐกิจซบเซา  มันก็แย่ทุกด้านแหละ ทุกวันนี้เราก็อยู่เป็นภาระป้าเขา เงินก็ไม่มี   ตอนนี้รร.ก็ใกล้เปิด เราต้องซื้อของหลายอย่างเงินก็ไม่มี จะโทรขอพ่อก็ไม่กล้าเพราะแกก็ไม่มีเงินอยู่แล้ว เราคิดไว้สามทางคือ ถ้ามันสุดๆแล้วจริงๆ เราก็จะหยุดเรียนสักปี ไปหางานทำในเมือง แต่ไม่รู้จะไปอยู่ไหน  อีกทางคือออกจากรร.แล้วไปต่อกศน.ล่ะหางานทำ  ส่วนอีกทางคือไม่ต้องเรียนอีกเลย จะไปอยู่ที่อื่น ไปตายเอาดาบหน้าว่างั้น  เราคิดว่าต่อให้เราไม่ไปไหนเราก็เรียนที่นี่ไม่ได้ เพราะค่าใช่จ่ายเยอะ ตอนนี้ก็เป็นหนีญาติอยู่ประมาณ400เกือบจะครึ่งปีล่ะไม่รู้จะหาที่ไหนจ่ายเลย เราไม่รู้ว่าจะคุยกับใคร เพราะคนรอบข้างเราเราไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น เราคิกว่าระบายในนี้ยังดีกว่า ใครที่เข้ามาอ่านก็ขอบคุณน่ะ อย่างน้อยๆเราก็อยากได้คำปรึกษาบ้างก็แค่นั้น  เราเบื่อกับชีวิตนี้มาก เราอายุแค่17ปีแต่ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ และยังมองไม่เห็นอนาคตอีก มันมืดมิดไปหมดเลย😭