คือพ่อเราอะ ต้องมาคุ้ยถังขยะทุกวัน ดูว่าคนอื่นในบ้านทิ้งอะไร แล้วก็จะเก็บของจากขยะมาคืน ของใช้ที่ใช้ไม่ได้ก็เก็บมาคืนแม้จะไม่ได้ใช้ (เช่นพวกรองเท้าเก่าๆ ตัวเองก็ไม่ใส่ เน่าจนใส่ไม่ได้) สบู่แชมพูหมดอายุนานแล้วก็เอาคืน ของกินที่เสียแล้วก็เก็บจากถังขยะมากินต่อ ล่าสุดเราทิ้งกาแฟผงไปเพราะมันขึ้นรา พอเห็นขวดกาแฟในถังขยะ ก็เก็บขึ้นมาไว้กิน...

มันเป็นโรคทางจิตหรือเปล่าคะ 😔 คือคนเราต้องรู้สิใช่ปะ ว่าถ้าของมันยังดีๆอยู่ คนอื่นเขาจะเอาทิ้งทำไม นี่แยกแยะอะไรไม่ได้เลย เห็นขยะแล้วต้องคุ้ย

คุ้ยขยะในบ้านไม่พอ ไปคุ้ยเข่งขยะรวมที่เอาออกไปวางให้เทศบาลมาเก็บอีกรอบ อดรนทนไม่ได้เลยจริงๆต้องคุ้ยขยะ ทั้งที่ชีวิตก็ไม่ขาดแคลนอะไรสักอย่างเดียว

ถ้าจะบอกให้พาไปพบจิตแพทย์ ช้อยส์นี้ตัดก่อนค่ะ เพราะไม่ยอมไปแน่นอน เคยกล่อมให้ไปด้วยสาเหตุอื่น (อารมณ์ฉุนเฉียว หงุดหงิด ชอบจับผิดชอบด่า) แต่ก็ไม่สำเร็จ ช้อยส์นี้แนะนำได้แต่ทำไม่ได้ค่ะ...

คนในบ้านก็เบื่อหน่าย ตอนนี้จะทิ้งอะไรต้องใส่ถุงมัดขี่รถไปทิ้งหน้าถนน ไม่ก็ต้องเอาไปเผาเลย เผลอทิ้งอะไรที่ถังขยะในบ้านหน่อยก็ต้องมาเครียดอีก (เช่นกาแฟขวดนั้น)

ช่วยเสนอวิธีทำอะไรสักอย่างอะไรทีค่ะ orz