สวัสดีค่ะ วันนี้เราก็จะมาระบายเรื่องเพื่อนเหมือนเดิม(ตามประสาคนไม่มีเเฟนเนอะ)  คือ ช่วงปิดเทอมยาวๆเเบบนี้ก็ต้องมีคนเหงากันบ้างเเหละ ถึงจะมีอะไรให้ทำก็เถอะ เหมือนกันเพื่อนคนนี้ของเรา คือว่านางเป็นคนที่ขี้เหงามากกกกก(ก.ไก่ล้านตัว) เมื่อก่อนถ้านางมีคนคุยนางก็จะไม่ค่อยทักมา มีทักมาเเค่ตอนที่คนคุยนางไม่อยู่ หรืออาจไม่ว่างคุย ซึ่งเราก็โอเคตรงนี้เพราะมันเป็นเวลาส่วนตัวของเเต่ละคน เขาจะทำอะไรก็ได้ เเล้วเราก็เป็นที่ปรึกษาให้นางอยู่เเล้วด้วย เสียใจเราก็ปลอบ ดีใจเราก็ยินดีด้วย
พอมาถึงช่วงปิดเทอม นางไม่มีคนคุยเลยสักคน นางก็ทักมาหาเราบ่อยขึ้น(ช่วงเย็น-ดึก) ตอนเเรกเราก็โอเค คุยเป็นเพื่อนกันจะได้ไม่เหงา มันยาวมาจนถึงตอนนี้ นางทักมาหาเราเช้า กลางวัน เย็นเลย เเถมทักมาทุกวันด้วย ทักมาจนเราเเทบจะได้ไม่ทำอะไร เเล้วทักมาทุกๆครั้งก็มีเเต่บทสนทนาเดิมๆ (ทำไรอยู่ กินข้าวยัง อาบน้ำยัง รักนะ ฝันดี)  จนตอนนี้เราก็เริ่มตอบช้า ย้ำว่าเเค่ตอบช้านะ เพราะถ้าไม่ตอบเเล้วรู้สึกผิด เเฮ่ๆ😅
คือเเบบบางทีเราก็อยากมีเวลาส่วนตัวไปทำสิ่งที่อยากทำบ้าง เช่น การนอนฟังเพลงสักเพลงในห้องโดยไม่มีใครรบกวน บางทีเราก็อยากบอกนางว่าอย่าทักมาบ่อยได้ไหม อยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง เเต่เราทำไม่ได้ เพราะนางเคยบอกว่าทักไปหาคนอื่นที่อยู่ในกลุ่มไม่มีใครตอบเลย มีเเต่เราคนเดียวที่ตอบ สุดท้ายเราก็บอกนางว่า ไม่เป็นไร มีอะไรก็มาได้ตลอด (พอเราไม่พูดสิ่งที่อยู่ในใจ เราดูเป็นคนที่ไม่ดีเลยเนอะ) เเต่ก็นั้นเเหละ เราไม่โทษเพื่อนหรอกที่ทักมาบ่อยขนาดนี้ เราโทษตัวเองมากกว่าที่โลกส่วนตัวสูงเเบบนี้ ถ้าเรารักเพื่อนมากพอเราคงไม่รู้สึกเเบบนี้หรอก เราเลยอยากถามทุกคนว่า การที่เพื่อนทักมาหาเราจนไม่อยากคุยด้วยเนี่ย เราผิดไหม?
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ