เราแอบชอบผู้หญิงคนนึง เราเคยเจอผู้หญิงคนนั้นตอนเราอยู่ป.2เวลาเราจะขึ้นรถตู้ไปเรียน เราก็จะสังเกตุเห็นเขาเกือบทุกวัน เรายังจำได้เลยว่าแม่เขาขับรถอะไรไปส่งเขากับพี่ชาย ถ้าวันไหนที่เราเห็นเขาเราจะรู้เลยว่าเราไปโรงเรียนสายแน่ๆ หลังจากนั้นเราเริ่มขึ้นรถโดยสารไปเรียนเองตอนป.5เราก็จะเห็นเขาบ่อยขึ้น
จนเราอยู่ม.4เราก็ยังเห็นเขาอยู่ แต่ตอนนั้นเราย้ายไปเรียนต่างอำเภอเราก็ไม่ได้เห็นเขาอีกเลย จนเราจบม.6เราก็เลยย้ายกลับมาเรียนที่อำเภอเดิม และเราก็รู้ว่าพ่อกับแม่เขาขายอาหาร(ซึ่งพ่อกับแม่เราก็รู้จักพ่อแม่เขา) แล้วเราก็ไปกินข้าวที่ร้านเขา นั้นเป็นครั้งแรกที่เราได้เห็นหน้าเขาชัดๆได้เจอเขาอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกคือใจเราเต้นเร็วมากเขินเขามาก(เขาไม่ได้สวยมาก แต่เขาน่ารักเห็นแล้วอยากรู้จักเขาจริงๆ) หลังจากนั้นก็ไปร้านเขาบ่อยๆ
และเราก็เริ่มสังเกตุเขาเรื่อยๆ ว่าเขาชอบใส่เสื้อกันหนาวสีชมพูอ่อนกับสีดำและสีเทา แต่ส่วนใหญ่เขาชอบใส่สีชมพูอ่อน และเขาชอบใส่ถุงเท้ากับรองเท้าแตะคู่กันเป็นส่วนใหญ่ เล่ามาขนาดนี้แล้วตอนนั้นเรายังไม่รู้จักชื่อเขาเลย หลังจากนั้นเราก็บอกพี่ชายเราว่าเราชอบเขาพี่ชายเราก็บอกว่าเขาชื่ออะไร (หนุ่มๆแถวนั้นชอบไปมองเขา) แล้วเราก็ไปกินข้าวร้านเขาบ่อย ผ่านไปเกือบ1ปีแล้วเรายังไม่กล้าคุยกับเขาเลย มีครั้งนึงเราไม่มีเงินสดเลยต้องโอน แม่เขาก็เลยให้โอนไปบัญชีเขา เราเลยได้รู้ชื่อจริงนามสกุลเขา แม่เขาก็ถามเราเรื่องเรียน แล้วก็บอกเราว่าลูกสาวเขารุ่นเดียวกับเรานะ
เรียนอยู่ที่ไหน แล้วลูกเขาชอบเรียนอะไร แล้วเราก็แอบดีใจนิดๆที่ลูกสาวเขาชอบเรียนเหมือนเรา😅
แล้วเราก็ได้ชื่อของลูกสาวเขามา ครั้งแรกเราลองหาในเฟสหาเกือบทั้งคืน หาแบบจริงจังมาก แต่ก็ไม่เจอ
แล้วเราได้เบอร์เขามาจากร้านพอแอดไลน์ไปก็ขึ้นไลน์เขานะ แต่เราเองก็ไม่กล้าเพิ่มเพื่อนไป หลังจากนั้นเราก็ไม่กล้าไปร้านเขาบ่อยๆเพราะเราเขินเขา555555
ทุกๆวันเราจะผ่านร้านเขาแล้วก็มองหาเขา
อยู่มาวันนึงเราก็กลับมาหาเฟสเขาอีกรอบ แบบเราไล่หาจากเฟสคนที่เขารู้จักแบบหาจากเพื่อนที่เขามี(แอบเศร้านิดนึงเพราะคนที่เขารู้จักมีเพื่อนในเฟสพันกว่าคน) เราก็ไล่หาเผื่อจะเจอเขา แต่!!!ไม่เจอเราก็ปรึกษาเพื่อนปรึกษาคนอื่น ไปถามเพื่อนที่เคยเรียนที่เดียวกับเขารุ่นเดียวกันก็ไม่เจอ อยู่ๆใจก็เริ่มกล้าคิดไว้ว่าเป็นไงเป็นกันพรุ่งนี้จะไปกินข้าวแล้วขอเฟสเขาให้ได้
พอวันต่อมาเราก็พร้อมแล้วแหละ พอไปถึงร้านก็เจอเขา
เราก็เขินยิ้มทะลุแมสเลย55555 เขาก็มาถามเราว่าเอาอะไรบ้าง เราก็ตอบเขาไปตามปกติ เราคิดไว้ว่าตอนจ่ายเงินจะขอเฟสเขา หลังจากเรายืนรอของเราก็เห็นผู้ชายคนนึงอยู่ในร้าน ซึ่งเรารู้ได้ทันทีว่านั้นแฟนเขาแน่ๆ99%แต่ในใจก็แอบหวังว่า1%ขอให้เป็นจริง
แต่ก็นะเขาเป็นแฟนกัน เรานี่ใจร้าวเดินออกจากร้านเขาเลย555555
ถ้าอ่านมาขนาดนี้แล้วเราก็จะบอกเหตุผลที่เราไม่ได้ขอเฟสเขาหรือเข้าไปคุยกับเขา
เราเป็นคนคุยไม่เก่ง เราหน้าตารูปร่างก็ไม่ค่อยดี
เราไม่มีความมั่นใจในเรื่องนี้เลย
พอเรามาย้อนคิด บางครั้งเราก็เหมือนคนโรคจิตที่ชอบเขาแบบนั้น ถึงเราจะสังเกตุอะไรแบบนี้
แต่เราไม่เคยพูดคุกคามหรือคิดเรื่องไม่ดีกับเขาแม้แต่นิด เรารู้สึกว่าเราชอบเขาด้วยใจจริงๆ อยากรู้จักกับเขาจริงๆ แต่พอมาวันนี้เขามีแฟนเราก็เสียใจนิดๆนะ
แต่เราก็ดีใจที่เห็นเขามีคนที่ดูรักเขามากๆ
เราก็แค่แอบชอบเขาในพื้นที่ของเราแค่นั้นเอง
ใครมีประสบการณ์ก็มาเล่าสู่กันฟังน้าาาาา
เจอตั้งแต่ป.2จนตอนนี้ปี2ยังทำได้แค่นี้😂
เคยแอบชอบใครจนดูเหมือนคนโรคจิตมั้ย
จนเราอยู่ม.4เราก็ยังเห็นเขาอยู่ แต่ตอนนั้นเราย้ายไปเรียนต่างอำเภอเราก็ไม่ได้เห็นเขาอีกเลย จนเราจบม.6เราก็เลยย้ายกลับมาเรียนที่อำเภอเดิม และเราก็รู้ว่าพ่อกับแม่เขาขายอาหาร(ซึ่งพ่อกับแม่เราก็รู้จักพ่อแม่เขา) แล้วเราก็ไปกินข้าวที่ร้านเขา นั้นเป็นครั้งแรกที่เราได้เห็นหน้าเขาชัดๆได้เจอเขาอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกคือใจเราเต้นเร็วมากเขินเขามาก(เขาไม่ได้สวยมาก แต่เขาน่ารักเห็นแล้วอยากรู้จักเขาจริงๆ) หลังจากนั้นก็ไปร้านเขาบ่อยๆ
และเราก็เริ่มสังเกตุเขาเรื่อยๆ ว่าเขาชอบใส่เสื้อกันหนาวสีชมพูอ่อนกับสีดำและสีเทา แต่ส่วนใหญ่เขาชอบใส่สีชมพูอ่อน และเขาชอบใส่ถุงเท้ากับรองเท้าแตะคู่กันเป็นส่วนใหญ่ เล่ามาขนาดนี้แล้วตอนนั้นเรายังไม่รู้จักชื่อเขาเลย หลังจากนั้นเราก็บอกพี่ชายเราว่าเราชอบเขาพี่ชายเราก็บอกว่าเขาชื่ออะไร (หนุ่มๆแถวนั้นชอบไปมองเขา) แล้วเราก็ไปกินข้าวร้านเขาบ่อย ผ่านไปเกือบ1ปีแล้วเรายังไม่กล้าคุยกับเขาเลย มีครั้งนึงเราไม่มีเงินสดเลยต้องโอน แม่เขาก็เลยให้โอนไปบัญชีเขา เราเลยได้รู้ชื่อจริงนามสกุลเขา แม่เขาก็ถามเราเรื่องเรียน แล้วก็บอกเราว่าลูกสาวเขารุ่นเดียวกับเรานะ
เรียนอยู่ที่ไหน แล้วลูกเขาชอบเรียนอะไร แล้วเราก็แอบดีใจนิดๆที่ลูกสาวเขาชอบเรียนเหมือนเรา😅
แล้วเราก็ได้ชื่อของลูกสาวเขามา ครั้งแรกเราลองหาในเฟสหาเกือบทั้งคืน หาแบบจริงจังมาก แต่ก็ไม่เจอ
แล้วเราได้เบอร์เขามาจากร้านพอแอดไลน์ไปก็ขึ้นไลน์เขานะ แต่เราเองก็ไม่กล้าเพิ่มเพื่อนไป หลังจากนั้นเราก็ไม่กล้าไปร้านเขาบ่อยๆเพราะเราเขินเขา555555
ทุกๆวันเราจะผ่านร้านเขาแล้วก็มองหาเขา
อยู่มาวันนึงเราก็กลับมาหาเฟสเขาอีกรอบ แบบเราไล่หาจากเฟสคนที่เขารู้จักแบบหาจากเพื่อนที่เขามี(แอบเศร้านิดนึงเพราะคนที่เขารู้จักมีเพื่อนในเฟสพันกว่าคน) เราก็ไล่หาเผื่อจะเจอเขา แต่!!!ไม่เจอเราก็ปรึกษาเพื่อนปรึกษาคนอื่น ไปถามเพื่อนที่เคยเรียนที่เดียวกับเขารุ่นเดียวกันก็ไม่เจอ อยู่ๆใจก็เริ่มกล้าคิดไว้ว่าเป็นไงเป็นกันพรุ่งนี้จะไปกินข้าวแล้วขอเฟสเขาให้ได้
พอวันต่อมาเราก็พร้อมแล้วแหละ พอไปถึงร้านก็เจอเขา
เราก็เขินยิ้มทะลุแมสเลย55555 เขาก็มาถามเราว่าเอาอะไรบ้าง เราก็ตอบเขาไปตามปกติ เราคิดไว้ว่าตอนจ่ายเงินจะขอเฟสเขา หลังจากเรายืนรอของเราก็เห็นผู้ชายคนนึงอยู่ในร้าน ซึ่งเรารู้ได้ทันทีว่านั้นแฟนเขาแน่ๆ99%แต่ในใจก็แอบหวังว่า1%ขอให้เป็นจริง
แต่ก็นะเขาเป็นแฟนกัน เรานี่ใจร้าวเดินออกจากร้านเขาเลย555555
ถ้าอ่านมาขนาดนี้แล้วเราก็จะบอกเหตุผลที่เราไม่ได้ขอเฟสเขาหรือเข้าไปคุยกับเขา
เราเป็นคนคุยไม่เก่ง เราหน้าตารูปร่างก็ไม่ค่อยดี
เราไม่มีความมั่นใจในเรื่องนี้เลย
พอเรามาย้อนคิด บางครั้งเราก็เหมือนคนโรคจิตที่ชอบเขาแบบนั้น ถึงเราจะสังเกตุอะไรแบบนี้
แต่เราไม่เคยพูดคุกคามหรือคิดเรื่องไม่ดีกับเขาแม้แต่นิด เรารู้สึกว่าเราชอบเขาด้วยใจจริงๆ อยากรู้จักกับเขาจริงๆ แต่พอมาวันนี้เขามีแฟนเราก็เสียใจนิดๆนะ
แต่เราก็ดีใจที่เห็นเขามีคนที่ดูรักเขามากๆ
เราก็แค่แอบชอบเขาในพื้นที่ของเราแค่นั้นเอง
ใครมีประสบการณ์ก็มาเล่าสู่กันฟังน้าาาาา
เจอตั้งแต่ป.2จนตอนนี้ปี2ยังทำได้แค่นี้😂