โควิดมา ธุรกิจล้ม...แม้โควิดไม่มา แต่เราอยากเรียนแพทย์ เราก็มาเปิดรับบริจาค...

แต่เจ้าของร้านโดนัทที่อเมริกา ในช่วงเวลายากลำบาก เค้าไม่ย่อท้อ ไม่เปิดรับบริจาค แต่ลุกขึ้นสู้ด้วยกำลังใจ...และ เค้าได้รับการสนับสนุนจากชุมชนแบบสุดกำลัง

ผมขออนุญาตแปลคลิปให้เพื่อนๆ คร่าวๆนะครับ

จอนกับสเตลล่า เป็นคนเขมรครับ และได้อพยพไปอยู่อเมริกาหลายสิบปี เค้าเปิดร้านโดนัทเล็กๆ ที่แคลิฟอเนีย เป็นที่ชื่นชอบของคนในชุมชน...

แต่เมื่อไม่นานมานี้ สเตลล่าล้มป่วยด้วยโรคทางสมอง และต้องพักฟื้นยาวเลยครับ จอนจึงต้องมาทำโดนัทขายตั้งแต่กลางดึกคนเดียว บางวันก็มีพี่สาวมาช่วย ขายได้พอสมควรครับ แต่ ค่าใช้จ่ายก็มากก กว่าจะขายของหมดก็ เที่ยงก็บ่าย... กว่าจะได้กลับบ้านไปดูแลภรรยา



ชาวบ้าน ลูกค้ารู้เรื่อง ก็แชร์กันทางโซเชี่ยลครับ หลายคนมาซื้อโดนัทก็ถามไถ่ด้วยความเปนห่วง บางคนกินโดนัทมาตั้งแต่รุ่นพ่อ เปนลูกค้ายาวนาน ก็เสนอว่า จะตั้งกองทุนให้เปล่า จะได้มากน้อยไม่เปนไร เพื่อช่วยเหลือครอบครัวนี้ครับ...

พอสเตลล่ารู้เรื่อง ก็ปฏิเสธครับ คุยกับจอนว่า ไม่ต้องการรับเงินบริจาคแบบบ้านเรา...จอนยังอยากทำโดนัทขายเหมือนเดิม ราคาเดิม ขอสู้ด้วยสมองและสองมือ แม้ต้องเหนื่อยกว่าเดิม แต่ก็มีความสุข...เพราะไม่ต้องการขอเงินใคร 

แล้ว จอนก็ได้เหนื่อยสมใจเลยครับบบ ข่าวที่ออกไปทางโซเชี่ยล พาลูกค้าเก่า ลูกค้าใหม่ ลูกค้าทั้งใกล้ไกล มาออซื้อโดนัท ตั้งแต่ตี 4!! โดนัทขายเร็ว และไม่พอขายครับ บางคนซื้อไปแจก บางคนซื้อไปให้คนที่ทำงาน ทีละ สามโหล หกโหล...บางคนเหมาทั้งถาด!



บางคนบ้านอยู่รัฐที่ห่างไกล ยังอุตส่ามาซื้อ...และ...ทุกคนไม่ลืมที่จะสอบถามอาการของสเตลล่า ที่ดีวันดีคืน เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็สบายใจ...



รอยยิ้มกลับมาอยู่ใบหน้าของจอน ครอบครัวของเขาอีกครั้งครับ 9 โมงเช้าของทุกวัน โดนัทขายหมดเกลี้ยงงงงง เค้าปิดร้าน กลับบ้านไปดูแลภรรยาได้ ด้วยความช่วยเหลือของคนในชุมชน แต่ถ้ามองลึกลงไป จอนกับสเตลล่าต่างหากที่ยืนยันยืนหยัดที่จะต่อสู้ด้วยตัวเอง

แปลกดีนะครับ บ้านเมืองเรา มีแต่คนงอมืองอเท้า หาตังกันแบบง่ายๆ เอาล่ะ รายละเอียด องประกอบอาจต่างกัน..แต่อยากให้กระทู้นี้ เป็นเรื่องราวดีๆ ช่วยเตือนสติ ให้กำลังใจทุกคนในช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ 

อยากชมคลิป ของค้นหา cbs donut community   ดูนะครับ ดูคลิปแล้วประทับใจดีมากเลยครับ ขอบคุณคับ