คือพ่อแม่แท้ๆหนูทำงานอยู่ต่างหวัดตั้งแต่หนูยังเด็กๆ แล้วหนูมีพี่ชายต่างพ่อคนนึง(อายุ27)ซึ่งเราแยกกันอยู่ตั้งแต่เด็กๆ(ประมาณ1ขวบได้ค่ะ)พี่ชายหนูจะอยู่กับตา ส่วนหนูได้มาอยู่กับน้องสาวพ่อ(ซึ่งหนูก็เรียกน้องสาวพ่อกับแฟนน้องสาวพ่อว่าพ่อกับแม่แหละค่ะเพราะหนูอยู่กับท่านมาตั้งแต่เด็กๆสมมุติว่าแม่ก.พ่อข.นะคะ) ซึ่งน้องสาวพ่อท่านก็แต่งงานมีครอบครัวแล้ว มีลูกสาวสองคนซึ่งคนโตอายุ27คนเล็กอายุ24(บอกก่อนว่าหนูอายุ17ค่ะ) เรื่องมันเกิดที่ว่าตอนเด็กๆประมาณป.2แม่ข.กับพ่อก.ก็ชอบไล่หนูออกจากบ้านด้วยความที่หนูเป็นเด็กหนูก็ออกจากบ้านไปแม่ข.ก็ไปไล่ตามกลับมา มันก็เป็นแบบนั้นมาบ่อยๆแม่ข.ชอบไล่ออกจากบ้านให้ไปอยู่กับแม่นู้นไปตายที่ไหนก็ไป หนูด้วยความเป็นเด็กหนูเคยกินยาจะฆ่าตัวตายนะคะแต่เหมือนกินไปไม่มากเลยไม่มีอะไร แต่หนูรู้สึกทุกครั้งที่แม่ข.กับพ่อก.ชอบพูดว่าไปอยู่กับพ่อกับแม่สิ มันทำให้หนูเถียงไม่ออกค่ะ เพราะพ่อกับแม่แท้ๆหนูไม่ได้สนใจหนูเท่าไหร่จริงๆ อีกอย่างเขาคงไม่อยากให่หนูไปอยู่ด้วยเพราะหนูเคยขอแล้ว หนูก็ทนมาเรื่อยๆเพราะยังไงแม่ข.กับพ่อก.ก็เลี้ยงหนูมา เวลาหนูเสียใจร้องไห้หนูไม่สามารถบอกคนไหนได้หนูก็จะชอบเขียนใส่สมุดตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยมเลยค่ะ แอบมีเอาไปทิ้งบ้างกลัวแม่มาเห็น ตอนทะเลาะกับกันแม่ข.กับพ่อก.ก็ชอบตีตบมีถีบบ้าง หนูก็ทนมาตลอด เวลาน้อยใจหรืออยากได้อะไรหนูก็ไม่กล้าพูดเพราะหนูเจียมตัวเสมอว่าหนูไม่ใช่ลูกแท้ๆไปเรียกร้องมากไม่ได้ มีครั้งนึงหนูบอกอยากได้เสื้อ(ตัวละ100)แม่ได้ซื้อให้หลายปีแล้วแม่ก็บอกไม่ต้องเอาหรอกลูกหนูก็เข้าใจ พอพี่สาวขอแม่กลับซื้อให้โดยไม่สนว่าจะแพงแค่ไหน หนูก็มีน้อยใจบ้างแต่ก็พอรู้ว่าเออนั้นลูกเขาเราไม่ใช่นะ หนูเตือนตัวเองมาตลอด พวกทำงานบ้านหนูได้ทำอยู่คนเดียว หนูคือพยายามไม่น้อยใจ แต่ก็คิดว่าเรามาอยู่บ้านเขาเราต้องทำ เวลาพี่ด่าหนูอี พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงมามีแต่แม่กูเลี้ยงอย่ามาปากดีกับกูนะ หนูจะเถียงกลับก็ไม่ได้ เพราะแม่ข.กับพ่อก.ก็ต้องปกป้องลูกเขาอยู่แล้ว สุดท้ายคนที่จะโดนตีโดนด่าเป็นหนู ทุกปัญหาจะมาจบที่หนูคนเดียวเสมอ พอพวกเขาเถียงไม่ได้ เขาก็จะเอาคำพูดที่ว่าเป็นเด็กอย่ามาเถียงกูเลี้ยงมา มันทำให้หนูไม่สามารถพูดได้ หนูต้องทนเท่านั้น แม่ข.ชอบบ่นว่าหนูทำงานบ้านช้าทั้งๆที่หนูทำอยู่คนเดียว หนูเคยกลับไปอ่านสมุดสมัยม.ต้น มันทำให้หนูรู้ว่าหนูทนมาตลอดแค่ไหน ในช่วงม.ต้นพ่อแม่แท้หนูบล็อกเบอร์หนูโทรไปไม่รับส่งข้อความไปไม่อ่านติดต่อไม่ได้มาเป็นสองปี พอท่านกลับมาท่านกลับด่าหนูสารพัดหาว่าหนูก้าวร้าวแค่โดนแม่ข.กับพ่อก.ตีแค่นี้ไม่ทน ท่านไม่เคยรู้เลยว่าหนูทนขนาดไหนจะบอกคนไหนก็ไม่ได้ หนูร้องคนเดียวแทบทุกวัน แม่ก.กับพ่อข.ชอบไล่หนูออกจากบ้าน ให้ไปตายจะรีบเผา หนูไม่ใช่ลูกคนเป็นหมามาเกิด ไม่ต้องเรียนหรอกเรียนไปก็ไม่ได้ความรู้(ทั้งๆที่ตอนตอนประถมหนูสอบได้ที่8ม.ต้นหนูสอบได้ที่1ตลอด) แต่พี่สาวคนเล็กเรียนใหม่มาหลายครั้งก็ไม่จบสักทีเสียเงินไปเยอะไม่เคยว่า แต่ก็อย่างว่าละเขาคือลูกแท้เขาเนาะ ส่วนพี่ชายหนูเรียนจบแบบที่พ่อแม่แท้ๆส่งเงินให้แบบไม่ขาดตกบกพร่อง แต่หนูต้องมาเก็บเงินที่ใช้ไปรร.มาซื้ออุปกรณ์การเรียน(เพราะหนูไม่อยากรบกวนแม่ข.กับพ่อก.มาก) แม่ข.กับพ่อก.ชอบหาว่าหนูอกตัญญู ทั้งๆที่หนูตั้งใจเรียนทุกวันนี้เพื่อพวกท่านทุกคน หนูอยากมีงานมีเงินมาดูแลพวกท่าน ต่อจะให้ดุด่าว่าหนูยังไงท่านก็คือคนที่เลี้ยงหนูมาทั้งพ่อแม่แท้ๆและครอบครัวแม่ข.กับพ่อก. หนูแค่น้อยใจว่าทำไมต้องไล่หนู ทำหนูเหมือนไม่มีจิตใจไม่มีความรู้สึก ไล่ให้หนูไปตายจนหนูคิดทุกวันถ้าหนูตายอนาคตข้างหน้าพ่อแม่จะประหยัดเงินไปกี่บาทแกจะได้เงินเหลือใช้เท่าไหร่ ตอนนี้หนูพิมพ์ไปร้องไห้ไปเหมือนหนูทนทุกวันนี้เพื่อครอบครัว ไม่ใช่เพื่อตัวเองหนูร้องไห้แทบทุกวัน หนูไม่รู้ว่าเรื่องพ่อแม่แท้ๆทิ้งหนูกับแม่ข.พ่อก.ด่าตีแทบทุกวัน เมื่อไหร่มันจะออกจากหัวหนูสักที หนูได้แต่คอยโทษตัวเองว่าไม่ดีพอ จนหนูอายุ17ยังไม่เคยมีแฟนสักคน ตอนนี้หนูสับสนไปหมดไม่รู้จะต้องทำอะไรดีคะ