ในฐานะที่มีเพื่อนเป็นหมอเยอะ ค่อนข้างมั่นใจมากทีเดียว่าพวกเขาผิวดีเพราะแทบไม่ได้โดนแดดค่ะ ^^ และพวกเขามีความรู้ดีเรื่องการรักษาความสะอาดซึ่งช่วยให้ผิวยิ่งดีเข้าไปอีก หลายคนไม่เคยทาครีมอะไรบนหน้าเลย เขาก็หน้าเด็กกว่าคนทั่วไป เจอเคสคนป่วยคนตายคามือ พวกเขาค่อนข้างถูกฝึกมาให้ทนต่อความเครียดได้ (ปลงง่าย) ชีวิตก็ไม่ค่อยเครียด เหลือที่เครียดก็เครียดในเรื่องที่ไม่ต่างจากคนทั่วไป

อันนี้ก็เป็นความเห็นส่วนตัวของฉันนะคะ ฉันอาจมีเพื่อนหมออยู่สักประมาณสิบกว่าคน ซึ่งอันที่จริงก็ไม่ได้มากพอจะเป็นตัวแทนของประชากรหมอพยาบาลหรือบุคลากรทางการแพทย์ทั้งหมดได้ พวกเขาเป็นหมอรพ.รัฐค่ะ เวลากินข้าวแทบจะไม่มี มีคนคอยซื้อมาให้กินระหว่างทำงาน ลืมไปเลยเรื่องการออกกำลังกายใต้แสงแดดอ่อนยามเช้าและเย็น รู้ตัวอีกทีคือฟ้ามืดตลอด พวกมันเป็นห่วงว่าตัวเองสมองไม่ค่อยสดชื่นจากการขาดแสงแดดด้วยซ้ำ (หัวเราะ) พอฉันบ่นว่าหัวไม่แล่นทีไร พวกมันจะถามก่อนว่าเจอแดดบ้างรึเปล่า (หัวเราะแรง) นอกจากไม่ค่อยเห็นเดือนเห็นตะวัน พวกมันยังไม่ค่อยเจอฝุ่นควันหรือมลพิษอีกด้วย จะเอาที่ไหนไปมีสิว ร่างกายผิดปกตินิดหน่อยก็วินิจฉัยตัวเองแล้วแก้ไขทัน บีบสิวเองก็เนี้ยบกริบ ไม่มีแม้แต่รอยแดง

ฉัน...ผู้ได้รับการถ่ายทอดความรู้อย่างหมอๆ มา เชื่อหมดใจว่า แสงแดดโหดร้ายกับผิวของเรามากที่สุดแล้วล่ะ เป็นต้นตอของสีผิวเข้มคล้ำ ไม่สม่ำเสมอ สัมผัสแล้วหยาบกร้าน และริ้วรอยทั้งหลายด้วย การดื่มน้ำให้เพียงพอก็ไม่ใช่วันละ 8 แก้ว แต่คิดตามน้ำหนักตัว ฉันอ้วนก็ฟาดไปวันละ 3.2 ลิตร (ดื่มเยอะอยู่แล้วเลยชิลๆ) ฉันก็ไม่ค่อยได้เห็นแสงเดือนแสงตะวัน ช่วงโควิดคือไม่ออกนอกรั้วบ้านเลย มั่นใจในผิวของตัวเองพอตัวว่าดีค่ะ (หัวเราะเอียงอาย) นี่เพิ่งได้รับอัพเดตความรู้เรื่องภาวะขนคุดตามแขนขา กำลังรอดูผลอยู่เลย ^^ คบหมอเป็นเพื่อนตรงที่กระหน่ำถามอะไรมันก็ได้ไม่ต้องเกรงใจนี่แหละ กร๊ากกกกก
ในฐานะชาวบ้านธรรมดาที่ชีวิตยังมีวาระให้ตากแดดบ่อย การลงทุนกับครีมกันแดดจะคุ้มค่าเสมอค่ะ

คุณเจ้าของกระทู้ก็เข้มงวดเรื่องครีมกันแดดนะคะ ถ้าให้นมอยู่ก็ต้องดูที่เป็นแบบฟิสิกคอล มันจะขาวโบ๊ะแหละเหนียวกว่าแบบเคมี แต่ไม่มีผลต่อน้ำนมค่ะ ยี่ห้อแพงหน่อยจะฟิสิกคอลที่ไม่ขาวโบ๊ะคอดำ ดื่มน้ำเพียงพอ ทาครีมเพิ่มความชุ่มชื้น รักษาความสะอาด ผิวคนเราก็ต้องการแค่นี้แหละเอาจริงๆ (จากปากคำหมออายุรกรรมที่ไปลงเรียนคอร์สผิวหน้าเพิ่ม)