คือเรามีความรู้สึกว่าพ่อกับเเม่ของเราไม่เปิดรับความคิดเห็น หรือการกระทำบางอย่างเล็กน้อยของเรา อย่างเช่นเวลาเรารู้สึกอ่อนเเอหรือบางทีเราอึดอัดจากข้างนอกมา พอเราพูดไปเขาก็ไม่เห็นด้วย คือบางทีเราอึดอัดอะค่ะ เเบบว่าเราเองเคยพูดปัญหาของเราให้เขาฟัง เเต่เขากับเเย้ง เเละไม่ค่อยเห็นด้วย ไม่ปลอบ ไม่คุยให้เข้าใจ เเต่เขาเลือกที่จะใส่อารมณ์เเละพูดตะคอกจนเรารู้สึกอึดอัดมากกว่าเดิมจนตอนนี้เราคิดว่า พ่อกับเเม่ไม่ใช่เซฟโซนของเราอีกเเล้ว กับกลายเป็นว่า การอยู่คนเดียวคือสิ่งที่ดีที่สุด หนูผิดไหมคะ