คือเรื่องมีอยู่ว่าเราไปทำความรู้จักกับคนๆนึงมาค่ะเขาก็น่ารักดีพอคุยไปเรื่อยๆก็เริ่มหวั่นไหวหน่อยๆจนมาเรื่อยๆคือชอบเลยแล้วเขาก็ทำท่าทีเหมือนจะชอบเราเหมือนกัน แต่ก็เหมือนจะไม่ มันเป็นฟีลแบบสรุปเธอคิดยังไง เขาจะชอบไปดูหนังดูซีรีย์อะไรของเขาตอนดึกๆค่ะ ส่วนใหญ่มาแป๊บๆนึงแล้วก็ไปวันๆนึงคุยไม่น่าเกิน 50 ประโยคค่ะเเต่ก็เข้าใจนะคะว่าไม่จำเป็นต้องคุยกันตลอดก็ได้จริงๆ ก็ไม่ได้เป็นไรกันนี่เนอะ55555 แต่ตอนนั้นเรารอค่ะตั้งใจรอมากๆพอเขามาก็รีบตอบแต่คุยได้แป๊บเดียวเขาก็ไปแล้วค่ะ จนบ่อยๆเข้ามันเริ่มเหนื่อยเริ่มท้อไม่อยากที่จะรอแต่ก็ดีใจทุกครั้งที่เขาตอบนะคะ เราก็ไปคุยกับคนนึงว่าทำยังไงดีเขาก็แนะนำให้เราพอค่ะถ้าไม่ไหว เราก็ลองนะคะแต่ทุกครั้ง ทุกครั้งเลยที่กำลังจะตัดใจ เขาจะคุยด้วยเยอะขึ้นแบบแท็กเพลงเราบ้างหยอดเล่นบ้างไรบ้างจนเราไม่สามารถตัดใจได้จริงๆสักที แล้วเขาก็ทำเหมือนเดิมค่ะ แต่เราเข้าใจเขานะว่าแบบเราให้เวลาเขาได้อยู่แล้ว แต่มันก็เหนื่อย แต่ที่พูดมาเราก็เป็นแค่เพื่อนกันอยู่ดีไปเรียกร้องอะไรได้ แล้วพอมาวันนี้เรารู้สึกไม่เหมือนเดิมไม่ตื่นเต้นเหมือนแต่ก่อนคงเพราะมีคนที่ดีกว่าเพราะคุยกับเราเยอะมากเลยแต่ยังไงดีมันก็แค่ช่วงเวลาสั้นๆ วันนี้ก็กลับสู่สภาพปกติแต่ที่ไม่ปกติคือความรู้สึกเราที่มีให้กับเขา เรายังไม่อยากเลิกชอบเขาแต่เราทำไม่ได้เรากลับไปรู้สึกแบบเดิมไม่ได้เลยเราไม่รู้จะทำยังไงดี เราชอบอีกคนนั้นไปแล้วเหรอแต่คนนั้นก็เป็นแค่เพื่อน กับคนนี้ถึงเขาจะให้เรารอบ่อยแต่เรายังอยากชอบเขาอยู่อาจจะเป็นที่เราเองที่ไปหวั่นไหวกับคนอื่นแต่เราไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น ไม่รู้จะทำยังไงเลย ใครอ่านถึงตอนนี้ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ เราไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงจริงๆ