สวัสดีค่ะ เราเป็นคนจังหวัดอุดร เราเครียดมากเพราะปัญหา เรื่องเงิน เราทำงานโรงงานในนิคมแห่งหนึ่งที่จังหวัดสมุทรสาคร เนื่องจากโรงงานสั่งหยุดสงกานต์ 12 วัน + ไม่มีโอทีมาตั้งเเต่ต้นปี ต้องรับผิดชอบทางบ้าน ส่งเงินน้อยเเม่ก็โทรมากดดัน เราต้องส่งตามเป้าในทุกๆเดือน เราเป็นเเม่เลี้ยงเดี่ยวลูก2 คน เรามาหางานทำปลายปี 63 ช่วงเดือนตุลาคม มาอยู่กับเพื่อน ทุกอย่างกำลังไปได้ดี เงินออกเดือนเเรกเราก็ย้ายห้องใหม่ อยู่คนเดียว เราก็มีเงินเก็บบ้างเเต่ก็ต้องเอาออกมาจ่ายช่วงที่ไม่มีโอที  เงินออก27เมษาคือ 6 พันกว่า เราส่งบ้าน2000 เหลือ4000 จ่ายค่าห้องไป3030 บาท เหลือ900 กว่า ชื้อของใช้ เราพยายามประหยัดสุดๆเเต่ก็ไม่พอใช้ เราต้องนั่งวินไปทำงาน ถ้าเข้ากะตรงกับเพื่อนคืออาศัยเพื่อน เราควรออกจากงานก่อนดีไหมคะ มันเหนื่อยมันท้อ ไม่มีเงินซื้อข้าวกินเวลาทำงาน ช่วงนี้เริ่มมีโอที เราเหนื่อย หิวจนไม่มีเเรงทำงาน เพื่อนพักเบรคตอนเที่ยง คือเราต้องรีบเข้าห้องน้ำ จะขอยืมเพื่อนก็เกรงใจต่างคนต่างเเย่ มีภาระ ดีที่เขายังมีสามีประคับประคอง พรุ่งนี้เรายังไม่รู้ว่าจะไปทำงานยังไง เพราะ มีตังเหลือเเค่40 บาท หรือเราควรออกจากงานก่อนดีไหมคะ อดทน รอตังที่เหลือออกสิ้นเดือนค่อยเริ่มหางานใหม่ เราทำงาน เเบบไม่กินข้าวคือเราไม่ไหว เราทำงานกับเครื่องจักร หนักสุดคือเราหิวจนหน้ามืด เป็นลม ไม่รู้เรื่อง ขอยืมกับพี่ชาย เขาก็อ่านเเต่ไม่ตอบ ทั้งที่คอนเขาไม่มีคือเราช่วยมาตลอด ไม่เคยทวง จะขอแม่ก็เกรงใจ กลัวเเกไม่มี ขนาดเราส่งตัวน้อย เเม่ยังสาบเเช่ง พี่ข้างบ้านก็ทักเฟสมาบอกเราว่า เเม่ตีลูกเรา อย่างหนัก มันท้อไปทุกๆเรื่อง จะไปรับลูกมาอยู่ด้วยก็ไม่มีปัญญา พี่น้องเวลาไม่มีเงินก็คือคนอื่น เเม้กระทั่งเเม่ ยังสาบเเช่ง จะตายก็ไม่ได้ เพราะลูกเราไม่มีใคร มีเเค่เรา เ้ละเเม่เรา ญาติฝั่งพ่อก็ไม่มี ย่าก็เสีย พ่อก็ไม่ส่งเสีย  มันอึดอัดอัดอั้น รู้สึกหดหู่ไปในทุกๆเรื่อง เราพยายามเข้มเเข็ง เเต่มันสุดๆๆเเล้วจริงๆ บางทีเราก็คิดว่าจะไปโดดสะพานดีไหม ได้เเต่นึกถึงหน้าลูก ทำยังไงเราจะผ่านไปได้ถึงสิ้นเดือน มาอยู่เมืองใหญ่หัวเดียวกระเทียมรีบไม่มีใครเลย