การแข่งขันของระบบวง 48 บวกกับการบริหารจัดการของค่าย...เท่าที่เห็นจากภายนอกผ่านเมมเบอร์หลายๆคนที่มีอาการท้อแท้หมดไฟหรือจิตตกนี่...

ผมมองว่าไม่ได้มีรางวัลให้สำหรับคนที่ล้มเหลวหรือถูกเลือกเลย... แค่คิดยังรู้สึกแย่เลยนะครับ

เหมือนแข่งนำเสนอโปรเจคให้หัวหน้า ทำไอเดียไปอย่างดีทุ่มเทมาก แต่สุดท้ายไม่ได้เลือกของเรา แล้วโดนปัดตกไม่สนใจ
โบนัสก็ไม่เพิ่ม เงินเดือนเท่าเดิม จนเกิดมายเซ็ตที่ต้องหาทางอยู่ในกรอบของคนสำเร็จ ทำตามกรอบและแบบเดิมเอาตัวอย่างของคนที่เคยทำสำเร็จมาใช้สุดท้าย ไม่เกิดไอเดีย ขาดความเป็นตัวเอง... ถ้าท้อหมดไฟก็ย่ำอยู่กับที่จนเอาตัวเองออกมา...ไม่ก็ลาออก

แต่ถ้าเค้ามีรางวัลให้กับความล้มเหลวบ้าง อย่างเช่นโอกาส หรือปรับตัวเข้าหานำจุดดีเพียงแค่เล็กน้อยของเค้ามาใช้ เค้าจะเกิดมายเซ็ตใหม่ รับรู้ว่า ล้มเหลว=ไม่ได้ไร้ค่า อยากแก้ตัวแก้ไขสิ่งที่คิดว่าตัวเองยังไม่เก่งหรือมองข้ามไป พยายามพัฒนา แบบนี้จะเป็นการแข่งขันในองค์กรที่แข็งแกร่ง แข่งกันเก่ง แข่งกันคิดไอเดีย ระยะยาวเป็นผลดีต่อบริษัทระยะยาวเลย

เรื่องแบบนี้มีงานวิจัยด้วยนะครับลองหาอ่านกันดู แม้กระทั่งความสำเร็จส่วนบุคคลอย่างนักเขียนแฮรี่พอตเตอร์ก็เคยพูดถึงอะไรแบบนี้ เรื่องความล้มเหลวเป็นสิ่งมีค่า

หลายคนบอกว่าเด็กควรดิ้นกันเอง แต่ผมมองต่างที่ว่าในเมื่อคุณโปรยคำสัมภาษณ์ไว้ว่ามันจะเป็นเหมือนโรงเรียนฝึกสอนบ่มเพาะเด็กๆ จากร้องเต้นไม่เป็น ขายความพยายาม ก็อยากให้ไกด์เค้าหน่อย อย่าให้แต่กำลังใจในวันที่ไม่ได้ถูกเลือก ด้วยเหตุที่เด็กไม่ได้รับรู้...
เพราะไม่ใช่เด็กทุกคนที่จะฟื้นฟูจิตใจและกลับตัวได้