คือ เราเป็นผู้หญิง คนคุยเราก็เป็นผู้หญิง  เราคุยกันมานานละ ต่างคนต่างชัดเจนว่าเราคุยๆกันอยู่กล้าที่จะบอกคนอื่น  คุยแบบความรู้สึกเหมือนแฟนแต่ไม่ใช่  จนมั่นใจว่าเราชอบเขาจริงๆเราจริงจัง ยิ่งได้คุยได้เจอยิ่งรู้สึกดีดีแบบไม่เคยรุ้สึกกับใครมาก่อน จนตอนนี้ได้มาอยู่บ้านเดียวกันพร้อมเพื่อนๆ อยู่ๆความรู้สึกเริ่มเปลี่ยน เรารู้สึกกับเขาเพิ่มขึ้น แต่..เขารู้สึกกับเราน้อยลงจนเหลือ0 เขาคุยกับคนอื่นต่อหน้าเรา เขายังติดต่อแฟนเก่า ทั้งๆที่เราคุยกันอยู่ เขาไม่เคยบอกเลิกคุยกับเราเลย แต่เขากับไปคุยกับคนอื่นหน้าตาเฉย คนคุยเขาเยอะทั้งทอมทั้งผู้หญิงคุยกันทั้งคืนทั้งวันพลัดกัน เราเห็นเเล้วหลายครั้งที่เราอารมณ์เสียใส่เขา งอนเขาโกรธเขา แต่เขาไม่สนใจ55 การกระทำของเรานั่นทำให้เขาห่างออกไปใหญ่ ใช่เราไม่ใช่แฟนกันเราไม่ควรหึงรึหวงเขาใช่มั้ยเราเป็นแค่คนคุยเขาก็คงคิดแบบนั่น ล่าสุดเขาคุยกับทอมที่ทำงานเดียวกัน นั่งด้วยกันโดยไม่แคร์เราเลย เราได้แต่นั่งเงียบไม่เปิดตัวพยามยามไม่คิดไม่หึงหวง ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่มีสิทธิ์ โครตเจ็บอะ แต่โครตทน เจ็บเวลาเห็นเขาคาสายกับคนอื่น เราควรจะทำยังไงถึงจะไม่รู้สึก เราจะมองหน้าเขาแบบไม่รู้สึกได้ไงในเมื่อเราอยู่บ้านเดียวกัน จากคนคุยจะให้คิดแค่เพื่อนได้หรอว่ะ   บางทีรู้สึกแย่มากๆจนเหนื่อย หลายครั้งที่คิดจะตัดใจแต่ทำไม่ได้สักที  ตอนนี้หน่วงไปหมด อึดอัดกับสถานะ ไม่รู้ว่าตอนนี้เราอยู่ในสถานะไหน คนคุย เพื่อน พี่น้อง หรือคนรู้จัก ไปต่อไม่ได้ ถอยหลังก็ยาก มันทำตัวไม่ถูก  เขาไม่บอกไม่ชัดเจนอะไรสักอย่าง พอเราจะคุยเขาก็เปลี่ยนเรื่องตลอด ไม่มีโอกาสได้เปิดอกคุยกันสักที พอมีก็ไม่กล้า กลัวคำตอบ เราควรทำยังไงดี