ในอดีต ผมเดินเร็ว แทนการวิ่งออกกำลัง ลดความอ้วน รองเท้าผ้าใบที่ใช้ก็มือหนึ่งแต่หลักร้อย ผมทราบดีว่า มันแย่รองเท้าหลักหมื่น

กว่าจะผอมก็เริ่มคู่สอง ใส่ชุดวอร์มผ้าร่มจนขาด ก็เลิกใส่ เปลือง และรู้สึกไม่ต่าง

มันไม่มีทางเลือกอะไรสำหรับคนอย่างผม เทียวไปเทียวมาสองบ้านข้ามจังหวัด มีเงินเข้าต้องหารสอง จะมีข้าวของดีๆ เหมือนชาวบ้านเขา มันต้องหาแบบคุ้มราคา ไม่งั้นก็ตัดใจ ยอมไม่มี

ในช่วงโควิด จักรยานเป็นอะไรที่ผมสนใจ เพราะเป็นการเดินทางที่ประหยัด ประกอบกับ อยากขี่ในที่ที่ขี่จักรยานออกกำลังบ้าง เห็นคนขี่จักรยานถูกๆ แถวนี้ คงมีภาคีกลุ่มคนไม่แบ่งจักรยานถูกแพงอยู่ไม่น้อย

ก็เลยได้จักรยานมือสองมา  สภาพไม่แย่ เห็นมือหนึ่งขายสามพันกว่า เขามาขายเราสองพัน

อาน ปลอกแฮนด์ ผ้าเบรค สายในสายนอก  ยางใน มือเบรคกรอบ แฮนด์ขึ้นสนิม ถูกเปลี่ยน เสียเงินไม่มาก เข็นเข้าร้านจักรยาน มีเงินก็ให้เขาทำไป ส่วนมากก็ของถอดขายในร้าน

กระติกกับขากระติก ที่โดนหมาเลียจุกดูดในคราวหลัง ก็ซื้อมาด้วย

พอขี่ เริ่มพอใจกับมัน เดินทางไปกับมันก็ไม่น้อย หวงเหมือนรถแพงใช้โซ่ล็อคอย่างดี อยู่ๆ เจ้าของมาขอคืน

จักรยานคันนี้เป็นของลูกชายเขา เขาเอามาขายไม่บอกเมีย

ผมจนใจ ก็บอกเขาไป ว่า ผมเอาไปบำรุงบำเรอ เปลี่ยนอะไหล่หมดหลายบาท ผมได้เงินสองพันคืน มันคงไม่แฟร์

สุดท้ายก็ให้เขาไป เสียมิตรภาพไปอีกหนึ่งคน

ไม่มีจักรยานขี่ ขนาดขากระติกก็แถมให้ ไม่เหลืออะไรสักอย่าง

หมดความอยากขี่จักรยานเรียบร้อย