ผมรู้ตัวดีแหละว่าน่าจะเป็นเด็กมีปัญหาคนนึง และอาจเป็นคนที่ขี้เกียจอันนี้ผมยอมรับเลยแหละ เวลาโดนใช้ให้ไปทำอะไรผมอาจมีบ่น ๆ บ้างในใจ แต่ผมก็ทำให้นะ ซึ่งทางฝั่งแม่ผมไม่ได้มีปัญหากับท่านมาก แต่ส่วนใหญ่ผมมักจะหงุดหงิดกับฝั่งพ่อมากกว่า
ตัวผมถ้าอยู่ในครอบครัว ผมค่อนข้างเป็นคนเงียบๆ นะ ไม่ค่อยคุยกับใครเท่าไหร่ ทางด้านอารมณ์เองก็ขึ้นๆ ลงๆ บ่อย บางทีก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องหงุดหงิด ทั้ง ๆ ที่ไม่มีอะไรให้น่าหงุดหงิด จนบางทีหงุดหงิดโดยไม่รู้คัวบ้าง (อันนี้ผมพยายามควบคุมอยู่) ทำอะไรก็เอื่อยเฉื่อย แถมน่าจะมีปัญหาด้านการเข้าสังคมโดยเฉพาะการพูดด้วยแหละมั้ง (เฉพาะกับคนแปลกหน้าที่ไม่สนิทนะ แต่ถ้าอยู่ในกลุ่มเพื่อนก็จะเป็นอีกอารมณ์นึง)
ส่วนทางฝั่งพ่อ ต้องบอกว่าท่านไม่ใช่พ่อแท้ ๆ นะ ผมเป็นลูกติด แต่ผมก็เคารพท่าน แต่บางทีผมก็รู้สึกว่าบางครั้งก็ทำตัวไม่น่าเคารพเท่าไหร่ ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ประกอบกิจการร้านสะดวกซื้อ ซึ่งท่านเองก็เป็นคนที่หัวธุรกิจเอามาก ๆ วางแผ่นเก่งเลยทีเดียวหล่ะ
ซึ่งปัญหามันคงเริ่มต้นที่ตัวผมเองแหละ ผมก็มองนะว่ากิจกาารนี้ก็เป็นกิจการที่ดีนะ แต่ติดที่ว่าผมไม่ค่อยชอบงานด้านบริการนี้แหละ(แต่ก็ต้องทำไม่งั้นอดค่าขนม>D<) หากถามว่าผมทำได้ไหม? ผมทำได้นะ แต่ในความรู้สึกที่อยู่กับมันแล้วมันก็อยู่ได้แหละ แต่มันเหมือนแบบไม่สนุกไปกับมันอ่ะ อาจเนื่องมาจาก
1. ตัวผมเป็นคนเงียบ ๆ และอยากอยู่สงบ ๆ ในที่ที่ต้องใช้สมาธิ
2. ผมเองก็เรียนและชอบไปทางด้านของงานศิลป์ด้วยแหละมั้ง (ซึ่งแต่เดิมผมอยากเรียนในสายงานเขียนโปรแกรมนะ แต่แม่ไม่เห็นด้วยกับสถานศึกษาที่เลือก เลยให้ผมไปเรียนงานทางด้านนี้แทนเพราะหวังจะเปิดร้านสกรีนเสื้อ ซึ่งผมก็โอเคกับมันมาก แต่สุดท้ายก็ลงเอยที่เปิดร้านสะดวกซื้ออย่างที่กล่าวไป)
พูดถึงปัญหาที่ผมเจอดีกว่า ผมต้องเกริ่นก่อน คือผมค่อนข้างสะเพร่าเอามาก ๆ ซึ่งช่วงแรก ๆ ผมทอนเงินผิดบ้าง ทำเงินขาดบ้าง เกินบ้าง จนโดนด่าบ่อย ๆ ผมเลยแก้ไขปัญหาโดยที่ทุกครั้งที่ทอนเงินผมจะนับอีก 1-2รอบ แล้วค่อยทอน มาพักหลัง ๆ ผมมั่นใจมากขึ้นก็ทำเพียงสังเกตุว่าหยิบอะไรไปบ้าง มั่นใจแล้วก็ทอนเลย ยกเว้นพวกแบงค์ 1000บ. นะ
มาถึงปัญหา สื่งที่ผมเจอคือ ช่วงแรกฝั่งพ่ออารมณ์ขึ้นบ่อยมากพอเห็นผมทำอะไรช้า บางทีก็ทุบโต๊ะ บางครั้งของในร้านผมไม่ได้เรียงของในร้านเลย ท่านก็จะเดินมาด่าผมก่อนแล้วเรียกผมไปดู จากนั้นก็หยิบของชิ้นนั้นมาโยนลงพื้นแล้วก็ไล่ผมไปเลย ซึ่งพักหลังผมปรับตัวขึ้น ผมแบ่งเวลาเดินดูของและเติมของให้จนผมไม่มีปัญหาในเรื่องนี้น้อยมาก แต่ก๋โดนด่าและไล่อยู่ดี พอมาพักหลัง ๆ โดยเฉพาะล่าสุด ทางผมขายของผมคิดเงินลูกค้าไม่ช้ามากและไม่ได้เร็วมาก อาจจะช้ากว่าพ่อนิดนึง แต่ทีนี้ท่านก็ส่งรูปภาพกล้องวงจรปิดมาให้พร้อมกับบอกคิดเงินช้า รำคาญลูกตา ทั้ง ๆ ที่ผมก็คิดเงินตามปกติของผม บอกว่าลูกค้าเยอะทำไมไม่เรียกที่ง ๆ ที่มาคิดเงินแค่คนเดียวอยู่ ส่วนที่เหลือยังเลือกสินค้าอื่นอยู่เลย (ผนวกกับก่อนหน้านี้ลูกค้าเข้าก็ประมาณนี้แต่ผมเห็นพ่อเดินมาพอดีเลยเรียกให้พ่อตักน้ำแข็งให้หน่อย ท่านก็บอกคนไม่เยอะไม่ต้องใช้ ออกมาตักเอง)
โดยเหตุการณ์ล่าสุดนี้เขาพิมพ์ทุกอย่างลงกลุ่มที่มีลูกจ้างอีก 2คนอยู่ด้วย ซึ่งทุกครั้งที่ด่าผม ท่านจะขึ้นเสียงใส่ บอกกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจมาก ๆ แต่พอกับลูกจ้างที่ผ่านมา พูดดีมาก จนผมแอบสงสัยว่า "ในฐานะลูกคนนึงเนี่ย" ต้องพูดถึงขนาดนี้เลยหรอ บางทีบางครั้งผมแอบๆ อยู่มุมหนึ่งผมก็ยังได้ยินท่านด่าผมว่า ควายบ้าง โง่บ้าง จนผมน้อยใจอยู่หลายครั้ง แอบไปร้องไห้ที่ห้องคนเดียวเงียบๆ บางทีก็ขับรถออกไปร้องไห้ด้านนอกก็มี รวม ๆ แล้วเกิดขึ้นประมาณ 3ครั้ง หลัง ๆ มาก็เริ่มทำร้ายตัวเองโดยที่ผมพยายามควบคุมไว้แต่สุดท้ายร่างกายมันก็ไปเองทุกที และอีกหลายครั้งที่ผมมีความคิดที่อยากตาย ๆ ไปเลยจะได้ไม่ต้องแคร์ความรู้สึกใคร ถ้าไม่คิดที่ว่าชีวิตนี้ผมยังไม่ได้ทำและอยู่ในสิ่งที่ตัวเองทำแล้วสนุกและมีความสุข
[ขอโทษครับ ละบายเยอะเลย] อาจจะเล่าไม่หมด แต่ผมก็อยากปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นนะ ไม่ใช่เพื่อตัวพ่อ แต่เพื่อตัวผมเองนี้แหละ พอมีใครแนะนำได้ไหมครับ
ปรึกษาในฐานะลูกคนหนึ่ง
ตัวผมถ้าอยู่ในครอบครัว ผมค่อนข้างเป็นคนเงียบๆ นะ ไม่ค่อยคุยกับใครเท่าไหร่ ทางด้านอารมณ์เองก็ขึ้นๆ ลงๆ บ่อย บางทีก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องหงุดหงิด ทั้ง ๆ ที่ไม่มีอะไรให้น่าหงุดหงิด จนบางทีหงุดหงิดโดยไม่รู้คัวบ้าง (อันนี้ผมพยายามควบคุมอยู่) ทำอะไรก็เอื่อยเฉื่อย แถมน่าจะมีปัญหาด้านการเข้าสังคมโดยเฉพาะการพูดด้วยแหละมั้ง (เฉพาะกับคนแปลกหน้าที่ไม่สนิทนะ แต่ถ้าอยู่ในกลุ่มเพื่อนก็จะเป็นอีกอารมณ์นึง)
ส่วนทางฝั่งพ่อ ต้องบอกว่าท่านไม่ใช่พ่อแท้ ๆ นะ ผมเป็นลูกติด แต่ผมก็เคารพท่าน แต่บางทีผมก็รู้สึกว่าบางครั้งก็ทำตัวไม่น่าเคารพเท่าไหร่ ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ประกอบกิจการร้านสะดวกซื้อ ซึ่งท่านเองก็เป็นคนที่หัวธุรกิจเอามาก ๆ วางแผ่นเก่งเลยทีเดียวหล่ะ
ซึ่งปัญหามันคงเริ่มต้นที่ตัวผมเองแหละ ผมก็มองนะว่ากิจกาารนี้ก็เป็นกิจการที่ดีนะ แต่ติดที่ว่าผมไม่ค่อยชอบงานด้านบริการนี้แหละ(แต่ก็ต้องทำไม่งั้นอดค่าขนม>D<) หากถามว่าผมทำได้ไหม? ผมทำได้นะ แต่ในความรู้สึกที่อยู่กับมันแล้วมันก็อยู่ได้แหละ แต่มันเหมือนแบบไม่สนุกไปกับมันอ่ะ อาจเนื่องมาจาก
1. ตัวผมเป็นคนเงียบ ๆ และอยากอยู่สงบ ๆ ในที่ที่ต้องใช้สมาธิ
2. ผมเองก็เรียนและชอบไปทางด้านของงานศิลป์ด้วยแหละมั้ง (ซึ่งแต่เดิมผมอยากเรียนในสายงานเขียนโปรแกรมนะ แต่แม่ไม่เห็นด้วยกับสถานศึกษาที่เลือก เลยให้ผมไปเรียนงานทางด้านนี้แทนเพราะหวังจะเปิดร้านสกรีนเสื้อ ซึ่งผมก็โอเคกับมันมาก แต่สุดท้ายก็ลงเอยที่เปิดร้านสะดวกซื้ออย่างที่กล่าวไป)
พูดถึงปัญหาที่ผมเจอดีกว่า ผมต้องเกริ่นก่อน คือผมค่อนข้างสะเพร่าเอามาก ๆ ซึ่งช่วงแรก ๆ ผมทอนเงินผิดบ้าง ทำเงินขาดบ้าง เกินบ้าง จนโดนด่าบ่อย ๆ ผมเลยแก้ไขปัญหาโดยที่ทุกครั้งที่ทอนเงินผมจะนับอีก 1-2รอบ แล้วค่อยทอน มาพักหลัง ๆ ผมมั่นใจมากขึ้นก็ทำเพียงสังเกตุว่าหยิบอะไรไปบ้าง มั่นใจแล้วก็ทอนเลย ยกเว้นพวกแบงค์ 1000บ. นะ
มาถึงปัญหา สื่งที่ผมเจอคือ ช่วงแรกฝั่งพ่ออารมณ์ขึ้นบ่อยมากพอเห็นผมทำอะไรช้า บางทีก็ทุบโต๊ะ บางครั้งของในร้านผมไม่ได้เรียงของในร้านเลย ท่านก็จะเดินมาด่าผมก่อนแล้วเรียกผมไปดู จากนั้นก็หยิบของชิ้นนั้นมาโยนลงพื้นแล้วก็ไล่ผมไปเลย ซึ่งพักหลังผมปรับตัวขึ้น ผมแบ่งเวลาเดินดูของและเติมของให้จนผมไม่มีปัญหาในเรื่องนี้น้อยมาก แต่ก๋โดนด่าและไล่อยู่ดี พอมาพักหลัง ๆ โดยเฉพาะล่าสุด ทางผมขายของผมคิดเงินลูกค้าไม่ช้ามากและไม่ได้เร็วมาก อาจจะช้ากว่าพ่อนิดนึง แต่ทีนี้ท่านก็ส่งรูปภาพกล้องวงจรปิดมาให้พร้อมกับบอกคิดเงินช้า รำคาญลูกตา ทั้ง ๆ ที่ผมก็คิดเงินตามปกติของผม บอกว่าลูกค้าเยอะทำไมไม่เรียกที่ง ๆ ที่มาคิดเงินแค่คนเดียวอยู่ ส่วนที่เหลือยังเลือกสินค้าอื่นอยู่เลย (ผนวกกับก่อนหน้านี้ลูกค้าเข้าก็ประมาณนี้แต่ผมเห็นพ่อเดินมาพอดีเลยเรียกให้พ่อตักน้ำแข็งให้หน่อย ท่านก็บอกคนไม่เยอะไม่ต้องใช้ ออกมาตักเอง)
โดยเหตุการณ์ล่าสุดนี้เขาพิมพ์ทุกอย่างลงกลุ่มที่มีลูกจ้างอีก 2คนอยู่ด้วย ซึ่งทุกครั้งที่ด่าผม ท่านจะขึ้นเสียงใส่ บอกกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจมาก ๆ แต่พอกับลูกจ้างที่ผ่านมา พูดดีมาก จนผมแอบสงสัยว่า "ในฐานะลูกคนนึงเนี่ย" ต้องพูดถึงขนาดนี้เลยหรอ บางทีบางครั้งผมแอบๆ อยู่มุมหนึ่งผมก็ยังได้ยินท่านด่าผมว่า ควายบ้าง โง่บ้าง จนผมน้อยใจอยู่หลายครั้ง แอบไปร้องไห้ที่ห้องคนเดียวเงียบๆ บางทีก็ขับรถออกไปร้องไห้ด้านนอกก็มี รวม ๆ แล้วเกิดขึ้นประมาณ 3ครั้ง หลัง ๆ มาก็เริ่มทำร้ายตัวเองโดยที่ผมพยายามควบคุมไว้แต่สุดท้ายร่างกายมันก็ไปเองทุกที และอีกหลายครั้งที่ผมมีความคิดที่อยากตาย ๆ ไปเลยจะได้ไม่ต้องแคร์ความรู้สึกใคร ถ้าไม่คิดที่ว่าชีวิตนี้ผมยังไม่ได้ทำและอยู่ในสิ่งที่ตัวเองทำแล้วสนุกและมีความสุข
[ขอโทษครับ ละบายเยอะเลย] อาจจะเล่าไม่หมด แต่ผมก็อยากปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นนะ ไม่ใช่เพื่อตัวพ่อ แต่เพื่อตัวผมเองนี้แหละ พอมีใครแนะนำได้ไหมครับ