เรากับเเฟนเก่ารู้จักกันมาปีนึงเต็มๆเเต่ทุกช่วงเวลามันมีความทรงจำดีๆให้กันตลอดเราได้เเต่โทษตัวเองทั้งๆที่รักเขาเเละมีความสุขกับเขามากเเต่ไม่ได้แสดงออกไปให้เขาได้เห็นจนเขารู้สึกว่าไม่ได้รับความรักจากเราเลยพอถึงจุดๆนึงก็เลยต้องเลิกกันไป สุดท้ายตอนนั้นเป็นเราเองที่ต้องมานั่งหาเหตุผมว่าทำไมเราถึงต้องเลิกกัน เเล้วก็เป็นเราที่ลืมเขาไม่ได้ทั้งๆที่เลิกกันไปเเล้วไม่ได้ติดต่อกันเเล้วพอคิดถึงเขาทีไรก็ต้องร้องให้เงียบๆอยู่คนเดียวทุกทีทั้งๆที่เราพยายามไม่นึกถึงเขาเเล้วเเต่ภาพความทรงจำดีๆก็เข้ามาในหัว ตั้งเเต่วันที่รู้จักกันวันเเรกจนถึงวันที่เลิกกันความทรงจำปีนึงมันไม่น้อยเลย ทุกอย่างมันตีกันไปหมด