สวัสดีค่ะ อันนี้พึ่งสมากชิกมาๆใหม่เลยอยากจะมาขอวิธีแก้หน่อยค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อตอนที่เรียนอยู่ปี.6 คือเราก็ลองไปสอบหลายๆโรงเรียนแต่ไม่ติดตอนนั้นไม่รู้ว่าไปเข้าโรงเรียนนั้นได้ไง (ก็ขอสมมติชื่อโรงเรียนนะคะ ชื่อว่าโรงเรียนเอ) ก็ตอนนั้นก็เข้าไปแบบงง ก็ได้รู้จักเพื่อนใหม่ไอ้เราก็ไม่รู้ยังไงก็ได้ไปรู้กับเพื่อนคนนึงซึ่งคนนั้นเขาถูกมองว่าไม่ใช่ผู้ชายแต่ก็ไม่ใช่เกย์ คือคนนั้นก็เป็นคนแปลกเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอเวลามันผ่านไป พอมาถึงเปิดเทอม ก็ดันได้อยู่ห้องเดียวแถมห้องนั้นเราไม่รู้จักใครเลยรู้จักแต่เขา(ก็ของสมมุติว่าชื่อว่า คิว ล่ะกัน)ก็คิวเขาเป็นแบบเหมือนเพื่อนสาวเลยแต่ในตอนนั้นก็เราก็เข้าไปสนิทกับเขาเรื่อย จนเราแบบเริ่มรู้สึกแปลกแบบไม่เคยเป็นมากก่อน คือเวลาที่เขางานทำไม่เสร็จเราก็ไปช่วยโดยไม่รับเลยว่างานที่เราทำจะเสร็จไหมแต่ขอให้เขาเสร็จก่อนเราก็ดีล่ะ คือตอนนั้นก็มีทะเลาะกันบ้างอะไรกันต่างๆนาๆ จนพอมันผ่านไปเพื่อนก็เริ่มล้อว่าเราเป็นแฟนกับเขาหรือเปล่า เรากับคิว ก็พูดไปว่า ไม่ใช่แค่สนิทกันเฉยๆ555 และเวลาก็ผ่านมาถึงก่อนสอบปลายภาคเพื่อนสนิทเรานะสิ งานค้างเยอะมากคือเเบบกองเต็มโต๊ะจนล้นไปโต็ะอื่น แล้วมันก็พูดอีกว่า การบ้านน่ะร้ายสาระ555(ฟังดูตลกแต่สุดท้ายไม่ตลกเลยจ้า) สุดท้ายเราก็ช่วยทำงานให้มันทุกอย่างจนเสร็จหมดทุกงานภายในหนึ่งถึงแม้เราจะทั้งด่าทั้งบ่นเพื่อนคนนี้มันก็ไม่เคยเกลียดเราเลยจนเราเริ่มสึกเราชอบสินะ หลังจากนั้นมันก็ผ่านมาจนถึง ม.2 เราก็ภาวนาว่าขอให้อยู่ห้องเดียวกับคิวคือแบบถึงขั้นบนกันพระเลย5555(รู้ว่างี่เง่าชะมัด)ก็สุดท้ายอยู่ห้องเดียวกัน เราก็มีความรู้สึกว่าชอบมากขึ้นแต่ก็ไม่ไดบอกใครเพราะรู้สึกว่าอายมาก555แต่ก็กลัวจะเสียเพื่อนคนนี้ไป หลังจากนั้นตัวเองก็แบบคือนอนดึกขึ้นและสายตาเราอ่าสั้นมากคือมันน่าจะไม่เกี่ยวกันมั้ง หลังจากเราก็คุยกับคิวว่า แกเราว่าเราจะตัดเเว่นวะ มันก็ตอบว่า ก็ดีละ แกจะได้เห็นไง เราก็ตอบ อืมไปไม่ได้คิดอะไร หลังจากนั้นเราก็ได้แว่นมาใส่(เดี๋ยวก่อนเผื่อใครงงว่ามาเล่าเรื่องแว่นทำไมมันเป็นหนึ่งในเหตุการณ์สำคัญที่ต้องเล่าไว้ก่อนนะจ๊ะต่อเลยจ้า) วันนั้นเนี่ยเป็นวันที่มีแต่คนชมว่าใส่แล้วน่ารักอ่าาา คือเราก็แบบตอบไปด้วยน้ำเสียงแบบธรรมดาว่า ไม่หรอกมันตลกออก แล้วพอเพื่อนสนิทเราเห็นมันก็ตอบว่า อืมก็ดี เราก็ไม่ได้คิดอะไร พอตกตอนเย็นตอนนั้นเป็นวันศุกร์คือจำได้ขึ้นใจเลย มันก็แบบมีคนแซวเราเรื่องโน่นเรื่องนี้ เเล้วนั้นเราก็เกี่ยวกระเป๋าอยู่ที่โต็ะ (คือตอน ม.2 เราได้ไปนั้งกับคิวนั้นเเหละ) ส่วนคิวก็นั่งอยู่ข้างกำลังทำงานอยู่ ไอ้ก็พอเก็บกระเป๋าเสร็จ ก็ปกติเราก็เก็บของมันใส่กระเป๋าคิวด้วยก็ต่างคนต่างดูแลกันและกัน พอตอนนั้นเเหละมันก็พูดออกมาเลยว่า ถ้าเราเป็นผู้ชายเราคงชอบแกไปนานล่ะนะ555 (ตอนนั้นเนี่ยคือแบบน้ำตาลไหลดีใจมากกกแต่พูดออกมาไม่ได้)แล้วเราก็ได้ยินแบบนั้นก็เดินไปหน้าโต็ะส่วนตอนนั้นคิวก็ถามว่า เป็นไร เงียบทำไม ลืมๆที่เราพูดไปเถอะน่ะ เห้ยเป็นไร(คือนั้นเนี่ยน้ำตาลไหลออกมามันก็น่าจะคิดว่าเราเสียใจแต่ไม่ใช่จริงๆจะพูดออกไปว่า กูชอบเหมือนกันเเต่มันไม่ได้เพราะตอนนั้นคนเยอะมากพูดออกไปไม่ล้อกันยันลูกบวชเลยล่ะ)เราก็เลยตอบไปว่า ไม่เป็นไร เราแค่ปวดหัวนิดหน่อยอ่า555 มันก็ถามว่า(เห้อออ ซื่อจริงๆ ไอ้เพื่อนคนนี้) ปวดมากไหม เราก็พยายามโกหกว่าหายล่ะเเละก็พยายามเช็ดน้ำตาแล้วก็หันหน้าไปบอกว่า หายแล้วแล้วก็ยิ้ม หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มมะโนต่างไปแต่ก็รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ก็เพราะว่าเราต้องย้อนกลับไปตอน ม.1ตอนนั้นเราก็โดนแซวว่าเป็นเเฟนกับคิวใช่ไหม มันหนักเข้าจน คิวเริ่มเบื่อ คิวก็เลยเขียนลงในกระดาษว่า เราไม่เคยชอบแกเลย--- และก็ฉีกกระดาษนั้นทิ้งใต้โต็ะเเละวันนั้นเป็นที่เราเสียใจไม่สิเจ็บใจมากกว่าเราก็ดันไปเจอกระดาษเข้า(ตอนนั้นคือเห็นอะไรไม่กองอยู่ใต้โต็ะก็ถามมันนะว่าไอ้ใต้โต๊ะนี่มันอะไรมันบอกว่าไม่มีอะไรเราก็ส่วนกับไปว่างั้นเอาไปทิ้งไป๋ๆ มันก็ตอบว่าอืม เราก็เลยสงสัยว่าคืออะไร)เเละเราก็เอาเศษกระดาษออกว่ามีทั้งกระดาษวาดรูปเล่น ใบงาน และก็กระดาษอันนั้นเราก็เราลองเอามาต่อกันพอเราเราอ่านเท่านั้นเเหละ ซึมเลย น้ำตาแถบล่วงออกมาแต่ก็เดินกลับมาที่โต๊ะเเละร้องไห้พร้อมกับ เจ็บใจ โกรธตัวเอง เกลียดตัวเองมาก ช่วงเวลาที่เจ็บปวดมาก  เรามาเข้าสู่เส้นเรื่องต่อล่ะกัน(เราจะเล่าเเบบสั้นเพราะมันไม่ค่อยมีประเด็นอะไรน่าจะสำคัญก่อนที่จะเข้าใจมาต่อกันเลยจ้า) ก็หลังจะนั้นเราก็ได้บอกกับเพื่อนที่สนิทแต่ไม่มากเท่าคิวแต่ก็เรียกว่าไว้ใจ ไอ้เพื่อนมันก็อึ่งนะว่าชอบได้ไง คือแบบงงกัน แต่มันก็คาดไว้เเล้วว่าต้องเป็นแบบนี้(ก็เผื่ออาจะงง ว่าชอบคิวได้ไงคือ คิวเป็นผู้ชายที่ไม่ได้หล่อ จะบอกรูปร่างลักษณะและนิสัย คร่าวนะ เป็นคนสูง ค่อนข้างอ้วน ผิวคล้ำ (ไม่ได้เซ็กชวลนะทุกคนอย่าดาม่า เอานี้ขออนุญาตเจ้าแล้วเพื่อนไม่ได้ว่าอะไรออกขำด้วนซ้ำ) นิสัยก็ เป็นคนที่ไว้ใจได้เชื่อได้ ตั้งอย่างมาก แต่ขี้เกียจไปหน่อย55) เราก็ตอบไปว่าเราชอบที่นิสัย ตอนนั้นเราก็สืบเรื่องเขานะ มันก็ไม่เนียนเเหละ ก็พยายามไม่ให้มันแตก แต่สุดท้ายก็รู้เรื่อง วันนี้ เราอ่าก็เดินผ่านห้องมัน(ตอน ม.3ไม่ได้อยู่ห้องเดี๋ยวกันแถมเพื่อนก็ไม่มีใครจริงใจกับมันซักคนค่อยหวังผลประโยชน์ต่อคนอื่นหมายถึงเพื่อนในห้องของเพื่อนสนิทเรานะ)วันนั่นก็ไปกับเพื่อนอีกคนนึง สมมุติว่าชื่อ ริน ล่ะกัน เราก็เดินไปกับริน (รินคนที่ช่วยเรามาตลอดคนดีมาขอบอก) อยู่ดี คิวก็พูดออกมาว่า ---จะทะไอ้ก็รีบทำเนอออ พอกับยิ้มส่งมาให้ เราก็ตกใจวิ่งกลับห้องเลยตอนนั้นก็ดีใจ พอตกเย็นมันก็ ทักมาถามในเฟสว่า แกชอบเราหรอ หลังจากนั้นจะเหลืออะไรล่ะ เหมือนถูกให้กินยาห้ามพูดโกหกเลยอย่างนั้น ก็ได้สภาพไป มันก็ถามว่าชอบแบบอยากเป็นเเฟนเลยหรอ ไอ้เราก็ตอบไปว่าไม่ขนาดรักหลอกไม่รู้อ่าว่ามันรู้สึกยัง หลังจากนั้นมันก็บอกว่าเรามีไรมากบอกแต่ไม่ใช่ตอนนะ เราก็บอกหน่อย มันก็ตอบว่าไม่บอกน่ะ ก็แบบรู้ดีมากตอนนั้นคือเราก็ผถามนะว่าเราที่เราไม่อยากบอกเพราะกลัวเสียเพื่อน มันก็ตอบว่า ไม่หรอกคิดมาก เราก็ยังถามซ้ำอีก มันก็บอกว่าคิดมากเเกอ่าสยายใจได้แล้ว แล้วพอเราถามว่าแกคิดยังไงกับเรามันก็กับไม่ตอบเเชททั้งๆที่ออยู่แท้(คือตอนนี้มันก็ถามเกี่ยวเรื่องนี้ไปเยอะมาก แต่เราว่าเรื่องมันไม่จบ happy หลอกน่ะ) ก็เดี๋ยวต่อจากนี้มันจะเป็นการเล่าเเบบสั้นว่า เป็นไงต่อ หลังจากนั้นเรียกว่าเป็นจุดเปลื่อนเลยก็ว่าได้มันทำไงเราเนี่ยเปลื่ยนเป็นคนละคน ตอนแรกเราอ่าจะทำให้เขารู้ว่าเป็นแบบนั้นได้ แต่มันก็ดันมาพังตรงคำว่า มันนานเกินที่จะรอ คือตอนนั้น เราเเบบกำลังทำสิ่งนักอยู่เอาจริงนะเราก็ทำมาเป็นปีๆละทำไมถึงพูดแบบนี้คือตอนนั้นเราเเบบเศร้ามากกกก แต่ก็ได้คำตอบจากเขาว่าก็ไมบอกซักทีคือเราเบบสับสนอ่ะ ก็คุยกันไปเเล้วไม่ใช่หรอ หรือที่ผ่านมาเราคิดเองทั้งหมด ตั้งแต่ตอนนั้น เราไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าคือ มันก็ไม่ค่อยสนใจ ไม่ทักหากันเหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้ทำอะไรด้วยกัน มันเริ่มเปลื่ยนความคิดและกระทำต่างๆ มันทำเราเป็นคนที่คิดมากๆ ซึ่งเอาง่ายไปเหมือนว่าเราไปยุ่งกับชีวิตเค้าจนเกินไป(ปกติเราเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกต่างออกมามักจะเก็บไว้ แต่เราก็แสดงความรู้สึกออกมาให้เขาเเบบนิดหน่อย)เราก็เศร้า คือไม่รู้ว่าจะใช้คำไหน และเวลาก็ผ่านมาจนจบ ม.3 มันก็แบบห่าง และ ห่าง หมายถึง ความสัมพันธ์นะ จนตอนนี้ก็ไม่ค่อยได้คุยเลย ไม่เรื่อยว่ทไม่ค่อยไม่คุยจะดีกว่า ทักก็ไม่ทัก ทั้งที่ก่อนน่านั้น ก็บอกว่า มีไรค่อยคุยกันละกัน แถมมันยังเขียนเสื้อเราแบบที่มันเขียนคนอื่นเหมือนว่าเราไม่สำคัญ เห้อออ แต่มันก็ผ่านมาละ หลังจากกเราก็มาคิดดูเราก็ตัดใจจากเขาไม่ได้ ถึงแม้จะย้ายร.รแล้ว แต่ความสึกยังเหมือนเดิม พอเรากับมันห่างกัน ก็เกิด ความคิดถึง แต่ก็ไม่รู้นะว่าคิดอยู่ฝ่ยเดียวหรือเปล่า ยิ่งช่วงนี้มีมีเหตุการณ์ที่แย่ ก็เป็นห่วงเขาอีก ตอนนี้ก็เรียกว่าร้องไห้เเถบบทุกวัน ไม่รู้จะทำไง ก็นี้น่าจะเป็นเรื่องที่จะมาเล่า ปล. ยังไม่จบ เราได้รับรู้บางอย่างมา นี้เป็นมุมของคิว คิวเนื่ยเห็นเราเป็นเพื่อนคนแรกที่จริงใจกับมันเพราะคิวไม่เคยมีเพื่อนที่ดีเลยเพื่อนทุกคนของคิวเป็นเพื่อนที่ทำร้ายคิวมาตลอดคิวเลยไม่เชื่อใจใครง่ายๆ และหลังจากที่คิวได้รู้จักกับเราคิวบอกว่า---เป็นเพื่อนที่ดีทุกสุดในสิ่งชีวิตเราเลยเป็นเพื่อนเเท้เพียงคนเดียวที่เรารักเราไม่รู้ว่าความสัมพันธ์เรากัยกจะเป็นมายังไงแต่ถ้าแกรักเรา 

ก็รักแก เราไม่เคยเสียใจที่ได้รู้จักแก ไม่ว่าแกจะคิดกับเราเเบบไหนเราอ่านะรับได้เสมอ ที่เราไม่สนใจแกเพราะเราอยากจะพัฒนาตัวเราเราไม่อยากให้แกช่วยเพราะเราอยากพึ่งพาตนเอง แกช่วยเรามามากเเล้ว เราไม่มีวันลืมเลยล่ะ   ปล.2 จากปล1 คือเรารู้ได้เพื่อนเราอ่านะหลอกถามมันเลยและแอบอัดคลิปมา ซึ่งๆด้ยินเราถึงกับอึ้งไปเลยเพราะตอนที่อยู่กับคิว มันไม่เคยตะพูดออกมาถึงถามมันมะนก็คงไม่พูดต่อน่าเราหลอก ก็ตอนนี้เราก็ๆด้ตอบความถามที่ค้างอยู่ในใจมาล่ะว่า ยังมันก็คิดกับเราแต่เพื่อนสนิทที่ตัดกันไม่ได้555 (ตอนนั้นเราก็ดีใจ บ่นเจ็บใจ)  ตัดมาปัจจุบันนะตอนนี้ เราก็ตัดใจไม่ได้คือเรายังเพ้อเจ้อถึงเขาอยู่ ตอนนี้มันก็เป็นต่างคนต่างอยู่ ก็เราก็ยังเป็นเหมือนเดิม เราก็ลองอะไรหลายๆอย่างที่เขาทำกัน ที่บอกว่า เวลาเป็นตัวฮีลที่ดีแต่มันก็ขึ้นอยู่กับคนใช่ไหม เรารู้สึกว่า เหมือนเป็นการตอบย้ำอ่ะทุกคน เราก็ลองมาหลายวิธีและ พอลองวิธีนั้นมันก็เหมือนจะดี แต่สุดท้าย ภาพของเค้าก็ลอยเค้ามาตลอด คือรู้สึกว่าหมดทางล่ะจ้าแต่ถ้าทุกคนคิดยังไงก็มาคอมเมนต์กันไว้ได้ ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเเละตอบทู้นี้ ขอบคุณล่วงหน้านะ