ความอิหยังวะ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ . . . ที่ปนด้วยรอยยิ้มเป็นระยะ 

อีก 4 ตอนก็จะจบแล้ว  ยังจับแก่นแกนอะไรไม่ได้เลย ต้องไปค้นหากันทีเดียวว่าใครเขียนบท จะได้จำชื่อไว้ให้แม่นๆ ก็พบว่า ผลงานก่อนหน้าของคนเขียนบทท่านคือเรื่อง Love is Annoying, But I Hate Being Lonely  (ฮ่าา) ก็ไม่ได้ดูเรื่องนั้นหรอก แต่แอบคิดว่าหรือพี่เขายังไม่แล้วใจกับเรื่องนั้น  ๕๕๕๕๕๕๕๕ 

ลงเรือน้อยลอยวนไป แต่ไม่เป็นไรเพราะมีพี่นักเขียนกับคุณนักแสดงอยู่ในเรือ  และไม่ใช่ซีรีส์สืบสวนคลายปมอะไร เปิดทิ้งๆ ไว้เป็นเพื่อนตอนกวาดบ้าน ซักผ้า ถูบ้าน รีดผ้า เลี้ยงน้อง ทำกับข้าว ก็ยังให้ความเพลิดเพลินได้ เพราะมีความน่ารักน่าหยิกของ "นายหญิง" และ "พี่นักเขียนปากร้ายใจอ่อน" มาอย่างต่อเนื่อง ได้ยิ้มเรื่อยๆ ค่ะ 

ล่าสุด ต้องขำก้ากกับความ "พอฉันกลับถึงบ้าน เขาก็เปิดไฟรอ" ในความวิ่งย่อดุ๊กๆๆ หลบสายตานายหญิงเพื่อเปิดไฟทั่วบ้าน เอ็นดูพี่เขามากกกก ๕๕๕๕๕๕๕๕ 



รางวัลของความตั้งใจ ให้พี่เขาไปค่ะ 



น่ารักน่าหยิกกว่านี้ จะไปหาที่ไหน . .  แสดงหรือเอาจริงคะพี่ ๕๕๕๕๕๕๕

โดนศอกแรงขนาดนั้น ระวังหมวกปลิวนะคะพรี่ ๕๕๕๕๕๕๕



ความจริงพี่เขาเป็นผู้ชายอ่อนโยนนะ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕ . . .  ลูบหัว โอบไหล่ คือดี . . . เฮ้ออ ชั้นรักเค้า ><)



ยิ้มเยอะมาก สารภาพก็ได้ว่า ยิ้มฉีก ฉีกยิ้ม ^______^)



ซึ้งๆ ไม่เคยขาด



เหนืออื่นใด ทุกครั้งที่ลูกชายอยู่กับแม่คือละมุนหัวใจสุด อบอุ่นเหมือนนั่งอยู่ข้างเตาผิงในฤดูหนาว  



ไม่ได้หวังอะไรมาก แค่รอว่าคุณนักเขียนตัวจริงจะปิดเรื่องพี่ชุดขาวยังไง



และเก็บความติสท์ของ >> พี่นักเขียนนิยายระทึกขวัญที่หันมาเขียนเรื่องโรแมนติกของตัวเอง 



ก็พี่เขาบอกตั้งแต่แรกแล้วว่า ที่เลือกงานนี้เพราะอยากคืนรอยยิ้มให้ประชาชน ๕๕๕๕๕๕๕๕ อะ ยอมก็ได้เนอะ