สวัสดีทุกคนค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา หากผิดประการใดขอโทษไว้ล่วงหน้านะคะ
เจ้าของกระทู้อายุ 2x นิดๆค่ะ โลกของเราแคบและน้อยมาก เพื่อน คนรู้จัก หรือญาติๆคนรอบตัวเราน้อยมากๆค่ะ อาจเป็นเพราะเราเป็นคนโลกส่วนตัวไม่ค่อยกล้าเข้าหาคนอื่นๆด้วย ช่วงวัยนี้เรามีความฝันที่อยากเป็นและอยากทำเยอะค่ะ เช่นอยากเป็นทนาย อัยการ จบป.ตรีเราก็อยากเรียนต่อด้านกฎหมายเรื่อยๆอีก (ปัจจุบันเราเรียนนิติป.ตรีอยู่แต่ต้องหยุดเพราะไม่มีทุนทรัพย์หรือการซัพพอร์ตจากใครหรือคนในครอบครัว) เราอยู่ด้วยตัวเองตั้งแต่มอปลายค่ะไม่ได้รับความช่วยเหลืออะไรจากพ่อแม่ แต่ได้รับความช่วยเหลือจากอดีตแฟนมาตลอด อดีตแฟนเราเจ้าชู้มากจนต้องเลิกกันไป ซึ่งช่วงนั้นเราก็ทำงานเกี่ยวกับการสอนพิเศษ แต่อายุเราน้อยและเงินด้านนี้มันไม่ได้มากพอที่จะเลี้ยงตัวเองได้ เพราะเราต้องเรียนด้วย จนเราจะเข้ามหาลัยอดีตแฟนก็ช่วยตลอด พ่อเราเคยมีครอบครัวใหม่ซึ่งเขาติดต่อยากมากไม่ค่อยรับโทรศัพท์เรา แม่เราตอนนี้มีครอบครัวใหม่และได้ย้ายถิ่นฐานไปอยู่ต่างจังหวัด พ่อมีโทรหาเราบ้างแต่พอเราต้องการความช่วยเหลืออะไรก็ปัดไปก่อนเสมอ ส่วนแม่ไม่เคยโทรมาหาเราเลย เวลาเราต้องการความช่วยเหลือโทรหาแม่แม่ก็จะอ้างช่วยเหลืออะไรเราไม่ได้เลยและโยนเราให้อดีตแฟนเรารับผิดชอบ(อดีตแฟนเราช่วยเหลือเพราะพ่อแม่เราไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเรา) ขนาดค่าเทอมมอปลายยังไม่มีใครจ่ายให้เราเลย555 โยนค่าเทอมกันไปมา จนค้างหลายปีและที่โรงเรียนทราบก็พอให้ความช่วยเหลือ สิ่งที่เราต้องการความช่วยเหลือคือช่วยส่งเราให้เรียนจบได้มั้ย มันเป็นสิ่งเดียวที่เราต้องการมาก เรียนกฎหมายสำหรับเราการซัพพอร์ตคือสิ่งสำคัญมาก ยิ่งเราฝันสูงยิ่งสำคัญ เราไม่ใช่คนเก่งเราเลยเอาตัวเองไม่รอด ต่อให้เรามีความฝันมากมายก็คงต้องหยุด เราเคยคิดว่าเราอยากประสบความสำเร็จให้ไว มีงานที่ดี เราจะได้สร้างชีวิตเราใหม่ด้วยวัยที่ยังทำไรได้เยอะ เราไม่เคยได้ยินคำให้กำลังใจ คำปลอบ หรือคำพูดดีๆจากใครเลย ชีวิตเราตอนนี้เคว้งคว้างมาก เราคิดสั้นทุกปีและเกือบจะตลอดเวลา แต่ก็สู้มาจนถึงทุกวันนี้ กลายเป็นตอนนี้เราไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าใครสักคนที่อยู่ข้างๆเราด้วยความเต็มใจ เป็นกำลังใจให้เราสู้ต่อ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เราแค่อยากระบายสิ่งที่อยู่ในใจ เราจะหาทางสู้ต่อเพื่อความฝัน เราเชื่อว่าสิ่งดีๆรออยู่