เราคุยกับคนคนนึงมาจะ3เดือนแล้วเราโครตรักเค้าเลยเวลามันดูน้อยนะในการที่จะใช้คำว่ารักแต่เรามีความสุขทุกครั้งเวลาเห็นเค้ามีความสุขไม่ใช้แค่ยิ้มให้เราหรือหัวเราะกับเรื่องของเราแต่แค่เห็นเค้ายิ้มก็เค้าร่าเริงเราโครตมีความสุขด้วยความที่เราเจอแต่คนที่เหมือนเด็กมาตลอดจนมันต้องทำให้เราต้องโตพอเรามาเจอเค้าเค้ากับเป็นคนที่โตกว่าเป็นในแบบที่เราต้องการและมีในสิ่งที่เราไม่ต้องการแต่เราก็พยายามเข้าใจและยอมรับมันเค้าระเลยความรู้สึกเราเค้าไม่แคเค้าไม่โทรมาหาหรืออยู่ดีๆก็ตัดสายเราทิ้งปล่อยให้เรา งง ว่าเราทำไรผิดเค้าดูไม่สนเราเหมือนที่เราสนเค้าเหมือนเราพยายามเอาตัวเองเข้าไปในชีวิตเค้าตลอดเวลาพยายามทำโน่นนี้นั้นให้เค้าตลอดวันเกิดเค้าเราสั่งเค้กให้แม้ไม่ได้ให้เค้าอย่างน้อยก็ถือว่าได้ให้เราจะออกจากความรู้สึกที่แมร่งโครตทรมานยังไงต้องใช้เวลานานแคาไหนหรืออาจจะลืมไม่ได้แต่เราก็หวังว่าสักวันเค้าจะนึกถึงเราว่าอย่างน้อยก็มีคนโง่ๆ1คนที่แคร์เค้าเคยรักเค้ามันเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่มันต้องใช้เวลาสักกี่ปีกี่เดือนในการทำใจไม่ให้ทักเค้าไปแบบคนขาดสติอยากได้เค้าคืนมา  เราอยากเป็นคนที่นิ่งเฉยอยากเป็นคนที่คอยมองเค้าเดินและก้าวต่อไปโดยที่ไม่ต้องเสียใจ