"ฤดูบ้าอะไรเนี่ย?? เดี๋ยวก็ร้อนเดี๋ยวก็ฝนตก พระบิดา ได้โปรดอย่าทำเช่นนี้เลย ลูกปรับตัวไม่ทัน"
เยซูพูดขณะเกาหน้าที่สวมแมสอยู่ด้วยความคัน
"โควิดก็ระบาด อากาศก็ร้อน บ้าบอที่ฝุด"
"นี่..."
ก่อนจะมีมือที่ถือลูกอม (ที่อมแล้ว) ยืนให้ตรงหน้า
เยซูทำหน้ามุ่ยด้วยความเซ็งก่อนจะเงยหน้ามอง ว่า "ใคร" เป็นคนที่ยื่นมาให้
"ลองหน่อยไหมล่ะ ดีจะตายน้าาา"
 เด็กผู้ชายร่างสูงโปร่งน่าจะอายุสักราวๆ 15-16 พร้อมแก๊งที่ยืนอยู่ด้านหลัง ส่งเสียงหัวเราะลั่นด้วยสีหน้าเริงร่า
เยซูยืนมองลูกอมที่เด็ก (นรก) พวกนี้ยื่นให้อยู่สักพัก ก่อนจะยื่นปากเข้าไปใกล้ลูกอม (จนแทบจะจูบได้อยู่แล้ว) และพูดว่า
"ไม่แปลกที่กินของพวกนี้...ไม่ต้องเผื่อแผ่ขนาดนี้ก็ได้ ฉันโตแล้ว..."
"หน๊อยยย...." เด็กผู้ชายตรงหน้าโกรธจัดพลางกำหมัดแน่นพร้อมต่อย แต่ถูกเยซูพูดแทรก
"ถ้ายังไม่เลิกนิสัยชั่วๆ เดี๋ยวฉันจะปาแมสที่ใส่อยู่อัดปาก เพราะฉันเป็นโควิด" เยซูพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"คิดว่ากูจะเชื่อหรือไงฮ๊ะ? ไอ้ฮิปปี้! "
"ลองซักหน่อยไหมล่ะ?" เยซูส่งสายตาเฉียบคมอัดใส่ ทำเอาแก๊งนรกชะงักพลางกลืนน้ำลาย
ทั้งแก๊งส่งสายตาอันเป็นรู้กัน ก่อนจะเดินจากไปพร้อมด้วยอีกคนที่อมลูกอมด้วยสีหน้าสุดเซ็ง (ที่แกล้งไม่สำเร็จ)
เยซูยิ้มมุมปาก ก่อนจะตะโกนส่งท้ายว่า
"เมื่อกี้ฉันเผลอน้ำลายใส่ลูกอมน่ะ"
เด็กคนนั้นสำลักแทบตายพอได้ยิน ก่อนที่เยซูจะหัวเราะร่าและเดินหนีอย่างไว
 
สายลมอ่อนๆ ยามฤดูร้อน (ที่โคตรจะบัดซบ)โชยตีเข้าหน้าเบาๆ ถึงจะร้อนและดูวุ่นวาย แถมโรคภัยก็ยังรุมเร้าแบบ Non-stope ทำเอาเยซูมองแสงแดดอ่อนๆ ยามเย็น และพูดว่า
 
"ข้าแต่พระบิดา ได้โปรดช่วยลูกและพวกเขาให้พ้นภัยด้วยเถิด... ไม่เช่นนั้นลูกคงได้ป่วยตายเพราะโควิด ก่อนทันได้สืบหาความจริงเป็นแน่..."