เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า.  เรากับสามีได้แต่งงานกัน ทางฝ่ายสามีมีหนี้เขาบอกับเราว่ามี 2-3 แสนบาท. ติดบูโรด้วยแม่ฝ่ายหญิงก็ใช้ให้ก่อนแล้วมาผ่อนให้แม่ทีหลัง จากนั้น ก็ได้แต่งงาน เขาก็เอาสินสอดจากการกู้ธนาคารมาให้แม่ฝ่ายหญิง. จากนั้นต่อมาก็ได้ทำการจัดงานแต่งงาน. งานแต่งงานฝ่ายหญิงออกทุกอย่าง พ่อแม่สามีนี้เงียบกริบ พี่สาวก็เงียบกริบ. ไม่มีช่วยอะไรเลย ( แต่ว่าสามีเราไม่เอาเงินพ่อกับแม่อยู่แล้ว) แต่คือเราแค่อยากได้เอ่ยปากสักนิดช่วยนิดหน่อยก็ยังดี. ไม่มีเลย. แล้วพอถึงเวลา เก็บซองงานแต่ง.  เราก็ต้องเก็บใช่ไหม. แม่สามีนี้ก็เก็บด้วยตัวบ่งการคือพี่สาว. ไม่ช่วยอะไรสักนิดแถมเอาของลูกไปอีก.  

พอวันหนึ่งมีลูก. พอคลอด แม่สามีก็มามารับขวัญหลาน 1,000 บาท. จากนั้นก็ไม่มีของอะไรอีกเลย ตอนนี้หลานได้ 12 เดือนละ ตัวเองก็ได้ทุกอย่างนะ. เราชนะ บัตรสวัสดิการแห่งรัฐ. ขายของ.  คือดูเหมือนไม่ได้ยากจนนะ. สามีเรามีพ่อน้อง 4 คน. แต่เมื่อก่อน มาเอาเงินสามีเราคนเดียวที่กู้เงิน เพราะสามีเรารับราชการ. เงินก็มาตกที่สามีเรา. พอเวลาเราไปบ้านสามี แม่สามีนี้ไม่เคยให้อะไรหลานเลย นานๆไปที  ตอนนี้สามีมีหนี้เกือบล้าน หนี้ไร้สาระ. หนี้ทำบ้าน หนี้รถ หนี้บวช หนี้เกือบล้านนี้เราไม่รู้เรื่องเลย เพิ่งมารู้ตอนที่แม่เราบอกว่ามีปัญหาทางการเงินใช่ไหมเงินไม่พอซื้อของให้ลูก.   สามีมาเฉลย. เราสงสารลูกว่ากลัวเวลาเข้าเรียนจะหาค่าเทอมที่ไหน.  และสามีชอบให้น้องชายยืมเงินทั้งที่ตัวมันก็ทำมาหา-นะ ไปยืมเงินคนอื่นให้พี่ชายช่วย. พี่ชายก็โง่ช่วยอยู่นั้น ลูกเมียอดยากไม่คิด

เราควรทำยังไงดี