เราอยู่กับครอบครัวที่เรารัก แต่คนในครอบครัวปฏิบัติกับเรา^{แบบนี้มาตั้งแต่เกิด ..}

---

ครอบครัวเรามีพ่อแม่พี่น้อง 3 คน เราเป็นคนกลางค่ะ
คุณพ่อเราจะรักน้องเรามากๆ
และไม่แสดงความรักกับเราและพี่เท่าไหร่
แต่คุณแม่เองก็รักพี่เรามากๆเช่นกัน
กลายเป็นว่าเรารู้สึกโดดเดี่ยวมาตั้งแต่เกิด
เราจึงพยายามเรียนให้เก่ง เพราะอยากถูกชื่นชม
แต่ก็กลายเป็นคำที่เอาไปโอ้อวดกับคนอื่นๆ
และไม่ได้รับการปฏิบัติเหมือนลูก..

ตอนนี้เราทำงานแล้วค่ะ .. ตอนเราอยู่มหาลัยเราเลือกจะอยู่หอมาตลอดเพราะไม่อยากใช้ชีวิตในบ้าน 
ด้วยความที่เราอยู่บ้านไม่ได้ เรารู้สึกไม่สบายใจเสมอแต่ปัจจุบันเราต้องอาศัยที่บ้านเพราะใกล้ที่ทำงาน
และปัญหาหลายๆอย่างก็เริ่มมีมากขึ้น ..

ขอเล่าตรงนี้นิดนึงนะคะว่าแม่เราเป็นโรคเครียด
และน้องเราเป็นซึมเศร้ามาสักพัก เราเองก็ไม่ได้ไปตรวจว่าเป็นมั้ย แต่เริ่มรู้สึกถึงอาการต่างๆที่ไม่อยากใช้ชีวิตต่อ แต่เราต้องมีชีวิตต่อเพราะเราคิดว่าเรารักตัวเองมากพอ และเราเองก็เข้าใจพวกเขาทั้งคู่ 

จนวันนึงที่เราทะเลาะกับน้องหนักมากๆ และน้องพูดขึ้นว่าจะ " ฆ่า " เรา และเขาจะไม่มีความผิด..

เรารู้สึกกลัวมากๆและไม่กล้าบอกใคร
จนถึงตอนนี้ที่เราไม่ไหว
เพราะพ่อแม่ใช้ความรุนแรงกับเรามาตั้งแต่ยังเด็ก ..

เรามักจะโดนกระทืบติดกำแพงหรือตู้เสื้อผ้า
หรือโดนไม้แขวนเสื้อตีตามตัวบ่อยๆ
กลายเป็นสิ่งที่ฝังใจเรามาตลอด ..
และเรากลัวว่าจะโดนแบบนั้นอีก ยามที่เกิดปัญหา แม่เราจะโมโหร้ายและหาสิ่งของมาขวางปาใส่ตัวเรา
หรือยามที่มีปากเสียงกัน แม่เราจะใช้คำที่ต่อว่าเรา
และทำให้เรารู้สึกเจ็บปวด สิ่งที่ทรมาณมากๆคือการต้องอดทนยิ้มให้กับปัญหา ทั้งที่เราร้องไห้ทุกคืน
ที่ทำงานเรามักจะทำตัวตลก และยิ้มอยู่เสมอ
แต่ในใจเรามีเรื่องพวกนี้ตลอด
เราควรทำอย่างไรดีคะ เราไม่ไหวแล้วค่ะ

ครอบครัวไม่ใช่ safe zone ของทุกคนจริงๆ 😢