ใน
บางครั้งความคิด
ก็ติดด้วยคำว่า
"ไม่กล้า"
โคลงสี่สุภาพ
ไม่ มีคำเอ่ยอ้าง อันใด
กล้า ต่อตามความนัย แก่เจ้า
บอก รักเพื่อฝากใจ จากพี่
เธอ ที่ใจยังเฝ้า ห่วงน้องดวงใจ
อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑
ไม่ เคย จะเผยใจ หฤทัย คนึงนาง
กล้า เพียงละเลี่ยงวาง อุระร้าง ระทมใจ
บอก แล้วมิแคล้วหวาด ผิวะพลาด จะผลักไส
เธอ ซึ่งระรึงใจ มิละได้ เพราะรักนาง
ขลุ่ยบรรเลง
กาพย์ยานี ๑๑
ไม่ รู้เลยหัวใจ ทำอย่างไรให้เธอรู้
กล้า เพียงเมียงมองดู เธอเขาอยู่คู่เคียงกัน
บอก ไปได้อะไร เพียงแค่ได้วิ่งไล่ฝัน
เธอ คงไม่มีวัน มารักกันนั้นแน่นอน
กลอนสุภาพ
คิดตรึกตรอง ลองอยู่นาน ทานใจกล้ำ
อยากกระซิบ เธอด้วยคำ พูดหนึ่งให้
มันซ่านซึ้ง ตรึงติดไว้ ในหัวใจ
ได้แต่รอ รอเมื่อไร ได้เอ่ยคำ
อยากจะบอก ว่ารัก สักคำให้
เธอจะซึ้ง หรือไม่ กลัวใจช้ำ
อยากเอื้อนเอ่ย เผยเรื่องราว คราวทรงจำ
ที่ยังทำ คั่งค้างใจ ไว้เรื่อยมา
ถ้าบอกเธอ ด้วยคำ พร่ำว่ารัก
แต่สุดหัก ห้ามใจ ด้วยไม่กล้า
ทอดถอนใจ เก็บความนัย ไว้เรื่อยมา
คำที่ว่า เอ่ยลำบาก สุดยากเย็น
แสนจะทน ทรมาน วานวอนฝัน
ช่วยเสกสรร บันดาลให้ เธอได้เห็น
ตัวฉันกล้า จะพูดไป ไม่เลี่ยงเร้น
ว่ารักเธอ ให้เป็น จริงสักวัน
เบาๆยามเช้า
กับวันเหงาๆ
ครับ
ไม่กล้าบอกเธอ