ตามหัวข้อเลยค่ะเวลาทะเลาะกับแม่ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ก็ไล่ออกจากบ้านเรื่องนิดๆหน่อยๆก็ไล่ออกจากบ้าน พ่อเเม่เราแยกทางกันต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ ตั้งแต่เด็กจนม.3เราอยู่กับป้า พึ่งย้ายไปอยู่กับพ่อช่วงม.4 เรามาหาแม่แค่ตอนปิดเทอมแค่นั้นเรารู้สึกเหมือนแม่เค้าหาเรื่องทะเลาะกับเราอยู่ตลอดบางวันก็ดีบางวันก็เหมือนสงครามประสาทพอเราเถียงแค่คำเดียวเค้าก็ชอบพูดขนข้าวขนของกลับบ้านพ่อไปเลยเราก็เเค่คิดถึงเค้าอยากมาหาแค่นั้นแต่ทำไมต้องไล่เราด้วยไมาเข้าใจเลยแม่เราเป็นคนที่แบบว่าเวลาโมโหคือพูดไม่คิดเราเคยถามเค้าว่ารักเราบ้างมั้ยเค้าตอบทำไมเค้าต้องรักเราเราเสียใจมากๆเลย ค่าใช้จ่ายเค้าไม่เคยให้เราไม่ว่าจะค่าเทอมค่าไปโรงเรียนค่ากินค่าอะไรก็แล้วเเต่พ่อเราเป็นคนออกทั้งหมด การที่เรามาหาเค้าทำให้เค้าลำบากหรือยังไงถึงหาเรื่องทะเลาะกับเราเเล้วชอบไล่เราจัง เราก็เสียใจใช่ว่าไม่เสียใจเวลาทะเลาะกับเค้าเราก็มานั่งเสียใจมานั่งร้องไห้คนเดียวเราไม่เข้าใจเลยในการที่เรามาหาเค้าคือเราอยากมีความสุขไม่ใช่มานั่งทะเลาะแบบนี้เราควรทำไงดีบางครั้งเราเงียบใส่เค้าก็พูดเค่าถามทำไมไม่ตอบพอเราพูดตอบก็หาว่าเราเถียงเราไม่รุ้จะทำไงแล้วเราควรทำยังไงช่วยเราคิดหน่อย