พบกันในวันเหงาๆ
คำถามที่ดูเหมือนจะยาว
คำตอบสั้นๆ
ทำให้คนอย่างฉัน
ต้องทำใจ
ฉันกำลังเป็นตัวแทนของใครหรือเปล่า ?
โคลงสี่สุภาพ
ฉัน คิดไปแน่แท้ คนเดียว
กำ เกี่ยวในใจเทียว พร่ำแพ้
ลังเป็น ที่เธอไม่เหลียว เป็นแน่
ตัว ย่อมรู้ใจเองแท้ ใช่เจ้าคิดปอง
แทน เขาคงไม่ได้ จริงจริง
ของใคร่ ตามปองหญิง ใช่ได้
หรือ กรรมซึ่งอ้างอิง นำส่ง
เปล่า เปลี่ยวเชียวหม่นไหม้ เอ่ยเอื้อนคำลา
กาพย์ยานี ๑๑
ฉันกำ ลัง สงสัย
ตัวแทน ใช่ ไหมคนนั้น
ของใคร ที่เธอฝัน
หรือเปล่า มันไม่แน่ใจ
ฉันกำ ลัง เศร้าแสน
เป็นตัวแทน ใครไม่ได้
ของใคร ก็รักใคร
หรือเปล่า ไม่ ใช่ฉันเอง
กลอนสุภาพ
วันนี้ฉัน สำคัญไหม กับใจเธอ
เหมือนยังเพ้อ คิดถึงเขา ในทุกที่
รักจากเขา เก็บเอาไว้ ได้อย่างดี
ด้วยยังมี เยื่อใยใจ ให้เขาครอง
คบกันมา แล้วให้ฉัน ฝันทำไม
บอกได้ไหม ใจค้างคา หาเจ้าของ
ฉันเหมือนเป็น ตัวแทนใคร ที่ใฝ่ปอง
รักทำไม มันยิ่งหมอง ยิ่งห่างไกล
หากไม่ใช่ คนที่ใจ อยากให้อยู่
บอกให้รู้ เอ่ยสักคำ ทำได้ไหม
จะได้หาย ขัดข้อง ต้องทำใจ
หากฉันนั้น คั่นเศร้าให้ ได้เป็นเงา
กลบเกลื่อนเก็บ รักเก่า เขาคนนั้น
เสียเวลา กับตัวฉัน คนคั่นเหงา
ต่อให้ฉัน ดียังไง ไม่ใช่เรา
บอกเบาเบา ปล่อยใจล้า ลาจากไกล
รู้คำตอบแล้วก็ดี
จะได้ไม่มีอะไร
ให้ใจค้างคา
ฉันกำลังเป็นตัวแทนของใครหรือเปล่า ?