คือเราอยู่หอพักใช่ไหม ละเพื่อนมาหามันมาเล่นด้วยมันมาจากบ้าน. เรากำลังฝึกงานอยู่ อีก3-4วันค่อยจะหยุดสงกรานต์. เราเลยฝากลำโพงบลูทูธเรากลับบ้านเพราะของเราเยอะกลัวขนไปไม่หมด. ละทั้งๆที่บ้านเราถึงก่อนบ้านมันอีกมันก็ไม่ฝากไว้กับแม่เราทั้งๆที่สนิทกะแม่เราอยู่. นางก็เอาไปปาตี้บ้านเพื่อนคนนู้นคนนี้ เราก็ไม่ได้ว่าอะไร. ก็คิดว่าเรากลับไปเดี๋ยวก็เอามาคืน. พอเราถึงบ้านชะ. นางก็เอามาให้เว้ย. เอามาแค่ลำโพง กล่องกับสายชาร์จสายอะไรต่างๆไม่เอามา. เราก็เอ้าเดี๋ยวก็เอามาไห้เองแหละมันมาเล่นด้วยบ่อยยอยู่. วันที่13กินอยู่บ้านเรา. พอวันที่14เราไปเที่ยวกับแฟนนางก็ทักมายืมลำโพงหน่อย. เราก็บอกเออเข้าไปเอานะแม่อยู่บ้านอยู่. พอวันที่15 เราจะกลับไปฝึกงานละเว้ยนางก็มาหานะ. เราก็ถามลำโพงกูล่ะ. มันก็บอกอยู่กับกูนี่แหละ. เราคิดในใจทำไมไม่มาคืนกูล่ะกูจะกลับแล้วววนะนิ. เราก็ทำได้แค่เงียบ. พอเราถึงหอประมาน4ทุ่มเราเลยบอกว่าเอาลำโพงมาคืนหน่อยแม่จะใช้. มันก็บอกได้ๆ แต่วันนี้วันยังเอาไปเปิดฟังกินเบียร์บ้านเพื่อนอยู่เลย. ตอนเราบอกเอามาคืนชะมันบอกว่าอยู่ได้เพราะลำโพงกูอกหัก เดี๋ยวอกหักก็อกหักดิก็เข้าใจแต่ก็ใช้โทรศัพท์มือถือเชื่อมอยู่ดีป่ะ.  ก็ของๆกู กูไม่อยู่แทนที่จะเอามาคืนไม่ใช่เอาไปใช้เหมือนของตัวเองขนาดนี้.    เอามาคืนหน่อย.  ค่อยมายืมใหม่ก็ได้. ไม่ใช่ยืมไปละไม่คิดจะคืนเลย ถึงเราไม่ได้ใช้มันก็ของเราป่ะ