เริ่มเรื่องเลยนะคะหนูอยู่กับพ่อ พี่สาว (เเม่ป่วย เสียชีวิตเเล้ว) พ่อทำงานยุ่งไม่ค่อยว่าง พี่ก็ทำงานกลับดึก ช่วงปิดเทอม ตอนกลางวันบางทีก็ทำอาหารทานเอง บางทีก็ทานบ้านญาติ(บ้านอยู่ใกล้กัน) รู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือใครในบ้านเลย ตอนสายๆตื่นมารีบอาบนำไปบ้านญาติ ตอนหกโมงเย็น ก็กลับมาเอาของ เเล้วมากินข้าวเย็นบ้านญาติ ตอนสองทุ่มกลับมาอาบนำนอนที่บ้าน พี่สาวก็กลับมาบ้าน ตอนเช้าพี่สาวก็รีบตื่นไปทำงานตอนกลางคืนกว่าจะกลับถึงบ้านบางวันเเทบไม่ได้คุยกันเลย(พ่อต้องไปเฝ้าทีทำงานเพราะลูกจ้างลาออก มีลูกจ้างมาใหม่เเต่ไม่ค่อยรู้เรื่องต้องไปเฝ้า)พ่อกลับบ้านบางวันชีวิตปิดเทอมม
นวนอยู่เเบบนี้ถึงตอนเย็นพ่อมากินข้าวที่บ้านญาติเราก็ไปกินพอกินเสร็จเราลุกไปนั่งเล่นเเท็บเล็ทของเราอยู่ดีๆอยู่ๆญาติเค้าก็พูดว่าเราจบเเค่ม.3ก็พอเเหละคือเราอ่อนไหวกับคำนี้มากเราอยากรู้ว่าเราผิดมากหรอที่ได้เก่งเเบบพี่สาวเเละที่สำคัญพ่อเราคือเยาะเย้ยเราด้วยเราเกิดมาเราอยากทำตามความฝันของเรานะเเล้วก็พูดประมาณว่าเราเกิดมาเป็นได้เเค่ลูกจ้างของลูกเค้าไม่ต้องเรียนสูงๆหรอกเราเครียดมากอยากตายตามเเม่ไปเเต่อีกใจนึงคืออยากทำตามความฝันของตัวเองพี่สาวเราส่งเราเรียนไม่ใช่พ่อกับญาตินะคะ