ผมถูกวินิจฉัยว่าป่วยเป็นโรคซึมเศร้าเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ยังเรียนมหาลัยอยู่ เป็นแบบ รุนแรงและเรื้อรัง

หลังจากนั้นก็รักษาโดยการกินยา และทำจิตบำบัดมาโดยตลอด แต่สุดท้าย ผมก็สู้ไม่ไหวอาการของผมแย่ลง จนต้องลาออก เพื่อมารักษาตัว 

จากการซักประวัติหมอบอกว่า ผมอาจจะป่วยมาตั้งแต่เด็ก เป็นโรคซึมเศร้าในเด็กลากยาวมาจนโตเป็นผู้ใหญ่  

ผมอยากหายจากโรค ผมพยายามแล้ว ผมหางานทำเพื่อจะพิสูจน์ครอบครัว ญาติพี่น้อง และตัวผมเอง ว่าผมก็เหมือนคนอื่นๆ ผมทำได้ ผมหาเลี้ยงตัวเองได้ และสักวันผมจะดูแล และเลี้ยงดูพ่อแม่ได้ 

แต่ผมไปทำงานที่ไหนก็ไม่ได้นาน ผมทนแรงกดดันจากงานไม่ได้ ผมเครียด ผมแพนิค ยิ่งผมพยายามฝืน อาการป่วยก็ยิ่งแย่ลง จนสุดท้ายก็ได้ออกจากงาน 

ผมกลายเป็นเหมือนภาระของคนรอบข้าง ภาระของพ่อแม่ ผมอายุ 26 แล้ว แต่ยังไม่มีงาน ไม่มีเงิน ต้องขอเงินพ่อแม่อยู่เลย แค่เงินจะไปหาหมอเพื่อเอายามากินรักษาตัวเอง ผมยังไม่มีปัญญา

ตอนนี้ผมรู้สึกไม่เชื่อมต่อกับใครเลย รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว และโดดเดี่ยว ผมรู้สึกว่างเปล่าเหลือเกิน ผมอยากให้มันจบลงสักที ไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกแล้ว

ตอนนี้คนเดียวที่ผมห่วงคือแฝนของผมที่ผมคบมา 6 ปี เธอเป็นเหมือนคนเดียวที่ยังดึงผมไว้ แต่ตอนนี้แม้แต่กับเธอ ผมก็รู้สึกว่าผมเป็นภาระให้เธอ ผมไม่อยากสร้างบาดแผลหรือความรู้สึกผิดอะไรให้กับเธอ ผมกลัวว่าถ้าผมตัดสินใจที่จะไม่อยู่แล้ว เธอจะเป็นยังไง จะรู้สึกผิดมั้ย จะอยู่ไหวรึเปล่า ผมอยากให้เธอเจอคนที่ดีกว่าผมนะ อาจฟังเหมือนพระเอกละครโง่ๆ แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ  

พิมพ์มาซะยืดยาว ผมก็ไม่รู้ ว่าทำไม ผมถึงเลือกมาพิมพ์ในนี้แทนที่จะเขียนลงกระดาษสักแผ่นอาจจะเพราะต้องการให้ใครสักคนมาอ่าน แล้วบอกว่าไม่เป็นไร ผมจะผ่านมันไปได้ เหมือนที่ผมบอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า จนผมเรื่มไม่เชื่อตัวผมเองแล้ว