คือเราทำอาหารไม่เป็นห้องไม่ค่อยเก็บคือรก ที่บ้านเปิดร้านอาหารเราก็จะช่วยเสริฟเก็บล้างของ แต่พ่อกับแม่ชอบพูดว่าเราเอาตัวไม่รอดหรอก พี่เขาก็เอาตัวรอด เกริ่นก่อนว่าเรามีหลานอยู่ด้วย1คนนะคะ8ปีนางก็ช่วยทำงานที่ร้านด้วยกันค่ะขยันๆแต่ตอนเราอายุเท่านั้นช่วงป.3เราก็ช่วยพ่อกับแม่ทำแล้วนะคะเริ่มทำมาตั้งแต่ตอนนั้นจนปัจจุบันเราไม่เที่ยวไม่ดื่มชอบอยู่บ้านนานครั้งไปกับเพื่อนแต่แม่ก็ชอบพูดว่าหลานเก่งขยันมันเอาตัวรอดได้นะแต่เราอะยังทำอะไรไม่เป็นห้องก็รกไม่เก็บกวาดทำอาหารก็ไม่ได้ เราฟังแต่ละครั้งก็คือบั่นทอนใจมากๆ ช่วงเรียนมหาลัยมีงานเสริฟที่ไหนเราก็รับงานตลอดหรือมีงานทางอำเภออะไรเราก็ไปได้ค่าจ้างเราก็ไปหมดค่ะถ้าเป็นงานแบบนี้เก็บเงินเองอยากได้อะไรก็ซื้อเองพี่สาวมายืมตังก็ให้หลานอยากได้อะไรอยากกินอะไรก็พาไปก็ให้ได้ตลอดถ้ามีเงินโทศัพท์กล้องอะไรที่เป็นของส่วนตัวเราใช้เงินตัวเองตลอดจะขอแค่ใช้กินไปมหาลัยแค่วันละวัน50-70บาท แต่ติดตรงเราขี้เกียจค่ะตอนกลางวันเราจะนอนไม่ทำอะไรดูซีรี่ย์ได้เวลาถึงออกไปทำงาน นี่แหละค่ะนิยามของคำว่าเอาตัวไม่รอดคือตรรกะนี้หรอคะดูเราแย่มากๆในสายตาครอบครัวมีแต่เราคนเดียวที่ถูกว่าเราตัวไม่รอด