เนื่องจากก่อนหน้านี้ได้ไปใกล้ชิดผู้ป่วยโควิด19มา จึงต้องกักตัว14วัน ภายใน14วันที่เรากักตัว เรารู้สึกว่าเราไม่ได้ทำอะไรที่เกิดประโยชน์ต่อตัวเองหรือไม่เรียนรู้อะไรเพิ่มเติมเลย วันๆเราดูแต่การ์ตูนบ้าง ดูหนังบ้าง ทำให้เราโดนคุณแม่ตำหนิ ทำไมถึงทิ้งภาษาอังกฤษ ไม่กลับไปทบทวนตัวเอง
      เพราะก่อนหน้านี้เรามีไฟที่อยากจะเป็นแอร์โฮเตสมากกกกก เราเป็นคนที่หัวไม่ดี ความจำไม่ดี ตอนนั้นด้วยความที่กำลังจะจบปริญญาตรี จึงจ่ายเงินทุ่มกับการเรียนภาษาไป3หมื่น (เป็นเงินของตัวเองนะคะ ระหว่างเรียนมหาลัยก็ทำงานไปด้วย เลยมีเงินตรงส่วนนี้) พยายามท่องภาษาอังกฤษทุกวัน เริ่มจากวันละ10คำ เพราะเราหัวไม่ดี จึงใช้วิธีท่องศัพท์กับเขียนคำศัพท์ซ้ำๆทุกวัน จนค่อยๆเพิ่มเป็นวันละพันคำ ทำอยู่แบบนี้ประมาณ4-5เดือน ทุกวันที่ทำแบบนั้น บอกตรงๆไม่มีความสุขเลย เครียดมาก รู้สึกอ้วกทุกวัน กินข้าวไม่ค่อยลง แล้วก็ไปสอบ Toeic ได้คะแนนมา 640คะแนน ตอนนั้นลองส่งสมัครแอร์ไปด้วยกับส่งสมัครงานประจำไปด้วย
        สุดท้ายมาได้งานประจำที่มีสัญญางานอยู่2ปี เป็นงานที่เงินเดือนค่อนข้างดี แต่ไม่ได้ใช้ภาษา ทำให้เราค่อยๆเริ่มทิ้งภาษาตรงนั้นไป จนตอนนี้ผ่านมาเกือบปีแล้ว ด้วยความที่หัวเราไม่ค่อยดีบวกกับไม่ได้มั่นฝึกภาษาอยู่ทุกวันเป็นประจำ ทำให้ค่อยๆลืมไปทีละนิด ตอนนี้คิดว่าถ้าไปสอบToeicใหม่คงได้ไม่ถึง300-400 รู้สึกเสียดายนะคะ แต่ถ้าเรากลับไปฝึกใหม่เราก็รู้สึกว่าไม่มีความสุข แต่ถ้าอยู่บ้านดูการ์ตูนเฉยๆ ก็รู้ว่าเราทำตัวไร้ประโยชน์ สัญญางานจะหมดในปีหน้า ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับชีวิตตัวเองดี

มีใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้างไหมคะ เราควรทำยังไงต่อจากนี้ดี กลับไปทุ่มเทกับภาษาเหมือนเดิม หรือมีความสุขไปในแต่ละวันแบบนี้ดีคะ😫
**ถ้าแท็กห้องผิด ขออภัยด้วยนะคะ กระทู้แรกในชีวิต ถ้าผิดยังไงก็ขออภัยด้วยค่ะ***