เป็นลูกพี่ลูกน้องที่โตมาด้วยกัน แยกย้ายกันไปเรียนตั้งแต่ตอนประถม เจอกันแต่ช่วงปิดเทอม เมื่อก่อนบ้านเขาลำบาก บ้านเรา support เรื่องเงินให้เสมอ พ่อแม่เราให้พ่อแม่เค้ายืมเงินตลอด ได้คืนมั่ง ไม่ได้คืนมั่ง แต่ส่วนมากไม่ค่อยได้คืน ก็ถือว่าจุนเจือญาติพี่น้องไป

พอ 7-8 ปีมานี้ บ้านเขาทำธุรกิจประสบความสำเร็จ บ้านเราก็ยินดีกับเขาตลอด เวลาเพื่อนเราถามถึง เราก็เล่าด้วยความภูมิใจว่าพี่เราเก่งนะ อุดหนุนพี่เราด้วยนะ อาหารร้านเขาอร่อย สะอาด เราอวย เราโปรโมทธุรกิจทุกอย่างของพี่เราตลอด และส่วนเราก็ทำงานประจำของเราไป

พอหลัง 1-2 ปีมานี้ พี่น้องบ้านเขามีปัญหากัน ปกติพี่คนโตบ้านเขาจะ support น้องทุกคนของเขา ไม่ต้องทำงานก็ให้เงินใช้รายเดือน 15000-20000 พอมีปัญหากัน น้องเขาชอบมาขอยืมเงินเรา ทีละ 500 1000 ยืมแล้วคืน พอคืนแล้วยืมใหม่ วนเวียนแบบนี้

เราเริ่มรู้สึกแบบ ทำไมวะ เราต้องให้เขายืมเงินด้วย ทั้งที่ตอนเขาดีกัน เขาพากันไปกินอาหารตาม รร ช้อปปิ้งด้วยกันครั้งเป็นหมื่น ไปกันแต่ครอบครัวเขา เขาก็ไม่ได้คิดถึงอะไรเรานี่ ไม่ใช่ว่าเราอิจฉา เราแค่รู้สึกว่าทำไมตอนเขามีความสุข เขาไม่ได้คิดถึงเรา แต่ตอนเดือดร้อนถึงมานึกถึงเราตลอด นึกถึงแต่เรา และครอบครัวของเรา

เราแย่ไหมอะคะที่คิดแบบนี้ เรารู้สึกแบบนี้จริงๆนะ จนตอนนี้เขาก็คืนเงินที่ยืมเราไปไม่ครบสักที