คือ.. ตามหัวข้อเลย เราอายุ เกือบ 30ละ ไม่เคยมีแฟน(อันนี้เรื่องจริงนะ) ปกติเราไม่ค่อยชอบคุยกับผู้ชายที่ไม่สนิท ไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชาย แล้วก็ชอบถอยห่างแบบเว้นระยะห่างพยายามไม่เข้าใกล้ แต่เราชอบผู้ชายปกตินะ(คิดว่านะ เพราะก็ปลื้มคนหล่อๆเหมือนกัน)แล้วเรื่องของเรื่องก็คือ เคยมีคนคิดว่าเราชอบคนคนหนึ่งอ่ะ เขามีแฟนแล้ว ไม่แน่ใจว่าแซวหรือเปล่า แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรนะ เพราะทำงานกัน เราก็คุยเล่นด้วย แต่คงเพราะปกติเราไม่ยิ้มไม่คุยกับคนอื่นมั้ง พอคนนี้คุยเล่นด้วยเราก็คุยเล่นด้วยได้คนเลยมองว่าเราชอบคนนี้
แล้วก็มีครั้งหนึ่ง เราเคยหยอกเพื่อนด้วยการเข้าใกล้แฟนมันให้หึงเล่น แต่แกล้งๆนะ ทั้งที่ปกติไม่เคยทำแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่น แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรนะ แต่พอมองย้อนกลับมาคิดก็คิดว่าเออทำไมเราทำแบบนั้นว่ะ แล้วก็อีกครั้ง กับผู้ชายที่มาจีบเพื่อน เราจะคุยด้วยได้ปกติ ไม่ตั้งกำแพงหรือหลีกหนีไปตามปกติ แต่อันนี้เราก็ไม่ได้คิดอะไรนะ มันมีความสบายใจที่เราคิดว่าที่เป็นแบบนั้นเพราะผู้ชายพวกนั้นที่จีบหรือเป็นแฟนเพื่อนเราจะไม่จีบเราอ่ะ เราคิดว่างั้นมันเลยสบายใจที่จะคุยเล่นหยอกกันได้ แต่พอได้ยินว่าคนอื่นคิดว่าเราชอบแฟนเพื่อนเราก็จะรู้วึกว่าต้องถอยออกมา แต่ไม่ได้อึดอัดหรือรู้สึกว่าอะไรนะ แค่คิดว่าตัวเองทำพฤติกรรมไม่เหมาะแล้วเพื่อนจะเข้าใจผิด
แบบนี้คือเราคิดอะไรกับแฟนเพื่อนใช่ไหม?
เป็นแบบนี้แปลว่าเราชอบคนมีแฟนหรือเปล่า?
แล้วก็มีครั้งหนึ่ง เราเคยหยอกเพื่อนด้วยการเข้าใกล้แฟนมันให้หึงเล่น แต่แกล้งๆนะ ทั้งที่ปกติไม่เคยทำแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่น แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรนะ แต่พอมองย้อนกลับมาคิดก็คิดว่าเออทำไมเราทำแบบนั้นว่ะ แล้วก็อีกครั้ง กับผู้ชายที่มาจีบเพื่อน เราจะคุยด้วยได้ปกติ ไม่ตั้งกำแพงหรือหลีกหนีไปตามปกติ แต่อันนี้เราก็ไม่ได้คิดอะไรนะ มันมีความสบายใจที่เราคิดว่าที่เป็นแบบนั้นเพราะผู้ชายพวกนั้นที่จีบหรือเป็นแฟนเพื่อนเราจะไม่จีบเราอ่ะ เราคิดว่างั้นมันเลยสบายใจที่จะคุยเล่นหยอกกันได้ แต่พอได้ยินว่าคนอื่นคิดว่าเราชอบแฟนเพื่อนเราก็จะรู้วึกว่าต้องถอยออกมา แต่ไม่ได้อึดอัดหรือรู้สึกว่าอะไรนะ แค่คิดว่าตัวเองทำพฤติกรรมไม่เหมาะแล้วเพื่อนจะเข้าใจผิด
แบบนี้คือเราคิดอะไรกับแฟนเพื่อนใช่ไหม?